Nowy tygodnik Lisieckiego. Autorów niepokornych komercyjnie.

Nie, nie – nie przejęzyczyłem się: żadnego Lisickiego tygodnik, a Lisieckiego.

I nie dlatego, że jest o tę jedną, jedyną literkę w nazwisku mocniejszy – to by było zbyt skomplikowane.

Powód jest nieporównanie prostszy: bo to Lisiecki, a nie Lisicki wykłada kasę.

A w biznesie ten rządzi, kto ma klucz do sejfu.

Od początku mi coś fałszywie brzmiało w tym wysokim C, na jakim stare Rzepowe wygi, co to w niejednej redakcji kombinowały, trelowały o  dziennikarskiej niezależności i niepokorności nawet.

To celebrowanie odejścia od okienka kasowego z napisem „Hajdarowicz” jakoś nie pasowało do towarzystwa, które w czym, jak w czym, ale w określaniu miejsca, gdzie ziarno sypią jest dobre, jak mało kto.

Za dużo było tego zadęcia, napięcia i nachalnego epatowania Publiczności swoim kręgosłupem moralnym i sztywnym karkiem.

Zadęcie i napięcie, jak to zwykle bywa, skończyło się wypięciem. W stosowną stronę.

Z wyjaśnieniem pospieszył nieoceniony w takich sytuacjach redaktor Gmyz, który lubi powiedzieć i napisać o jedno słowo, czy nawet zdanie za dużo, jak to się stało wczoraj:

„…Kiedy Paweł Lisicki po wyrzuceniu z „Uważam Rze” ogłosił, że chce stworzyć nowy tygodnik, ustawiła się do niego kolejka inwestorów. I nie są to bynajmniej drobni ciułacze, lecz ludzie z dużymi pieniędzmi…”*

I akurat musieli sobie wybrać pieniądze Lisieckiego, jakby nie wiedzieli, „o co w tym wszystkim chodzi”?

Przepraszam, ale mam wrażenie, że tymi gadkami o zagwarantowanej niezależności, ktoś tu próbuje z Publiczności durniów robić.

Tym bardziej, że redaktor Gmyz w następnym zdaniu raz jeszcze przychodzi z pomocą w wyjaśnieniu tej  łamigłówki:

„…Na rynku wciąż istnieje gigantyczna luka. Jeśli bowiem co najmniej 30 proc. obywateli naszego kraju, którzy głosują na prawicę, mają ograniczoną reprezentację w mediach, to jest to doskonała okazja do zarobienia pieniędzy…”

O, właśnie! Jak by to ujęła zasmarkana klasyczka – biznes na prawicowości będzie robiony!

A bajki o niezależności ci bardzo inteligentni przecież ludzie mogą opowiadać swoim dzieciom, pod warunkiem, ze są malutkie i nie potrafią (przepraszam za język mejnstrimowych dziennikarzy)  skumać, że to ściemka jest.

Cóż - mnie  w domu uczono, że są miejsca, w których się nie bywa, ludzie – z którymi się żadnych relacji się nie utrzymuje, pieniądze, których się do ręki nie bierze, bo – najoględniej rzecz ujmując – specyficznie pachną (miejsca, ludzie i pieniądze).

To oczywiste, że każdego w jego domu czego innego uczyć mogli, co na przykładzie p. Lisickiego et consortes widać, słychać  i – niestety – czuć.

No nic - krzyż, na, prowadzącą do sejfu p. Lisieckiego, drogę.

Ja wiem jedno: na mnie p. Lisiecki nie zarobi nawet złotówki – a co za tym idzie, pan Lisicki z kolegami tych swoich  paru groszy też nie.

---------------------------------------------------
http://niezalezna.pl/36325-co-z-myslozbrodnia