Pies poza budą czyli abandonacja

Nie wiem czy specjaliści od technik działania agentury tę psycho-społeczną metodę (jak w tytule) już opisali, ale ani Suworow, ani dr Brzeski, o ile się nie mylę, o czymś takim nie wspominają. Jednak, moim zdaniem, ona istnieje. Niewątpliwie polega na sianiu zamętu w szeregach wroga – jednak w bardzo specyficzny sposób. Zjednuje się wokół jakiegoś w miarę obrotnego lidera grupę akolitów, a potem pozostawia ich, zawiedzionych, samopas. Stają się bezpańscy. Chodzą oni potem jak walnięci w łeb obuchem, przypominają psa spuszczonego z łańcucha, który jest niegroźny, choć biega po wsi jak oszalały. Ten sam syndrom opuszczenia (użyjmy tu nowotworu językowego z włoskiego, francuskiego i angielskiego: abandonacji) można zaobserwować u człowieka bezrobotnego, zaraz jak straci pracę. Nie należy już do najbliższej komórki społecznej, która ustawiała go w codzienności. Psychicznie dołuje. Został porzucony, jest abbandonato.

Tak działał przez lata – sinusoidalnie – pozyskując wyborców i potem ich wystawiając do wiatru, Korwin-Mikke. Była to (i jest, ale już schyłkowa, bo wyeksploatowana) postać ewidentnie na czyichś usługach (ślady prowadzą na Kreml, bo m.in. wiele razy bronił Putina, popierał aneksję Krymu etc) "prowadzona": piekielnie inteligentny, swoją niepodważalną logiką wywodów i argumentacji, pozyskiwał stale sporo zwolenników (tzw. korwinowców, którzy pałętają się do dziś po Polsce), ale za każdym razem, gdy dochodziło do jakichś ważnych decyzji w skali kraju – "puszczał bąka". "– Jak to możliwe? – zastanawiali się wszyscy, co rozsądnie myślą – przecież super rozumny gość, a takie banialuki plecie?!" I właśnie o to chodziło; o totalne skompromitowanie swojej formacji. Grupka jego najbardziej zdolnych, przekonanych i bojowych popleczników, nagle paliła się ze wstydu, zadławiała jawną, kompromitującą głupotą szefa i stawała się abandonné właśnie; traciła uzębienie i opuszczona na jakimś ważnym przyczółku sceny politycznej, nawet nie miała siły kłapać już wtedy samymi dziąsłami. To się przecież zdarzyło niejeden raz, zawsze w decydujących momentach dla zmiany na lepsze sytuacji Polski – wtedy Korwin zawodził, w sensie: fikał debilne koziołki.

Podobną rolę zaprojektowano, prawdziwej/rzekomej niezgule i safandule, Komorowskiemu (myśliwemu z Budy Ruskiej), co to nagle "dał się" wskoczyć na fotel marszałkowski w parlamencie japońskim, udawał szoguna i robił byki ortograficzne do "bulu". Ten somnambulik niby z legitymacją posolidarnościowego wolnościowca miał za zadanie kompromitować wszystkich Polaków – wszak był – jakim? – prezy-dętym. W myśl zasady: jaki wódz, taka i ta Polska. Znów ślady wiodą do źródła, skąd pochodzi to pogardliwe miano – Priwislińskij Kraj, czyli Polska nie tylko cara, lecz również, co prawda jako swoista ale jednak, republika rad. Czyżby tego niemrawego, odzianego w garnitur "intelektualnego" gnoma (inteligentnego inaczej), celowo przejechała na pasach dziewicza zakonnica, że tak nieoczekiwanie zszedł z afisza? – zadajemy sobie, i słusznie, pytanie.

