Getto – wstrząsający film (czy zniknie?)

Po obejrzeniu tego dokumentu nie mogłem dojść do siebie. Ludziom wrażliwym należałoby go odradzać. Co do mnie, to snułem się potem z kąta w kąt przez pół dnia, miałem koszmarne majaki w nocy. Jakbym był walnięty obuchem bezpośrednio w tę część głowy, gdzie pod czaszką mam zwoje odpowiadające za empatię. Nie mogłem uwierzyć, że można ich nie mieć w ogóle, a u innych, z niemiecką premedytacją i metodycznie, chcieć je tak zdruzgotać, ba! – wyeliminować...

Porażający dokument z getta w Warszawie./1 Powtórzmy: tylko dla osób o "psychice ze stali" (szczególnie pod koniec filmu). Niewyobrażalne sceny – także z policją żydowską i władzą złożoną z rabinów – jedni i drudzy z gwiazdami Dawida na opaskach, traktujący swych współziomków jak bydło. Ujęcia kamery dantejskie, Boże, Boże, czemuś ICH/NAS opuścił! [Materiał nie ma aktywnego "przenośnika" – więc może zniknąć z sieci... Ten nieznany, unikalny film opublikowała niemiecka agencja Karla Höffkesa (AKH archiv – M1053, 35 min.) na początku stycznia 2016 roku. Ostrzega się przy tym oglądających, że trzeba mieć mocne nerwy i że większość scen nie nadaje się do opisu.]

Straszliwie zobrazowana lekcja historii: http://www.archiv-akh.de/video...
Człowiek wie, że jest w użyciu słowo Apokalipsa, ale nie jest w stanie sobie wyobrazić tego, co ludzie ludziom... W tym wypadku Niemcy Żydom w Warszawie. Jaki rasa "Panów" podludziom zgotowała los!!!
Za kamerą stoi faszyzm, rasizm, szowinizm, diabelska machina wprawiona ideologią w ruch, który trybi... i wyrzuca trupy, sterty ofiar. Niemiec to kręci "na zimno", tzw. chłodnym okiem. Przecież dokumentuje. Daje świadectwo słuszności postępowania machiny państwa. Po czym rozpoznajemy, że to Niemiec? Bo występuje długa sekwencja portretowania głów. Mają się typy ludzkie obracać przed obiektywem – en face, profile, mimika, grymasy, spojrzenie, rodzaj nosa, uszu... Po co to? Żeby podkreślić podrzędność żydowskiej rasy. I ją zohydzić. O tym hitlerowskim zabiegu "a-estetycznym" pisałem już na tym forum [ http://naszeblogi.pl/42022-ku-... ]. Ten przekaz ma być tak odrażający, a cel jego tak czytelny, że nie chciałbym więcej kalać słów, by to ustrojowe zwyrodnialstwo opisywać w szczegółach. Poprzedza zresztą to "portretowanie" długi szwung kamerą po "obuwiu" ludzi z getta (gdy to zobaczycie, to będziecie wiedzieli, po co się takie zdjęcia "od stóp do głów" robi – tych skazańców na nieuchronną śmierć: by uzasadnić, że przecież czysta rasa musi przeprowadzać konieczną dezynfekcję w germańskim rodzaju wyższego gatunku).

Kwestia opisu... Sądzi się, że ten dokument może zniknąć z sieci. Stąd wniosek, że trzeba jednak, na ile kultura języka pozwala, przybliżyć go "ku pamięci", za pomocą słów mających funkcję obrazowania. Ale mnie akurat dławi "okropność" tej kroniki, by zrobić to kadr po kadrze. Zostanę jedynie przy zasygnalizowaniu kilku odsłon. Tworzą one jakby skondensowane dwa dni mieszkańca getta – odzwierciedlają jednak los całej ówczesnej żydowskiej społeczności przeznaczonej do zgładzenia.

