O klasach próżniaczych III RP i ich pachanach.

Niedawno prof. Andrzej Nowak przepytywany przez redakcję wpolityce. pl na okoliczność 100 dni rządów Pani Kopacz powiedział: „dla obecnych 18-latków, 20-latków, czy 15-latków nie ma żadnego znaczenia, jak wyglądały ostatnie lata PRL-u. Dla nich ma znaczenie to, że nie ma dla nich miejsca w życiu gospodarczym, społecznym, kulturowym III RP. Miejsca już są zajęte przez egoistyczną klasę próżniaczą, do której odwołuje się PO”. Wypada się zgodzić ze słowami tego wybitnego historyka i intelektualisty.

Należy jednak zauważyć, że problem blokowania i wykluczania dotyczy nie tylko ludzi, którzy niedługo wejdą na rynek. On już od dawna dotyczy ludzi, którzy na tym rynku są i nie mogą znaleźć dla siebie miejsca, wykluczeni przez … Właśnie, przez kogo:  klasę próżniaczą, czy klasy próżniacze? Sitwę czy sitwy?

Bo z całej rozmowy wynika, że według prof. Nowaka jest jakaś jedna klasa próżniacza czy sitwa (tytuł wywiadu: III RP cynicznej sitwy odmawia szans wielu Polakom. PO odwołuje się do klasy próżniaczej wpolityce.pl 5 stycznia 2015). I żyje ona w symbiozie z partią rządzącą (profesor mówi nawet o „III RP cynicznej sitwy Platformy Obywatelskiej”).

A przecież tak nie jest. Bo Polska jest wyniszczana przez wiele rakowych komórek. Wiele sitw, czy klas próżniaczych wysysa energię z narodu, marnuje jego potencjał intelektualny, karci za bluźnierstwo jakim według nich jest posiadanie własnego zdania i odwaga jego głoszenia. I sitwy te zbudowane są ponad podziałami partyjnymi. Są w stanie żyć w symbiozie z każdą partią polityczną, która obecna jest w sejmie. Dlatego ich zwalczenie jest właściwie niemożliwe. Bo one oraz prawa i hierarchie w nich panujące są prawdziwym fundamentem III RP. Przywódcy polityczni mogą się zmieniać, partie też. Aktualnie obowiązująca w kraju ideologia również, ale nie one – sitwy i ich obyczaje. Tu obowiązuje zasada: dłużej klasztora niż przeora.

W Polsce nic, albo prawie nic się nie zmieni, jeśli nie urządzi się tym pasożytniczym strukturom i kierującym nimi pachanom, trzęsienia ziemi. Prawdziwego końca świata. Ich świata. Może przyjść zupełnie nowa ekipa rządząca, może nawet zmienić konstytucję, a z Dnia Żołnierzy Wyklętych uczynić dzień wolny od pracy i najważniejsze święto państwowe. A nawet religijne. I nie zmieni się nic. Bo sitwy, bo klasa próżniacza ma niezwykły, można by powiedzieć nawet: nadnaturalny, talent do akomodowania się do kolejnych roszad.

Każda grupa społeczno-zawodowa jest zorganizowana przez te struktury, posiada nieformalne, ale rzeczywiste, hierarchie oraz przywódców. To oni, a nie przedstawiciele społeczeństwa wybierani w wolnych (czy rzeczywiście wolnych?) wyborach, decydują o losie ludzi. Zasada jest jedna – lojalność, niewychylanie się, pełne oddanie pachanowi i namaszczonym przez niego git-ludziom. Można krytykować wszystko i wszystkich, wyznawać jakie się chce ideologie. Nawet popierać różne partie.  Można świętować 1 marca – Dzień Żołnierzy Wyklętych, albo 9 maja – Dzień Zwycięstwa nad Polską Żołnierzy Wyklętych, dając w ten sposób dowód, że Polacy – oczywiście ci „światli” Polacy – potrafią się „pięknie różnić”. Natomiast nie można ruszać układu i tykać hersztów. I w tym jest pełna zgoda uczestników systemu, zgoda ponad podziałami.

Andrzej Nowak we wspomnianym wywiadzie mówi: „Mamy takie zawężenie perspektywy do wąsko rozumianego egoizmu. Do tego nawołuje cała ideologia Platformy Obywatelskiej. Jej krótkowzroczna ideologia prowadzi jednak do katastrofy, jaką jest zderzenie z rzeczywistością”.

