Życie bez objawów

Ten dialekt francuskiego poznawał był mój brat cioteczny w latach 90-tych. Tak się potem skubany gdzieś w świecie szerokim zabunkrował, że do dziś rodzina nie może go znaleźć. W któreś święta rozmawiałem z ciotką i zeszło na ten temat. Obiecałem go znaleźć jak będzie okazja. I rzeczywiście jakieś dwa lata później otrzymałem cynk od kuzynki z Warszawy, że Mareczek przelatywał w kluczu na niskiej wysokości przez jej dom i nawet kilka piór zostawił. Poskładaliśmy do kupy wszystko to, co przy wódce powiedział i wyszło nam, że studiuje w Warszawie! Trochę dziwne, że był w Polsce i nawet rodzonej matki nie odwiedził. Ale kużden ma swoje. Wsiadłem w autobus i na początek pojechałem do akademików SGGW na Ursynowie. To był strzał w dziesiątkę. Znalazłem go w jakimś pokoiku metr na metr zaskoczonego jak perkoz w szuwarach. Rozmowa się jednak nie kleiła. Opowiadał skąpo o jakichś przeżyciach, traumach francuskich, rzucił nawet parę razy coś po francusku - na moje ucho głównie o maszerowaniu - potem pokazał mi na parkingu jakieś dwie wypasione fury i powiedział "To moje". W zasadzie na tym nasza rozmowa się zakończyła. Najzabawniejsze było to, że zaczął mnie prosić, błagać, żebym nic nie mówił rodzinie, gdzie jest i co robi. Zgodziłem się ale ten wkrótce i tak zniknął. Kolejny sygnał dotarł, że tym razem ukrył się w Hiszpanii. I znów po paru latach wrócił incognito do Polski. Jak ten ptok szwendała. Tym razem spotkaliśmy się na imprezie u kogoś na warszawskiej Pradze. Wyraźnie nie był zadowolony z tego spotkania, a nawet trochę się pokłóciliśmy. Wyrzucił z siebie, że jakby mnie tak gorąco chcieli spotkać koledzy z "pracy", to też bym się chował na końcu świata. Odparłem, że został zindoktrynowany przez stek głupich bajek i dlatego boi się teraz własnego cienia. Obraził się tak, że odtąd unika mnie tak samo jak byłych kolegów od nauki francuskiego. ;))) A co do języka ludowego, to pamiętam jak w dzieciństwie spędzałem wakacje w takiej wioseczce nad Wisłą i tam na różowawe zwierzę z kręconym ogonkiem nikt nie powiedział inaczej, niż "śfynia". Okazało się, że gdy potem, nawet w żartach przy kimś, kto pochodzi z tego terenu, wypowiedziałem to słowo, to pojawiał się mu w oczach taki dziwny błysk zrozumienia "To musi być ktoś tutejszy" :]