Jest maj 1942 roku. Machina "żydowskiej autonomii" jest rozkręcona w pełni. Lokalne instytucje funkcjonują, widzimy dostojne wnętrze Judenratu, odwiedziny poważnych rabinów, kogoś w rodzaju "Rady Starszych"; działa własna liczna policja, jest przepełniony areszt, są mury, spacerniak, jakaś pseudo-kostnica i grzebanie ciał (w głębokich dołach na terenie dawnego stadionu Skry przy ul. Okopowej 43).
Przybywa tłum normalnie ubranych ludzi z plecakami i tobołkami, we wnętrzu gmachu są oni rejestrowani... Film jest niemy, ale za chwilę zaczniemy zwracać uwagę na uciekające cyferki na pasku u dołu ekranu – to mini sekundy licznika podającego czas zapisu tego porażającego dokumentu. Kroniki kropla po kropli uciekającego życia – w tempie przyspieszonym – od chwili, gdy ci Żydzi zostali schwytani w swą pułapkę.
Jeszcze mają nadzieję jakoś zwyczajnie egzystować – siedząc na podłodze jedzą to, co zabrali ze sobą w tę podróż od strony aryjskiej; mają jakieś podręczne naczynia, miskę, łyżkę, karmią czule dzieci. Próbują dalej żyć jak dawniej, normalnie. Ilu jednak ma z nich przeczucie, że znaleźli się w piekle piekieł, dużo gorszym niż Inferno Dantego, tego się nie dowiemy. W tym skondensowanym reportażu czeka ich jeszcze sfilmowana noc, a od rana tylko gehenna i na końcu straszna śmierć. Prawo filmu – zmontować kadry i ukazać los w pigułce.

Najbardziej zastanawiająca jest sekwencja uliczno-miejska – na pierwszy rzut oka niezrozumiała: chaos poruszających się w dziwne strony mas ludzkich, pośpiech, jakiś nieukierunkowany bezład, bo strzałki wektorów są co i rusz nieoczekiwanie zawracane. Wszystko filmowane na przemian z ręki i z wysokości. Nie chce się wprost wierzyć, że życie jednostek w getcie może tworzyć taką "kompresję i dyspersję", iż mrowisko przy tym wygląda jak harmoniczny kosmos z uporządkowanymi orbitami. Na pierwszy rzut oka myślałem, że może to, co oglądam, jest jakoś inscenizowane – wydawało mi się niemożliwe istnienie tak niezrozumiale przemieszczających się grupowo mas ludzkich w strukturze miejskiej: jakiś nieprawdopodobny "bulgot i chlupnięcia" strumieni tłumu, którego chyba nawet teoria chaosu nie byłaby w stanie rozumowo przybliżyć. Oglądamy szaleńczość popychanego przez żydowską policję zdesperowanego zbiorowiska, ale też co jakiś czas zawracanego w inną stronę. Pałki policjantów mają wprawić zgromadzonych zwyczajnie w ruch, nadać masom przyśpieszenia (i tu trzeba obiektywnie przyznać, że "swoi" funkcjonariusze czynią te powinności bez jakiegoś sadystycznego zacięcia i wydźwięku). Zresztą owi biedacy tego nie prowokują, a zbuntowanych się najzwyczajniej wyciąga z biernego, wystraszonego tłumu.
Widzimy jakiś biedniutki bazar, prymitywny stragan, no i zwłoki leżące na chodnikach. Wychudzone, z głodu. Zobojętnienie przechodniów. Nim o pewnym epizodzie z trupem zebranym z ulicy opowiemy, wróćmy na chwilę do poczekalni, miejsca już wspomnianego, gdzie pokotem na podłodze zalegli zgromadzeni po przybyciu do warszawskiego getta. Jest tam scena o godności ludzkiej, która napawa wiarą, że choćby jeden człowiek..., że to przekaz dla nas, potomnych, że tak trzeba. Otóż filmowiec stąpa pomiędzy leżącymi i robi zbliżenia twarzy. Kamera zatrzymuje się na głowie mężczyzny, ale ten nie chce jej odwrócić, zasłania się ręką. Za chwilę kobieta zakrywa twarz komuś bliskiemu, prawdopodobnie mężowi. Robi to dwukrotnie – nie!; nie godzimy się pokazywać światu naszych upodlonych oblicz! Tutaj chodzi o honor. Dziś przecież w sposób budujący odczytywany zza grobu.
Druga scena to ujęcie z podbiegającym chłopcem do trupa, którego wiozą na jednokółce – wózku-marach. Na deskach jest ciasno, leżą zebrane z chodnika dwa ciała, jednemu zwisa ręka i wlecze się po ziemi. Chłopak ją podnosi i układa wzdłuż zwłok, ale pojazd skacze na bruku i umarły spada na ziemię. To niezamierzona migawka o empatii, która szpiluje serce, że odruchy duszy człowieczej są głębsze, niż nam się wydaje. Bestialstwo Niemców przegrywa tu w konfrontacji z wewnętrznym imperatywem moralnym dziecka. Jego odzewem na istniejące przecież w naturalnym świecie wartości takie jak litość, współczucie, miłość, cześć. Wyczucie małego Żyda nawet gdy chodzi o godność człowieka nieżyjącego.

