Pani Teresa

Pani Teresa była kiedyś nauczycielką biologii w szkole średniej . Na starość zaczęła zbierać niepotrzebne jej rzeczy. Wśród nich były zabawki i rowerki dziecięce, męskie ubrania, kostiumy kąpielowe, stare bilety do filharmonii i do teatru. Wiem to dobrze, bo wraz z moją koleżanką, a sąsiadką pani Teresy musiałyśmy w ciągu jednego dnia przenieść w okolice specjalnego pojemnika  9/10 stanu jej posiadania. Zaopiekowali się tym wszystkim bardzo mili panowie. Mówili do mnie „szefówko”.

Pani Teresa została – dla jej własnego dobra- decyzją sądu umieszczona w „ umieralni” przy ulicy Solec w sześcioosobowym pokoju, wraz z nieprzytomnymi, leżącymi w pampersach pacjentami .
A przecież pani Teresa świetnie sobie w życiu radziła. Chodziła na wykłady uniwersytetu trzeciego wieku, na koncerty, do teatru. Jedyną jej wadą było tak zwane „zbieractwo”. Rzeczy, które zbierała były  czyste i ładne. Tyle, że zupełnie jej niepotrzebne.

Nie wiem jak do tego doszło i czy zostały zachowane odpowiednie procedury. Pewnego pięknego dnia po panią Teresę przyjechało aż czterech uzbrojonych policjantów. Zawlekli ją w nocnej koszuli do radiowozu, a potem przewieźli do domu opieki. Podstawą interwencji była opinia biegłego sądowego. Otóż pani biegła, psychiatra , nie badając chorej, a nawet nie wchodząc do mieszkania orzekła, że ma ona wszawicę, grzybicę i świerzb. Nie zauważyła, że pani Teresa jest praktycznie niewidoma, ani nie zainteresowała się przebytymi przez nią operacjami onkologicznymi. Prawdopodobnie uznała, że wszawica, grzybica i świerzb- oczywiście nieprawdziwe- będą dla sądu wystarczającymi argumentami.

Nagła troska sądu o losy chorej znalazła proste wyjaśnienie. Syn przewodniczącego wspólnoty mieszkaniowej, niezwykle ustosunkowanego ubeka, ożenił się i w trybie pilnym potrzebował mieszkania. Ponieważ pani Teresa miała  niewielką rentę ,opieka społeczna ( czyli podatnik) miała dopłacać około dwóch tysięcy do jej pobytu w umieralni. Takie umieralnia miała stawki.  Taniej byłoby chyba gdyby opieka społeczna wynajęła mieszkanie synalkowi .

Postanowiłyśmy ratować panią Teresę. Jak wynika ze statystyk pacjent przymusowo umieszczony w domu opieki żyje tylko kilka miesięcy. Syn znajomego, prawnik, napisał nam świetne pismo do sądu. Przede wszystkim zakazał składania skarg na biegłą. Powiedział, że musimy się zdecydować- czy ratujemy panią Teresę czy walczymy z biegłymi, bo to są cele rozłączne. Wybrałyśmy panią Teresę.

Okazało się, że na wokandzie przewidziano na sprawę pani Teresy 5 minut i przyznano jej adwokata z urzędu. Był to elegancki młody człowiek, typowy prawnik korporacyjny. Po kilku minutach rozmowy z nami zdecydował się walczyć. Pogratulował uprzejmie pisma swemu młodszemu koledze.

Powiedział: „ Musicie mówić dokładnie to co chce usłyszeć sąd”.

„ Czy możemy w sądzie bezczelnie kłamać?” - zapytałam naiwnie.

„Musicie kłamać, macie obowiązek kłamać, sąd jest instytucją perfidną, głupią i mściwą, a wy chcecie ratować człowieka”- odparł.

