JAK DLA RYŻEGO ŻARTY SIĘ SKOŃCZYŁY A ZACZĘŁY SCHODY. W DÓŁ.

Kiedy przed pięciu laty nastało nam Słoneczko Peru,
                                                                       w górę";
                                                          poszły
                                          "serca
                       Polakom, 
to niektórym 

za pensję można było sobie kupić osiem rowerów,
albo do gęby nową - chociaż nie złotą - klawiaturę.

Każdą władzę można było sobie krytykować do woli,
podatki były gdzieś tak w okolicy absolutnego zera,
nie widać ciągle było gęb Grodzkich, Lisów, Pedroni,
Graśków,Palikuciów, Niesiołów  czy też Szechtera.

Gdańsk był  jeszcze znany ze statków doskonałych, 
banki były polskie i trzymały prawdziwe pieniądze,
kopalnie dawały nam węgiel a huty stal produkowały;
wieś opierała się na krowie, nie jak dziś na wielbłądzie.

Armia karabiny miała prawdziwe i była bardzo liczna,
biurokratów, w porówaniu z dzisiaj była mała garstka,
osobie co krzyż lubiła, nie mówiono że jest psychiczna,
wiele kobiet przy cerowaniu używało ciągle naparstka.

Zamiast wśćibiać gały w plazmowe ekrany telewizorów,
wielu ludzi chodziło do teatru lub kina, czytano też książki;
nazywano rzeczy po imieniu, nie dla PRowych pozorów,
a każdy uczeń raczej wiedział,że nie pisze się "opconrzki".

A co mamy teraz, po  pełnych sukcesów pięciu latach?
Niewiele z tych blasków i cieni prostego życia zostało;
- nie mówię o tych co pracują w czerwonych komnatach -
ale zadaję proste pytanie: Komu to kurwa przeszkadzało?

Przeszkadzało to nie tylko ryżemu słońcu czy Adasiowi,
Bolkom, Arabskim i  zgraji pełnej krwi ubeckich mętów,
nie było to też na rękę aparatczykom i tępemu lemingowi:
nie mogli tamtej Polski zdradzać i robić w niej przekrętów.

Jest jednak dla nas nadzieja,dzięki temu że ryży przeoczył;
w tępym zapale platformą do zielonej Eurowyspy płynięcia,
nie zauważył
                     iz jego łajba
                                         tonie -
                                                 i  ze strachu
                                                                  nawet
                                                                            nie wyskoczył,
lecz razem ze
                   swoją bandą,
                                         był coraz bliżej
                                                                 końcowego utonięcia.

A kiedy wrak dotarł do dna, to dzięki butlom z ruskim tlenem,
banda ryżego przeżyła, choć gacie mieli pełne, no wiecie czego,
i ciężko przerażeni faktem, że  byli na nieznanym im terenie;
patrzyli wszyscy z nadzieją w kaprawe oczka herszta ryżego.

I właśnie kiedy on im zabulgotał, że i to bierze na swoją klatę,
zauważył,
               że platforma
                                   jest poniżej dna,
                                                             a w dalszym ciagu
                                                                                            tonie;
i nagle przypomniał  sobie starą cygankę, co mu wróżyła latem:
"A ciebie
               ryży blondynie,
                                       to już w przyszłym 
                                                                     roku,
                                                                            piekło pochłonie"