To prawd, ale problem „krótkowzroczności” dotyczy nie tylko PO i jej pomagierów (jakiejś jednej sitwy), ale wszystkich sitw, czy klas próżniaczych. Jedną z wielu jest sitwa akademicka. Ale jakoś nie zauważyłem, aby Pan profesor wyróżnił się w jej zwalczaniu w imię „poszerzenia perspektyw”. W imię interesu całej wspólnoty akademickiej, która przenicowana jest patologiami, wykluczającymi osoby niewygodne. Której pachany są tak bezczelne i pewne swej bezkarności, że oficjalnie przyznają, że w istotnej dla systemu akademickiego instytucji, którą zarządzają dochodzi od lat do przewał. Albo piszą recenzje, w założeniu, naukowe, posługując się argumentacją stricte polityczną, albo żadną, uznając że ich widzimisię w zupełności wystarczy, aby uwalić fatyganta.

Dwa lata temu w wywiadzie dla tygodnika w wSieci  Andrzej Nowak mówił „pewien naukowiec szykował się do obrony habilitacji na temat polskiego kaznodziejstwa w XVII w. I inny bardzo ważny naukowiec, członek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych, w swojej recenzji postawił mu zarzut… pisywania do dwumiesięcznika >Arcana<. W ostateczności napiętnowany uczony habilitacji nie zrobił”. http://wpolityce.pl/polityka/1... [dostęp 9 stycznia 2015] Tym „bardzo ważnym naukowcem, członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów” był Janusz Tazbir, który rzeczywiście dokonał rzeczy skandalicznej, która w normalnym kraju kosztowałaby go karierę, niezależnie od tego ile ma lat i co do tej pory napisał. Mógłby sobie nadal pisać, ale już poza strukturami akademickimi. O „zasłużonej emeryturze” musiałby zapomnieć. Andrzej Nowak nie wymienił nazwiska tego człowieka, choć miał dowody na potwierdzenie swych zarzutów.

Skrupuły? Być może. Tylko dlaczego nie miał ich wobec Jarosława Kaczyńskiego? Bowiem kilka dni po… właśnie… sfałszowanych, podfałszowanych, niesfałszowanych czy niepodfałszowanych? wyborach, gdy Prezes był w bardzo trudnej sytuacji prof. Nowak powiedział, że to właśnie Kaczyński jest odpowiedzialny za to, że mimo masowych fałszerstw nikt nikogo nie złapał za rękę „Jeśli dziś prezes Kaczyński mówi, że wybory były pełne nieprawidłowości, to czemu nie zmobilizował swoje partii, by sprawdzić, co się dzieje choćby w kilkuset komisjach? Gdyby partia miała stuprocentowy dowód, jak Polacy głosowali w tych komisjach, to można byłoby porównywać, jakie są różnice w głosowaniu w tej komisji i w innych komisjach. Wtedy można byłoby z pełną odpowiedzialnością rzucić karty na stół i powiedzieć: >druga strona fałszuje<. Powiedzieć >druga strona fałszuje< i nie mieć dowodów, to niestety nie jest skuteczne zachowanie”. http://wpolityce.pl/polityka/2... [dostęp 9 stycznia 2015]. Inaczej niż w przypadku "bardzo ważnego naukowca", tu nie było miejsca na kurtuazję, skrupuły.

W tym kontekście można zasadnie postawić pytanie: wobec jakiego środowiska prof. Andrzej Nowak odczuwa większą lojalność – akademickiego, z jego patologiami i pachanami czy wobec szefa największej partii opozycyjnej, zwanej też przez niektórych „antysystemową”? Gdzie jest tak naprawdę siła i egzekutywa, mogąca zakłócić pomyślnie rozwijającą się (w przypadku prof. Andrzeja Nowaka jak najbardziej słusznie, zresztą) karierę w systemie?

Sitwy trzymają w garści Polaków jak przed 1989 r. milicja i SB. I żeby się od nich uwolnić potrzeba rewolucji. Ale „Polska nie potrzebuje jakiejś rewolucji”, oznajmił niedawno Jarosław Kaczyński http://wpolityce.pl/media/2274... [dostęp 9 stycznia 2015].

I wszystko staje się coraz jaśniejsze. Co wcale nie znaczy, że bardziej optymistyczne.