Powiedziałyśmy zatem wysokiemu sądowi, że gwarantujemy pełną opiekę nad panią Teresą. Kłamstwem z mojej strony było tylko to, że gotowa jestem wozić jej obiady ze Śródmieścia na Bielany. Załatwiłyśmy to inaczej, wykupiłyśmy obiady w sąsiednim barze z dostawą do domu. Sąd przełknął bez mrugnięcia okiem te wszystkie bzdury i wydał decyzję o wypuszczeniu pani Teresy z  jej więzienia. Odbierała ją z umieralni  moja córka . Powiedziała, że chora pomykała do samochodu jak zając. Dodajmy, że w domu opieki była- oczywiście dla jej własnego dobra- przywiązywana pasami do łóżka. Została również siłą zacewnikowana, bo salowe chciały mieć mniej roboty. Po tym zabiegu, nie wiadomo przez kogo i jak przeprowadzonym, pozostały jej do końca życia kłopoty ze zwieraczami.

W ten sposób z funkcjonującej samodzielnie starszej osoby robi się obłożnie chorą inwalidkę.

Kłamstwo okazało się ostatecznie niewielkie - koleżanka chcąc nie chcąc przez kilka lat sprawowała nad panią Teresą pełną, bezinteresowną opiekę . Została nawet kuratorem chorej.

Pani Teresa przeżyła w doskonałej kondycji cztery lata. Potem, gdy się na dobre położyła, sama poprosiła znajomą o umieszczenie jej u sióstr zakonnych w Olszynce Grochowskiej. Choć do tego domu opieki bardzo trudno się dostać, siostry przyjęły samotną, obłożnie chorą kobietę bez kolejki i serdecznie się nią zajęły.

Sprawa miała jeszcze kilka innych zabawnych epizodów. Pewnego dnia, gdy wynosiłyśmy śmiecie z mieszkania pani Teresy przewodniczący wspólnoty wezwał  straż miejską. Postanowiłam perfidnie go sprowokować. Powiedziałam: „ pan zamiast wzywać straż powinien kupić chorej pomarańcze albo kwiatki” . Wiedziałam, że tego nie zdzierży. Nawymyślał mi przy strażnikach od starych profesjonalistek ( nie wiem jak to inaczej ująć). Strażnicy odstąpili od kontroli mieszkania chorej i zajęli się krewkim ubekiem. Odtąd kłaniał się nam w pas.

Wyrzucając pewnego dnia przejrzane już przez znajomą papiery  zainteresowałam się nie wiem dlaczego pewną zniszczoną kopertą. Były w niej książeczki PKO na sumę około 120 000 złotych. Pani Teresa o nich zapomniała. Mało brakowało a trafiłyby do śmietnika. Zgodziła się jednak zapisać oszczędności na żoliborskie hospicjum. Kwota ta została uszczuplona o 30 000. Okazało się, że sąsiad pani Teresy korzystając z nieważnego pełnomocnictwa pobrał po jej śmierci tę sumę. Po interwencji prokuratora bank PKO oddał hospicjum skradzioną z winy banku kwotę. Bank był bowiem powiadomiony o śmierci pani Teresy i o testamencie na rzecz hospicjum.

Ciekawie rozwinęła się  znajomość z korporacyjnym prawnikiem. Przyznał się, że bierze kilka takich spraw rodzinnych dziennie i nawet nie czyta akt.
„Za każdą sprawę dostaję 70 złotych. Zarobek niewielki ale praca też znikoma- 5 minut rozprawy. I tak nie mogę nikomu pomóc, przecież nie wezmę ich wszystkich do domu”- powiedział.
W ratowaniu pani Teresy zobaczył zapewne jakiś sens, gdyż sam się zgłosił do wożenia dla niej swoim pięknym samochodem obskurnych  szafek z mojej piwnicy.
Nie chciał zwrotu pieniędzy za benzynę i nie pozwolił nawet postawić sobie kawy. Wręcz przeciwnie - wykorzystując moją nieuwagę, zapłacił podstępnie za moją kawę.  I za ciastko.

Do dziś mam wyrzuty sumienia.