Budżetowy deficyt na miarę rekordu Guinessa

Co prawda ministerstwo finansów określiło budżet państwa na 2025 rok uchwalony przez większość sejmową jako „budżet bezpieczeństwa, rozwoju gospodarczego i wsparcia obywateli”, jednak skala założonego w nim deficytu przeczy tym, jakże optymistycznym określeniom MF.
Otóż dochody budżetu mają wynieść 632,6 mld zł, wydatki 921,6 mld zł, co oznacza, że deficyt sięgnie poziomu aż 289 mld zł, tj. aż 7,3 proc. całego PKB. Wszystko to w sytuacji, gdy ten tegoroczny już i tak okazał się rekordowy (240 mld zł). A, przypomnijmy, że Bruksela dopuszcza maksymalnie 3-procentowy deficyt w stosunku do wielkości PKB. Co więcej wydawało się, że w związku z wszczęciem przez UE wobec Polski w br. procedury nadmiernego deficytu, w kolejnych latach będzie on malał. Co więcej, wszystko to może to oznaczać, że w 2025 r. Polska nie zmieści się także w dopuszczalnym nie tylko przez UE, ale i naszą konstytucję poziomie długu publicznego, który nie powinien przekraczać poziomu 60 proc. budżetu państwa i jednostek samorządu terytorialnego łącznie.
Przypomnijmy także, iż zarówno ten tegoroczny, jak i planowany na przyszły rok stoją na najwyższym po 1989 roku poziomie w historii naszego kraju.
Tymczasem Donald Tusk i jego ekipa nie wybijają akurat tej ogromnej wielkości deficytu na pierwszych stronach w sprzyjającym ich mediach, bo też i nie ma się czym chwalić. Oznacza to przede wszystkim ogromne problemy z utrzymaniem wydatków na rozmaite cele społeczne na odpowiednim poziomie, w sytuacji, gdy może się okazać, że zakładany przez rząd wzrost naszego PKB okaże się słabszy.
I to zarówno w tym, jak i w przyszłym roku. W br. miało to być 3,0 proc., a w 2025 – 3,9 proc. Jak będzie w obecnym roku okaże się już wkrótce. Wiadomo już obecnie, że tego zakładanego na ten rok poziomu wzrostu PKB nie uda się osiągnąć.
Nic zatem dziwnego, że w sytuacji słabszego od założeń wzrostu gospodarczego, przy jednoczesnym zwiększaniu deficytu budżetowego przez rząd i utrzymującej się podwyższonej inflacji, która zresztą w 2025 roku jeszcze się zapewne zwiększy, w związku z ostatecznym odmrażaniem przez rząd cen prądu, gazu i ciepła w kolejnych miesiącach dla poszczególnych grup odbiorców energii (najwcześniej, od początku stycznia 2025 – dla firm), prezes NBP, Adam Glapiński zasugerował na swojej ostatniej, wczorajszej konferencji, że obniżki stóp procentowych przez RPP NBP, które od roku pozostają na poziomie 5,75 proc., w przyszłym nie nastąpią. Mimo, iż miesiąc wcześniej zaznaczył, że mogłoby do tego dojść właśnie już w 2025 r.
W opinii ekspertów Santander Bank Polska: „Powodem zmiany stanowiska RPP jest wg Glapińskiego fakt, że według modeli banku centralnego inflacja może „gwałtownie wzrosnąć” w IV kw. 2025 r., po wygaśnięciu zamrożenia cen energii, więc formułowany przez niego wcześniej warunek trwałej konwergencji inflacji do celu w prognozach NBP nie zostanie spełniony. Jego zdaniem moment powrotu inflacji do oficjalnego celu jest opóźniony o około 6 miesięcy przez decyzję rządu w sprawie cen energii”.
Do podobnych wniosków skłaniają się eksperci Banku Pekao SA. Ich zdaniem „Prezes NBP uderzył w zdecydowanie jastrzębie nuty na wczorajszej konferencji prasowej. Jego zdaniem przyjęty przez rząd sposób mrożenia cen energii skomplikował trajektorię inflacji i utrudnił podjęcie decyzji o cięciach stóp procentowych. Wynika to głównie z faktu, że w czerwcu i wrześniu 2025 będzie się można spodziewać podwyżek cen energii dla gospodarstw domowych, które będą miały nieoczywiste przełożenie na ich oczekiwania inflacyjnej. Opóźni to – zdaniem A.Glapińskiego – dyskusję o cięciach stóp w RPP z marca 2025 na październik 2025 a same cięcia nawet na 2026 r.”
Jak skomentował to w najnowszym wywiadzie dla portalu filarybiznesu.pl europoseł Bogdan Rzońca: - Sama zapowiedź przedłużenia obecnych częściowo odmrożonych stawek za (…)nośniki energii do końca września 2025 r. nie zabezpieczy (…)niedostatków poszczególnych sektorów naszej gospodarki, tj. gospodarstw domowych, samorządów, firm małych, średnich i największych. Zatem istnieje wysokie ryzyko, że inflacja będzie coraz wyższa. Więc NBP musi utrzymywać stopy procentowe na obecnym poziomie.