Co o małżeństwie pisze przedwojenna polska inteligencja ?

Dlaczego istnieje w dzisiejszych czasach tak wiele nieudanych małżeństw ? Czy usilnie propagowana tzw. edukacja seksualna nie jest prostym sposobem na zniszczenie naszej polskiej kultury ? Na te i wiele innych pytań można znaleźć odpowiedź w przedwojennych publikacjach. Przepełnione są one mądrością pokoleń i wzbogacone duchowymi wartościami.

Proszę spojrzeć, co na temat powodów nieudanych małżeństw pisze ksiądz dr Julian Piskorz :

"Nieszczęśliwe małżeństwa są przeważnie (dziś zwłaszcza - rok 1935) wynikiem nieopatrzności, lekkomyślności przy zakładaniu rodziny. Zbyt pospieszne, gorączkowe tempo życia, płytkość myśli i sądów, powoduje powierzchowność w ocenie wartości życiowego towarzysza. Tę wartość osądza się zbyt często - na podstawie pierwszego wrażenia" (J. Piskorz, "Kościół a rodzina" w : "Katolicyzm a rodzina. Cykl rozpraw", Biblioteczka Akcji Katolickiej, nr 16; Poznań 1935 r., str. 16 - 17).

Odnośnie osób będących w nieudanym związku sakramentalnym, ksiądz Piskorz doradza :
"(..) w rachunku sumienia i spowiedzi szukać po swojej stronie winy, przebaczyć krzywdy, urazy chętnie darować, znosić przykrości w duchu pokuty, zasługiwać cierpieniem na wieczne zbawienie, ufać w miłosierdzie i wszechmoc Bożą, która wszystko może wyrównać, wszystko zmienić, łaska bowiem Ducha Świętego może skruszyć i najzatwardzialsze serce" (tamże str. 17).

Powyższe stwierdzenie przedwojennego duchownego należy do kategorii "prawd oczywistych", które w Polsce nigdy nie budziły żadnych wątpliwości. Proszę zauważyć, iż w psychologicznej koncepcji autorstwa masona Freuda (i wielu innych jemu podobnych psychologów i psychiatrów) przytacza się podobne rozumowanie, ale z wyłączeniem elementu nadprzyrodzonego, czyli samego Boga. Zaznacza się jednocześnie zdolność człowieka do samodzielnej zmiany zaistniałej a niekorzystnej dla niego sytuacji, a w ostateczności popycha się danego człowieka do porzucenia "krępujących go więzów", uwolnienia się z "toksycznego związku" i oddania się rozpuście, której przydaje się miano "prawa do szczęścia" lub tym podobnych psychologicznych krętactw.

Przedwojenny prawnik, mecenas Ludwik Domański zauważa :

"Tradycja polska niezaprzeczenie od wieków uznaje małżeństwo za związek religijny, święty i odrębny od innych związków ludzkich. Utrwalonych przekonań religijnych i tradycji społeczeństwa polskiego, z małymi wyjątkami, nie zmieniły próby zaborców narzucenia poszczególnym dzielnicom Polski porozbiorowej urządzeń instytucji małżeństwa, niezgodnych z przepisami religijnymi" (Domański, "O katolickie prawo małżeńskie" w : "Katolicyzm a rodzina. Cykl rozpraw", 1935 rok, str. 21).

A przedwojenny ksiądz katolicki dodaje :

"Obrona rodziny katolickiej jest w obecnych czasach (rok 1935) jednym z przednich zadań Akcji katolickiej. Wszystkie bowiem błędne teorie i przewrotne prądy społeczne, mające poza przyczynieniem się szatana źródło swoje i w skutkach grzechu pierworodnego, mianowicie laicyzm - wypływający z pychy żywota, naturyzm - wywodzący się z pożądliwości oczu i egoistyczny sensualizm pożądliwości ciała, atakują dzisiaj rodzinę chrześcijańską i usiłują zacieśnić lub nawet unicestwić panowanie Chrystusa - Króla w naszych środowiskach rodzinnych. Stąd też pierwszorzędnym, bezpośrednim celem apostolstwa Akcji Katolickiej jest zachować nie tylko chrześcijańskie oblicze, ale i katolickiego ducha i życie nadprzyrodzone w społecznym żywocie rodziny" (ks. Kazimierz Kowalski, "Rodzina chrześcijańska a apostolstwo świeckich" w : "Katolicyzm a rodzina. Cykl rozpraw", 1935 r, str. 35).

Przywoływany przeze mnie w poprzednich wpisach ksiądz Kosiński unaocznia rolę odpowiedniego wychowania dla powodzenia późniejszego małżeństwa. Odwołuje się do uczuć moralnych, których pielęgnowanie w procesie wychowawczym jest niezwykle istotne. Do uczuć moralnych zalicza m.in. uczucie wstydliwości, które opisuje w taki oto sposób :

"Jest ono najsilniejszą obroną czystości, a polega na opanowaniu żądz zmysłowych. Jest to siła wewnętrzna, przejawiająca się na zewnątrz jako oburzenie, zawstydzenie itp, przy czym zwykle zjawia się rumieniec.
Uczucie to jest prawdziwym skarbem duchowym, który chronić i cenić należy jak źrenicę oka. Jest ono wrodzone każdemu człowiekowi, wychowanie więc ma je tylko osłaniać i pielęgnować (...)
Zabawy i widowiska (zwłaszcza kinematograf, mody, lektura, sztuka, wszystko niemal stanowi zabójczą atmosferę dla wstydliwości. (...)
Trzeba w samym dziecku gotować odporność skuteczną. Krzewienie pobożności, opartej na praktykach religijnych jak modlitwa i spowiedź, kształcenie silnej woli, panowania nad sobą i poczucia własnej godności mogą tu pomóc. Dobrze też działa praca fizyczna, zwłaszcza na powietrzu; wreszcie tzw. uświadomienie płciowe, rozumnie przeprowadzone" (Kosiński, "Pedagogika. Podręcznik dla wychowawców i nauczycieli", 1920 rok, str. 195 - 196).

Na temat samego uświadomienia płciowego, przedwojenny ksiądz podaje :

"Zgubnie działa na uczucie wstydliwości, gdy kwestie te są wykładane publicznie na lekcji" (tamże, str. 197). Przedwojenny autor przyznaje, iż najbardziej odpowiednimi osobami do przekazania dziecku wiedzy na temat płciowości są rodzice, którzy powinni o tym pomyśleć, gdy dziecko ukończy 13 rok życia.

Proszę zwrócić uwagę, iż niejeden przedwojenny duchowny odznaczał się znacznie większą wiedzą o życiu niż wiele dzisiejszych medycznych i psychologicznych "autorytetów" razem wziętych.