Potem był Palikot, człowiek "podgotowany" (od ruskiego słowa podgatowka), filozof jakoby z kręgów chrześcijańskich, a w rzeczy samej ordynarny żul, co plastikowym fallusem publicznie wymachiwał i cudaków (vide Krzysiu-Grodzka) wokół siebie gromadził. Wykonał rolę najobrzydliwszego prowokatora wobec Bliźniaków i na końcu snajpera – "strzelając" do Jarosława i "wypatroszając na sprzedaż" jego skórę – by zniknąć. A swąd, właściwie smród po POsrańcach z jego ówczesnym udziałem pozostał. Wśród moich znajomych z tego elekto(s)ratu widzę tylko rybi wzrok i umykające na boki spojrzenia. I wyraźną zapiekłość, żeby móc się otworzyć na Dobrą Zmianę, w tym jakimś pseudowstydzie. Spuszczono temu powietrze, ducha politycznego wigoru takim nie wskrzesisz, został jedynie utrwalony obywatelski tumiwisizm. Działa tu psychologiczny mechanizm wypierania i tłumienia. Racjonalizm nie przebije się do takiej łepetyny. Zawodzi proste liczenie na przepływy elektoratów (że ktoś się obudził i zmądrzał) z kręgów zła na stronę dobra. Nic z tego. Doświadczyliśmy właśnie wspomnianego zawodu parę dni temu, licząc na lepszy wynik przy konstruowaniu samorządnej Rzeczypospolitej. Wracając do tematu: opuszczeni przez Palik(n)ota, którego im podsunięto i wmówiono jako politycznego zbawiciela oraz idola, co w końcu pokazał zadek podążającej za nim gawiedzi – to kolejni abandoned.

Kto następny? Ano Petru (któremu, po jego ekonomicznych dywagacjach, dodano w sieci przedimek "pierdu"). Wychowanek spod kurateli moskiewskiego Uniwersytetu Łomonosowa, z tamtejszej zamrażarki GRU (tatuś pogłębiał tam latami wiedzę z fizyki). Jeszcze "dżentelmena"-podrywacza nie było na proscenium, a już miał 10-12% zainteresowania ogółu. Czyli pacynka skrojona i sfastrygowana z wojłoku, pokazana ludziskom jako nowoczesna postać przez możnych wrogów Ojczyzny. Poprzez gadzinówki medialne i liczydła sondażowe, gdzie dwa plus jeden równa się wzrost o 33%. Poparcia znaczy się. I w tym wypadku podobne zadanie. Namieszać, skompromitować, wystawić do wiatru, wyprodukować kolejnych abandonatów. Tego hochsztaplera jeszcze całkiem nie przekreślono, bo widać, że ma za zadanie wciąż próbować napompować coś i potem ten już "uwiarygodniony" balonik przekłuć. Najlepiej ostrym pierdnięciem.

Identycznie, w podobnym celu, stworzono KODziarzy, z alimenciarzem Kijowskim na czele. Po co tacy nieudacznicy na świeczniku? No po co? Ano by tworzyć kolejne kręgi na bagnie przez wrzucanie niby Bohaterów do szamba. Ogół się już w tym gubi (zagubił, vide Zdanowska w Łodzi), ale, co ważniejsze, deprymuje się na pewno. Efekt abandonacji murowany.

Idźmy dalej. Ciepło, ciepło... Kukizowcy. Oto Jakubiak, ichni kontrkandydat na prezydenta stolicy, zamiast zbierać swój elektorat na drugą turę, żeby móc wtedy wesprzeć Jakiego, dostaje nagle nóż w plecy od swego Kapelmistrza – wypowiedzenie poparcia... Takich smaczków, niby jako ta konstruktywna opozycja, w zachowaniu Kukiza obserwowałem wiele (choćby granie do jednej bramki z Dudą, by odwlekać reformę sądownictwa, czego skutki przecież widzimy, ale najgorsze, tak, tak, że włos nam się zjeży na głowie, dopiero przed nami...!; vide ostatnia aktywność zwolnionej "pracodawczyni" Gersdorf, przed którą lada dzień skapitulują reformatorzy, w dodatku w świetle unijnych reflektorów). Zatem już niebawem JOW-y, chęć oddolnego skrzykiwania się (na zasadzie amerykańskiej Tea Party movement / Herbacianego Ruchu), krytykowanie partyjniactwa będą na tyle ośmieszone, niewiarygodne i uziemione, bo nieefektywne, że grupa parlamentarna Kukiz'15 spełni swoją destrukcyjną rolę i zejdzie ze sceny.