Nie mam siły dalej brnąć w takie szczegóły, których jest mnóstwo. Przybliżać owo kronikarskie ukazywanie, jakże drastyczne, ludzkiej nagości, miejsc intymnych, dokumentowanie upodlenia więźniów rzekomo "kryminalnych", ich aresztu, spacerniaka, grupy zobrazowanej jako mierzwa ludzka – przez kogo sprowadzonej do takiego stanu? Widzimy "kondukt pogrzebowy" pozbawiony żałobników, złożony z mnóstwa jednokółek z niezliczoną ilością spiętrzonych ciał-"szkieletów"; za chwilę ich masowy "pochówek" bez należnego rytuału, doglądany służbowo przez rabinów – oto jedna z wielu odsłon niewyobrażalnej niemieckiej zbrodni holokaustu – określanej jednym złowieszczym słowem Shoah.
Po gestach grabarzy, "warstwujących" stosy trupów, odczytujemy ciężar ciał lądujących na dole po zsuwni, np. dzieci są rzucane na stertę zwłok, przepraszam, wybaczcie, jak obrane z piór kurczaki. Niektórzy zmarli mieli wcześniej, w szopie-trupiarni, przywiązane identyfikujące karteczki do nóg, rąk lub palców. Czy jednak był czas, by się z jakimś bliskim zmarłym zetknąć i godnie go pochować? Widząc tą wszechogarniającą gehennę i przyspieszaną zagładę – wątpię. Ta zbiorowa mogiła sama przez się musiała pozostać w dużym stopniu bezimienna.

Ciężko kogoś do oglądania tak strasznego materiału przekonywać. Ale ci, co się na to zdecydują, będą mieli przez długi czas pod powiekami obraz nędzy moralnej Niemców, którzy na własne życzenie, swymi nieludzkimi czynami, wypisali się po wsze czasy z Ligi Narodów. To konsekwencja za Zagładę/Shoah. Bowiem z własnego piekła, jak się zdaje, odwrotu nie ma.

A Izrael, jego amerykańska diaspora? Ta nieustanna wściekłość na Polaków, którzy całą wojnę heroicznie przeciwstawiali się Hitlerowi, bierze się z kompleksu zaniechania – jest zwyczajnym odreagowaniem na hańbę żydowskich elit, ich kolaboracji z okupantem oraz deficytu braterstwa. Co ta kronika z warszawskiego getta, jakby nie było, także dobitnie ukazuje.

1/. Pierwsze mury wokół getta zaczęto wznosić 1 kwietnia 1940 r. Początkowo uwięziono w nim mieszkańców Warszawy, których według rasistowskich ustaw norymberskich uznano za Żydów. W kolejnych miesiącach do getta przywożono też osoby z innych miejscowości przedwojennej Rzeczypospolitej, terenów włączonych do III Rzeszy (głównie z Łodzi i rejencji ciechanowskiej), a także innych krajów europejskich. W jego obrębie do marca 1941 roku zgromadzono ok. 460 tys. osób. Tym samym getto osiągnęło gęstość zaludnienia sięgającą 146 tys. osób na 1 km² – na jedną izbę mieszkalną przypadały 3 osoby. Ogromne przeludnienie związane z deportacjami ludności na teren getta spowodowało tragiczne warunki sanitarne, głód oraz pojawienie się epidemii chorób zakaźnych. Wynikający z tego wzrost liczby zgonów był częścią zaplanowanego ludobójstwa, wykonywanego przez hitlerowców metodami celowego przeludnienia przy jednoczesnym ciągłym zmniejszaniu racji żywnościowych. W okresie od listopada 1940 roku do lipca 1942 roku z głodu i chorób zmarło ok. 100 tys. mieszkańców getta.