Strach 2020

Odnośnie pierwszego filmu dotyczącego problemu zdefiniowania czym jest świadomość, zauważyłem, że jest tam forsowana jednostronna teza panpsychizmu, czyli że wszystko jest w jakimś sensie świadome. Nie jest to podejście uczciwe, gdyż jako drugą alternatywną tezę można przyjąć, że świat materialny nie jest świadomy, ale jest w jakiś sposób stale na nowo formowany albo porządkowany lokalnie przez pewne pozamaterialne oddziaływania. Mówiliśmy już tu wcześniej o Niebiańskim Rowerze, w który nie musi stale pedałować Bóg, żeby każdy aspekt świata i sam świat mógł w ogóle istnieć. Nie oznacza to jednak, że nie istnieje żadna forma przekazywania jakiejś "energii" pomiędzy warstwami świata po to, żeby pewne formy przechodziły na poziom oczko wyżej. Czyli od nieożywionego tła do np. żywych organizmów. Żeby był to czynnik formujący pewne cechy, o których my dziś dyskutujemy. Na przykład dość dziwne jest tutaj zjawisko trwałości cech gatunku, w sensie trudności w samorzutnym przekształcaniu się danego gatunku w jakieś inne. Gatunek jakimś cudem wyraźnie się nie rozmywa z czasem, choć naukowcy wciąż bredzą o spontanicznych mutacjach. Nie widać jakoś, żeby po kilku latach biegały po polach psy, psoloty, psary oraz psygonie i setki innych mutacji. Ten pogląd łatwiej jest sobie wyobrazić w formie wirów tworzących się w rzece. Sama rzeka nie musi mieć chęci ich tworzenia, ani świadomości istnienia, ale produkuje wystarczającą ilość energii, której rozpraszanie tworzy właśnie te wiry. Jednocześnie sam pojedynczy wir, gdy się mu dokładnie przyjrzymy (a matematyka potrafi to wymodelować) pozwala tworzyć się dziesiątkom wirów pochodnych itd. Z tym, że ta forma przekształcania nadmiaru energii w byt stale będzie produkować tylko różne wiry, a nie powiedzmy telewizory. Właśnie tego rodzaju sztywność konstruktów istniejących w świecie realnym pozwala postrzegać matematykę jako wiedzę uniwersalną. Gdzie więc szukać świadomości jeśli nie w innych wymiarach? No dobrze ale jak my rozumiemy inne wymiary? Jeśli chodzi o czasoprzestrzeń, to wcale nie jest przestrzeń czterowymiarowa w normalnym sensie, bo nie da się w niej poruszać wstecz w czasie, ani trwać w jednym miejscu (czaso-punkcie). Podobnie trzeba by się zapatrywać na dodatkowe wymiary dla świadomości. Mogą być one niedostępne badaniu właśnie przez ten rodzaj ukierunkowania, który przejawia współrzędna czasowa. Z czasem poradziliśmy sobie w ten sposób, że stworzyliśmy modele, które przy założeniu przyczynowości zdarzeń pozwalają nam obliczać hipotetyczne poprzednie stany układu. Czy jednak tak było w rzeczywistości? Bez żadnych zewnętrznych czynników zaburzających układ tak. Ale gdy dopuścimy zaburzenia i utratę informacji, to nieskończenie wiele stanów poprzednich może być równie dobrze historią stanu współczesnego. Też kiedyś już o tym tu pisałem, że np. istnienie smoków może być kiedyś równie prawdopodobne jak istnienie rowerów, gdy wszelka wiedza o obu zatrze się w stopniu uniemożliwiającym kauzalne rozumowanie.