Na niwie kultury takich fałszywych (antypolskich) autorytetów za komuny wykreowano (pozyskiwano, w przypadku, gdy Bóg ich obdarzył autentycznym talentem) mnóstwo: Lec, Petersburski, Szymborska, Szczypiorski, Wajda, Kutz, Piwowski, Gajos, nawet ks. Twardowski, a ostatnio, stający po stronie "obrońców konstytucji", o zgrozo!, Myśliwski. Wszyscy "sławni" z tamtej epoki, by zdezawuować "karnawał Solidarności", zostali wezwani do raportu, by stanęli w okienku telewizorni by chwalić Stan Wojenny Jaruzelskiego. Hasior, obdarowany wówczas przez Urbana pracownią w Zakopanem, po tej "smucie", gdy się pokapował, że wielu miłośników jego rzeźby ową sprzedajną postawą moralną zawiódł, po prostu w odium pośród górali, w traumie – zapił się na śmierć. Czy myślicie, że Smarzowski ze swoim najpierw "Wołyniem" (który jest filmem wrednym, co jest dobrze zakamuflowane, tak jak w "Katyniu" Wajdy, ale tutaj nie miejsce na analizę zakłamanego wydźwięku obu tych "obrazów"), a potem "Klerem", rozpowszechnianym tuż przed ostatnimi samorządowymi wyborami, to tylko przypadek? Nie. Sprytnie, acz podstępnie, zrobiono nazwisko-autorytet reżyserowi wśród naiwnych nie tylko Kresowiaków, ale osób zainteresowanych naszą historią, by potem mocniej takim uwiarygodnionym znawcą tematu zdruzgotać świętości: podjudzić miliony voyeurów i wyprodukować tysiące rzekomo zawiedzionych stanem kościoła jako instytucji, podważyć rudymenty wiary, połamać pióra filmowej krytyce, co pozytywnie pisała o jego pierwszym filmie. O innych pomniejszych celach – dezawuowaniu kogo się da, na oślep, bo zamęt w kulturze i duchowości został sprokurowany – nie wspominając. Podcinanie skrzydeł ludziom hołdującym wartościom chrześcijańskim to też rodzaj techniki abandonacji.

Konkludując: kreowanie i upadek kolejnych pseudo liderów wystruganych z patyka ma poszerzać krąg zawiedzionych i rozczarowanych, utwierdzać masy w bezradności, w przekonaniu, że są sterowalnym tłumem, nie mającym własnej busoli i znaczenia. Ergo: do kitu taka demokracja, nie idę na wybory. Gdy tymczasem czynownicy zła wraz z odmóżdżoną lemingozą, wezwani do raportu, karnie, stadnie idą bronić "dóbr" pochodzących z kradzieży lub szwindlu oraz zblatowanych z nimi, w sensie amoralnym, "dobroczyńców".

A sternicy z zaplecza (zza bliższych i dalszych granic), wrogowie Polski, z kolei się utwierdzają, że w tej grze o upadek ducha narodu liczą się przywódcy. A tych zawsze można podstawiać, kreować i podmieniać. Albo udu...ć, jeśli są/stają się samoistni. Gdy tak na to patrzeć, to pijany Kwaśniewski na grobach eksterminowanych Polaków i Wałęsa, występujący wciąż na forum jako poważny mąż stanu, w wydaniu obłąkanym, czy też Lepper, co chciał się urwać zdaje się WSIokom z łańcucha, ale też i Lech Kaczyński, gdy się coraz skuteczniej wybijał na niepodległość, przez to zabity pod Smoleńskiem, wpisują się w jakąś całość, która gra na różnych (w tym wypadku gatunkowo podobnych) instrumentach dobrze zorkiestrowanej, dalekosiężnej agentury. Która sprokurowała hufce frustratów, ludzi z jakąś przykrą, autodestrukcyjną rysą na psychice – wspomniane sieroty po Korwinie, Palikocie, Petru, Kijowskim, Wałęsie czy Kukizie.

Kto następny w roli politycznego guru dla naiwnych? Nie pytam o planowanych, szykowanych nam nowych "Herosach", tylko o tych, których mamy teraz na świeczniku i może właśnie nas perfidnie podpuszczają...? Kiedy w sposób najbardziej idiotyczny wywiną nam kozła jak koń cyrkowy na trocinach co pokrywają łajno? Żeby krąg zdołowanych i wepchniętych w ową abandonację poszerzyć od krańca do krańca Ojczyzny. Tak zawieść, zniechęcić i zdołować, żeby im wraz z bezgłosem ręce w bezsilności opadły. Osiągnąć cel: przekształcić Polskę w kraj frustratów.
Skutki tego syndromu "psa poza budą" widzimy akurat teraz naocznie: do połowy ziomali nie da się, jak widać, dotrzeć poprzez POWAGĘ.