|
|
Grzegorz GPS Świderski
Bardzo prosto: głosować na Konfederację. |
|
|
mjk1
Nie mam nic przeciwko i fajnie by było. Niestety na dziś mamy większy problem do rozwiązania i to jak najszybciej: jak odsunąć szkodników od władzy, aby nie niszczyli państwa? |
|
|
Grzegorz GPS Świderski
"...potrzeba ram, porządku i instytucji powracała zawsze, nawet w nowych formach."Tak jest! Dokładnie tak! I właśnie to, co proponują libertarianie, a ja prorokuję jako nieuchronne, to są nowe ramy, porządek i instytucje. My nie postulujemy zniesienia tego. Wszystkie instytucje, które zbudowało państwo, zostaną — nadal będą szkoły, szpitale, banki, elektrownie, giełdy, sądy, wojsko, policja, służby specjalne, parlamenty etc. - zmieni się tylko ich umocowanie społeczne, przestaną być monopolami, przestaną być narzędziami aparatu terroru, staną się wolne, konkurencyjne, wolnorynkowe, pluralistyczne, prywatne — ale to będą te same budynki i ci sami ludzie. Po upadku państw ramy, porządek i instytucje wrócą, a precyzyjniej: nigdy nie upadną wraz z państwami. Upadnie tylko sama idea statolatrii — że tym wszystkim musi zajmować się terrorysta monopolizujący te dziedziny terytorialnie. W skali międzynarodowej anarchokapitalizm już istnieje, już działa, już się sprawdza. Najpoważniejszym problemem jest to, że suwerenne podmioty są duże i spójne terytorialnie. To powoduje, że są możliwe wojny — władca jednego terytorium może bombardować inne. A gdy świat podzieli się na tysiące Liechtensteinów składających się z licznych enklaw i eksklaw, tak jak dawne polskie ordynacje rodowe, to wojny stracą sens, bo jakiekolwiek bombardowanie wroga zniszczy też własne tereny i obiekty. Nie jest możliwa krwawa wojna z użyciem czołgów i myśliwców między wielkimi korporacjami, które mają swoje siedziby w większości miast świata. Żadna korporacja nie zbombarduje Gurgaon, bo tam ma swoją siedzibę i swoją infrastrukturę silnie zmieszaną z zasobami wszystkich innych korporacji, z którymi miałaby walczyć. |
|
|
mjk1
Dziękuję za szczerość - naprawdę. I za to, że ten głos jest otwarty, a nie zaczepny. To już bardzo dużo.Myślę, że w jednym punkcie jesteśmy faktycznie zgodni, że rewolucje niszczą więcej, niż naprawiają, a realna polityka to zawsze sztuka przejść, a nie skoków. Jeśli więc mówisz o kompromisie jako narzędziu dojścia do większej wolności, to jest podejście, z którym da się rozmawiać bez ideologicznej wojny.Różnimy się natomiast w horyzoncie i założeniu nieuchronności. Ty zakładasz zanik państwa jako proces niemal deterministyczny (technologia, osobliwość, krypto), ja patrzę bardziej empirycznie. Państwa upadały i wracały, waluty się zmieniały, ale potrzeba ram, porządku i instytucji powracała zawsze, nawet w nowych formach. Nie jestem przekonany, że 2045 będzie wyjściem z historii, raczej kolejnym jej zakrętem.Dlatego traktuję państwo nie jako byt moralny (dobry/zły), lecz jako narzędzie, które bywa groźne, gdy chce rządzić wszystkim, ale bywa konieczne, gdy trzeba utrzymać stabilność w czasie dużych przełomów. Jeśli w tym sensie mówisz: "zgadzam się na ramy, byle były wąskie i trudne do rozszerzenia", to jesteśmy blisko porozumienia.Co do politycznych zaproszeń - doceniam je, ale na dziś wolę zostać poza strukturami. Ktoś musi być po tej stronie, która nie walczy o władzę, tylko pilnuje sensu, ciągłości i długiego horyzontu. Jeśli moje teksty i argumenty okażą się przydatne, to dobrze. Jeśli nie, historia i tak to zweryfikuje.Reasumując Ty chcesz maksymalnej wolności jak najszybciej. Ja chcę wolności, która nie rozsypie się przy pierwszym wstrząsie. Jeśli kompromisem ma być państwo naprawdę minimalne, przewidywalne i samoograniczające się, to jest przestrzeń, w której możemy się spotkać. Bez mesjanizmu. Bez rewolucji. Bez wiary w to, że świat musi skończyć się dokładnie wtedy, gdy przewiduje to teoria. |
