Czy Polska to już Chicago Al Capone?

A miało być tak pięknie...
Po prostu raj. Tak przynajmniej się wydawało większości Polaków po transformacji i upadku PRLu w 1989 roku. To zapadające w pamięć symboliczne wyniesienie flagi PZPR -Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Lokaja ruskiej KPZR.
A pamiętacie jak wprowadzano w życie w latach 90-tych indywidualne konta emerytalne? Telewizje co godzinę przedstawiały na zachętę reklamę z uśmiechniętą – widać, bardzo szczęśliwą, parę emerytów, na złocistej plaży, pod palmami, z widokiem na cudowny, turkusowy ocean, popijających z oszronionych kielichów z wetkniętą w kostki lodu Pina Coladę. Żyć i nie umierać? Czy w to wierzyliśmy? Raczej nie. Ale miło było sobie pomarzyć, a i miało się jakąś nadzieję, że to się ma spełnić.

Minęło ćwierć wieku. Dużo się rzeczywiście zmieniło. Tylko ja dzisiaj nie myślę o raju, tylko zastanawiam się, czy już cała Rzeczpospolita staje się amerykańskim Chicago z czasów Al Capone – miasta bezprawia i gangsterów. Nawet jesteśmy lepsi: - żadne tam miasto – państwo bezprawia!

Po raz tysięczny obejrzałem sobie epokowy film "Shaft" z Samuelem L. Jacksonem z roku bodajże 2000, a nie historyczną wersję z 1970-tego Lubię te stare filmy, jakby z innej epoki. No i oprócz świetnego autorstwa ta muzyka i to, że luię Jacksona. Przy drugiej kawie już po północy, zacząłem rozmyślać, czy to, co się właśnie dzisiaj dzieje, zostało już pokazane w "Chłopcach z ferajny", czy w kolejnych Batmanach dziejących się w symbolicznym, wymyślonym Gotham.

„Chłopcy z ferajny” (ang. Goodfellas) to film Martina Scorsese z 1990 roku, oparty na prawdziwej historii Henry’ego Hilla, pół-Włocha, pół-Irlandczyka, który od młodości marzył o byciu gangsterem.
Fabuła śledzi życie Henry’ego (grany przez Raya Liottę), który od lat 50. wspina się po szczeblach mafijnej hierarchii w Nowym Jorku. Razem z bezwzględnym Tommym DeVito (Joe Pesci) i sprytnym Jimmym Conwayem (Robert De Niro) bierze udział w licznych napadach, wymuszeniach i przekrętach.
Z czasem życie w zbrodniczym świecie zaczyna go przytłaczać – nasilają się narkotyki, zdrady i brutalność.

Natomiast Gotham już jest miastem symbolem czegoś upadłego – w pełnym bezprawiu i chaosie. Często tą nazwę używałem opisując moje obserwacje z Trójmiasta. Choć wielu publicystów woli określenie Mała Sycylia. Mnie to nie pasuje, bo i w pełni sycylijska Cosa Nostra i raczej neapolitańska Camorra, dwie potężne mafie, mają jednak pewien kod, a nawet specyficzne "prawa i moralność".
A filmowe Gotham to:
1. Korupcja od góry do dołu
W Gotham niemal każdy szczebel władzy – od burmistrza, przez policję, po sądy – jest skorumpowany lub zastraszony przez mafię i przestępców. Prawo formalnie istnieje, ale nie działa. Ludzie tracą zaufanie do państwa, a zamiast tego królują układy i brutalna siła.
2. Obecność wielkich mafii i bossów
W latach wcześniejszych (np. w komiksach i filmach takich jak Batman: Rok Pierwszy) Gotham było rządzone przez rodziny mafijne. Takie postacie jak Carmine Falcone symbolizują klasyczną przestępczość zorganizowaną. To przypomina trochę „Chłopców z ferajny” – mafia, własne zasady i brak miejsca na sprawiedliwość.
3. Narodziny „superprzestępców”
Z czasem Gotham stało się siedliskiem niezwykłych złoczyńców: Jokera, Riddlera, Pingwina itd. Oni nie tylko łamią prawo, ale grają z systemem, wyśmiewają go i dewastują resztki porządku społecznego. Ich działania są na tyle ekstremalne, że tradycyjne siły porządkowe nie są w stanie ich powstrzymać.
4. Ekstremalne rozwarstwienie społeczne
W wielu historiach Gotham przedstawiane jest jako miasto z wielkim kontrastem: z jednej strony bogacze i elita (Wayne’owie, korporacje), z drugiej – ubóstwo, bezdomność, przestępczość. Taki układ naturalnie rodzi bunt, przemoc i brak stabilności.

Jakoś bez długich medytacji, po ostatniej niedzieli, gdy już ostygły emocje, po szokującym doniesieniu o śmierci "Pani Basi", śp. Barbary Świątek, sekretarki i przyjacółki prezesa Jarosława Kaczyńskiego, 66 letniej, jak to często bywa, już schorowanej i delikatnej kobiety. Została ona zaszczuta w klasyczny bolszewicki, a może nawet gestapowski sposób przez kompletnie zdegenerowaną prokuraturę, z rozkazu bandziorów, które opanowały władzę w RP, zacząłem rozmyślać, co z zakresu kultury – z literatury, czy kinematografii, albo faktów historycznych, może najlepiej oddać to, co się dzieje w Polsce po październiku 2023, kiedy konserwatyści głupio oddali władzę, niewątpliwym przestępcom i głupcom.
Przykra sprawa. Ojczyzna po półtora roku rządów tej zbójeckiej bandy na usługach wiecznych wrogów RP, tych ze wschodu i zachodu, już prawie jest jak Gotham – tam to "miasto upadłe", a u nas "państwo upadłe", ze zgnilizną współczesnego społeczeństwa, gdzie nie działa ani prawo, ani moralność. To laboratorium chaosu, które pozwala postawić pytania o granice dobra i zła – i właśnie dlatego potrzebny jest ktoś taki jak Batman, który działa poza systemem, bo system nie działa.
I najbardziej smutne, jakieś 70% obywateli, jak podają wiarygodne statystyki, którzy ciągle są patriotycznymi Polakami, nadal sie nie budzi, jakby oczekiwały na jakąś łaskę pańską.