|
|
Grzegorz GPS Świderski
"Istnieje bowiem kilka obszarów, w których państwo ma do odegrania istotną rolę, zwłaszcza jeśli chodzi o zapewnienie stabilności, egzekwowanie praw, ochronę własności czy bezpieczeństwo."Libertarianie napisali o tym setki traktatów, w których bardzo solidnie, i teoretycznie i na podstawie realnie istniejących przykładów, wykazali, że i ta rola państwa jest zbędna. Najważniejszy z nich to Rothbard, który to najlepiej rozkminił. To nie znaczy, że zbędny jest ktoś, kto zajmuje się zapewnieniem stabilności, egzekwowaniem praw, ochroną własności czy bezpieczeństwem. To będzie musiało być zawsze i będzie zawsze zinstytucjonalizowane. Libertarianie tylko bardzo solidnie wykazali, że tym nie musi zajmować się terrorysta, który ma terytorialny monopol na zdzieranie siłą haraczy z mieszkańców danego terytorium. Tak jak wszystkim na świecie, tymi dziedzinami też mogą i powinny się zajmować konkurencyjne, prywatne firmy. Śmiało legislatura, judykatura i egzekutywa mogą być prywatne i konkurencyjne. Ważne jest tylko to, by to się działo w ramach już wykształconej jednolitej cywilizacji dającej ramy moralne oraz różnych kapitalistycznych, prywatnych, rozwiniętych, działających instytucji, takich jak banki, giełdy, firmy ochroniarskie, detektywistyczne, militarne, zrzeszenia konsumenckie, fundacje certyfikujące, organizacje charytatywne etc. A to już mamy. Dlatego u nas anarchokapitalizm jest możliwy, a w Somalii nigdy nie nastąpi, bo tam nie mają takiej cywilizacji jak nasza.I wkrótce (za 20 lat) tak będzie, to nieuchronne, bo po prostu ten terrorysta, który teraz te ważne dziedziny zmonopolizował, upadnie, tak jak upadło niewolnictwo. Bo to się po prostu ekonomicznie już nie opłaca. |
|
|
Grzegorz GPS Świderski
Dzięki za tę odpowiedź. To teraz Ci napiszę, że to żadna nowość, do czego między nami doszło. Dokładnie taka dyskusja jak nasza toczy się w Konfederacji od dawna. Ty to Ruch Narodowy, ja to Nowa Nadzieja, Ty to Bosak, ja to Mentzen. I oni sobie wypracowali kompromis, do którego i my powoli dochodzimy. Niemniej ja z moich ideałów nie zrezygnuję, bo jestem dużo bardziej radykalny niż Mentzen, który jest tylko konserwatywnym liberałem, a ja jestem libertarianinem. A Bosak, choć sam siebie tak nie nazywa, jest ordoliberałem. Niemniej ja, jako radykalny paleolibertarianin, w imię doraźnej, realnej, pragmatycznej polityki jestem skłonny do kompromisów, dlatego popieram i Bosaka i Mentzena. Tym kompromisem jest ASE i państwo minimum bardzo dobrze opisane w fachowej literaturze. Ja uważam, że państwo jest całkowicie zbędne. Jednak nie upieram się, by je zlikwidować, albo nawet do tego dążyć, bo dobrze wiem, że ono nieuchronnie zaniknie na skutek rozwoju technologii i wykładniczego wzrostu wydajności pracy. Więc nie boję się iść na kompromisy i nie wstydzę się działać w partii, której liderzy określają się jako "państwowcy". Bosak i Mentzen są państwowcami, są wyznawcami statolatrii, która jest moim zdaniem złem moralnym. Jednak tego zła nie zniszczymy nagle, a nawet gdyby się to udało, to będzie to rewolucja, a ta jest zawsze jeszcze gorsza od tego, przeciw czemu się buntuje. Więc chętnie zgodzę się na Twoje ramy i warunki startowe zarządzone odgórnie przez tego terrorystę, który nas okupuje. On i tak zdechnie w ciągu dwóch dekad, bo mniej więcej w 2045 roku nastąpi technologiczna osobliwość. Więc mi teraz zależy tylko na tym, byśmy w momencie zaniku państwa mieli wolnorynkowy kapitalizm nawet z ramami państwowymi, ale tak wolny, jak się da, jak realia polityczne na to pozwolą. Im będziemy mieć więcej wolności, tym łatwiej przeżyjemy upadek państw. Gdy upadną państwa socjaldemokratyczne, takie, jak dzisiejsza III RP, to będzie to wielki krach skutkujący krwawymi rozruchami i masowymi bankructwami. A kapitalistyczne państwo minimum łagodnie wejdzie w anarchokapitalizm i się w nim rozpuści.Więc radzę Ci zapisać się do Ruchu Narodowego. Tam znajdziesz idealne warunki do wysłuchania Twoich koncepcji i jeśli będziesz kompromisowy i koncyliacyjny, to zaczniesz mieć szanse na realizację Twoich pomysłów. Za 2 lata Konfederacja będzie miała 100 posłów, z czego RN będzie miał połowę. To jeszcze nie pozwoli realizować naszych planów, bo konieczność kompromisu z socjalistycznym PiSem je uczyni mniej skutecznymi, ale powoli będziemy Polskę zmieniać, aż do kolejnej kadencji w 2031, gdy Konfa uzyska pełnie władzy. Jak się dobrze postarasz, to będziesz doradcą ministra infrastruktury z RN. A ja Cię poprę jako sojusznik z wolnościowej partii koalicyjnej, bo Ty np. poprzesz ministra edukacji, czy służby zdrowia od nas, którzy zrealizują pełną prywatyzację tych dziedzin. Wtedy już będziemy wiedzieć, czy i jak udało się zrealizować ideały ASE w Argentynie przez Milei i go po prostu skopiujemy.W ten sposób powoli zmieniając Polskę, wycofując państwo z kolejnych dziedzin, którymi się zajmuje, gładko wejdziemy w osobliwość w 2045 i ją bezboleśnie przetrwamy. To będzie tsunami, które zatopi wielkie statki, ale tysiące małych łódeczek to przetrwa, może nie wszystkie, ale większość. Więc zgadzam się na Twoje rozwiązania. Nawet zgadzam się na Twoje koncepcje co do waluty, bo to czy się zgodzę, czy nie, i czy Ty to zrealizujesz, czy nie, to i tak nic w praktyce nie zmienia, bo upadek dolara to będzie tak wielki krach, że żadne państwowe waluty fiducjarne, nawet Twoja, i tak tego nie przetrwają i w sposób nieuchronny światowy handel zostanie opanowany przez kryptowaluty. Upadek państw i światowy system finansowy oparty na kryptowalutach to nasza nieuchronna przyszłość, która musi nastąpić z przyczyn ekonomicznych. Ja nie muszę tego postulować i o to walczyć. Jedyne, na czym mi zależy i o co walczę, to by Polska w to weszła łagodnie. |
|
|
mjk1
Zgadzam Mazurze, że w Polsce, jak i wszędzie, najważniejszy jest interes kraju, a nie interesy partyjne. Właśnie to, jak wyznaczymy granicę między interesem narodowym a partyjnym, powinno być podstawą zdrowej polityki. Wolność jest podstawowym fundamentem, który rzeczywiście pozwala ludziom na rozwój i samodzielne podejmowanie decyzji. W tej kwestii absolutnie się zgadzam, nie potrzebujemy nadmiaru biurokracji, regulacji czy nadmiernej ingerencji w życie ludzi i firm. Często widzimy, jak administracja państwowa staje się bardziej przeszkodą niż wsparciem dla rozwoju, a państwowy aparat w wielu przypadkach tylko komplikuje życie. Jednak, całkowita rezygnacja z jakiejkolwiek roli państwa nie jest rozwiązaniem. Istnieje bowiem kilka obszarów, w których państwo ma do odegrania istotną rolę, zwłaszcza jeśli chodzi o zapewnienie stabilności, egzekwowanie praw, ochronę własności czy bezpieczeństwo. Państwo nie musi być obciążeniem, ale bez minimalnych struktur i regulacji, rynek nie będzie funkcjonował w sposób sprawiedliwy i stabilny, a siła polityczna i ekonomiczna nie będzie rozłożona równomiernie. Nadmierna zaś centralizacja władzy i korporacyjność polityki powodują, że struktury państwowe stają się obciążeniem, a nie wsparciem. I tutaj