Nie mam już najmniejszych wątpliwości: - Gotham jest nad Wisłą.

W Gotham elity trzymają się mocno. Bezkarni bossowie mafijni przypominają dzisiejszych ludzi władzy i biznesu, którym nie grozi żadne prawo. Ci sami, którzy ustawiają przetargi, decydują o kontraktach, wymierzają sprawiedliwość według własnego klucza.
Mieszkańcy Gotham wiedzą jedno – nie mają na kogo liczyć. I w Polsce coraz częściej słychać ten sam ton: obywatel zostaje sam. Gdy nie działa policja, sąd, prokurator, nadzieja zwraca się ku czemuś innemu.
Gotham miało Batmana. Postać z zewnątrz systemu, która – choć brutalnie – próbowała przywrócić elementarny porządek. U nas nie ma mściciela w pelerynie, ale może są nim niezależne media, społeczeństwo obywatelskie, sędziowie, którzy nie dali się złamać?
Gotham jest fikcją. Polska nią być nie powinna. Ale jeśli nadal będziemy patrzeć, jak instytucje prawa zamieniają się w atrapę, może się okazać, że Gotham to już nie tylko filmowy symbol, ale codzienność za naszymi oknami.

Gdy już nieco zmęczony produkowaniem tego felietonu szykowałem sie do krótkiej drzemki, głowę nadal miałem pełną tych kultowych filmów z Hollywoodu: - Supermana chroniącego upadłe miasto Metropolis i Batmana z upadłym Gotham. Zacząłem kombinować, kto mógłby bliską upadku Polskę, naszą ojczyznę z naszą ojcowizną w taki komiksowy sposób ochronić. Czuję, że takiego człowieka my bardzo potrzebujemy. Wtedy w swój typowy sposób zacząłem marzyć i kombinować. Mamy już za dwa miesiące wybory prezydenta Rzeczpospolitej na kolejne pięć lat. Czy któryś z tych czołowych kandydatów w wyborach mógłby stworzyć takiego naszego Supermana? Trzaskowski? Nawrocki? Hołownia? Mentzen? Dla mnie nie było najmniejszych wątpliwości, że będąc producentem, reżyserem, scenarzystą, czy szefem od castingu wybrałbym tylko Karola Nawrockiego. To niemalże kalka amerykańskiego Supermana. Postawa, spokój i powaga; silny i wysportowany. Ktoś komu ludzie mogą zaufać i ktoremu można się poskarżyć. A taki Trzaskowski, czy Hołownia? Ci ewentualnie mogli by otrzymać rolę Pingwina.
Wiemy, że i Superman, jak i Batman mieli zawsze potężnego i oszalałego przeciwnika. Takim kultowym był – i nawet dorobił się własnej serii filmów – Joker. Lecz tu natychmiast w myślach pojawił się Donald Tusk. Tak... gdyby mu szminką domalować te symboliczne, czerwone usta w złowieszczym i szalonym uśmiechu, to jak znalazł Tusk – idealna postać polskiego Jokera.
Tak mi się te rozmyślania podobały, że postanowiłem z tego zrobić użytek. Mam tu i tam pewne kontakty, to zacząłem wydzwaniać i przedstawiać mój pomysł, by wzbogacić nieco kampanię wyborczą. Zarzuciłem na wstępie tym, co mają coś do powiedzenia, że w całej kampanii nikt nie czuje tego ducha czasu, jak to nazywają Niemcy, a za nimi przejęła to cała filozofia – Zeitgeist: - nie widzą, że budowaniu popularności, w dobie cyfrowej komunikacji, Internetu, i tych mediów społecznościowych – komunikatorach, jak X, Facebook, Instagram, TikTok, bezdyskusyjnie rządzi pop-kultura. Nowe twory: emotikony, memy i młodzieżowy slang. Bez tego trudno zyskać popularność w milionach zwolenników. Więc czemu nie zbudować kandydata na prezydenta Karola Nawrockiego, jako Supermana? Myślicie, że to chwyci? Chętnie też bym widział pana Tuska, jako Jokera. Tylko pewnie wtedy prawdziwy szaleniec Giertych i ta marionetka Bodnar żywcem by mnie usmażyli.
Zagadałem do TVRepublika, przesłałem pomysł do Komitetu wyborczego Karola Nawrockiego. Szczególnie jak obecnie członek tego komitetu prof. Przemysław Czarnek powiedział w wywiadzie, że my chcemy mieć kandydata poważnego. A ja się spytałem, czy może ważniejsze jest mieć kandydata popularnego (i oczywiście lubianego).

A państwo co sądzą? Kto dla was mógłby się stać Supermanem, który nie dopuści, by Polska upadła?