rzeczywiście można mówić o nadmiarze biurokracji, której zadaniem powinno być wspieranie rozwoju, a nie utrudnianie go. Odpowiedzialność polityków za podejmowane decyzje powinna opierać się na dbałości o interes narodowy, nie partyjny. Tylko wtedy możliwe jest stworzenie stabilnych warunków rozwoju, które przekładają się na sukces gospodarczy i społeczny. W praktyce chodzi o stworzenie zdrowego balansu między wolnością gospodarczą a rolą państwa w zakresie zapewniania podstawowych ram funkcjonowania rynku. To właśnie w tej równowadze powinna tkwić siła przyszłości Polski. Dlatego myślę, że Twoje zdanie o wolności i ograniczeniu roli rządu jest w pełni zasadne, ale przy jednoczesnym rozważeniu, w jakim zakresie państwo może ułatwiać i wspierać rozwój. |
|
|
mjk1
Dziękuję za komentarz, bo on w istocie czyści pole z nieporozumień, zamiast je zagęszczać. W wielu punktach mówimy o tym samym, różnimy się głównie akcentami i diagnozą źródła stabilności, a nie jej znaczeniem. Zacznę od zgody, bo ona jest realna, nie kurtuazyjna. Masz rację: wojna nie jest strategią rozwoju, chaos nie rodzi hubów, a myślenie katastroficzne prowadzi co najwyżej do emocjonalnej ulgi, nie do polityki. Zgadzam się też, że kapitał nie ufa wizjom i PDF-om, tylko egzekwowalnym regułom gry, oraz że zmienność polityczna jest jednym z największych wrogów długiego horyzontu inwestycyjnego. To są fundamenty, bez których cała reszta nie ma sensu. Różnica zaczyna się nie na poziomie celów, tylko na poziomie mechanizmu. Nie twierdzę i tu warto to jasno powiedzieć, że państwo może zaprojektować rozwój w sensie wskazania zwycięzców, branż czy trajektorii technologicznych. Historia w pełni potwierdza, że tam, gdzie państwo próbuje zastąpić proces odkrywania rynkowego, kończy się to polityzacją kapitału i marnotrawstwem. W tym sensie Twoja krytyka centralnego planowania jest dla mnie oczywista i zasadna. Moja teza jest węższa i moim zdaniem, mniej kontrowersyjna. Rynek nie wytwarza sam z siebie trwałych ram, jeśli te ramy nie są wcześniej ustanowione i konsekwentnie chronione. Prawa własności, egzekwowalne kontrakty, stabilność waluty, przewidywalność regulacyjna, to wszystko są warunki rynkowe w skutkach, ale instytucjonalne w źródle. One nie biorą się z ograniczenia polityki w sensie czysto negatywnym (państwo nic nie robi), tylko z bardzo trudnej zdolności państwa do samoograniczenia w czasie, niezależnie od zmiany władzy. Tu dotykamy sedna: nie spór państwo kontra rynek, lecz problem trwałości reguł ponad cyklem politycznym. Zgadzam się z Tobą, że im więcej rozwoju zależy od uznaniowych decyzji władzy, tym większa niestabilność. Ale nie zgadzam się, że odpowiedzią jest wyłącznie redukcja ambicji państwa do minimum. W krajach peryferyjnych a Polska nadal jest peryferią globalnego kapitału, brak minimalnej koordynacji infrastrukturalnej i instytucjonalnej prowadzi nie do wolnego rynku, lecz do rynku zależnego, który reprodukuje cudze centra zamiast budować własne. Przykład Chin jest tu pouczający właśnie dlatego, że pokazuje oba bieguny. Zgoda, że wzrost był możliwy dzięki dopuszczeniu mechanizmów rynkowych. Ale równie prawdziwe jest to, że bez państwowego parasola stabilności, inwestycji infrastrukturalnych i kontroli ryzyka systemowego ten rynek nigdy nie osiągnąłby skali, która przyciągnęła globalny kapitał. Dzisiejsze cofanie się Chin nie obala tej lekcji, ono raczej pokazuje, jak cienka jest granica między ramą a dominacją, między ochroną a dławieniem. Podobnie z hubami. One nie rodzą się z wizji, tu masz rację, ale nie rodzą się też w próżni instytucjonalnej. Każdy trwały hub to splot: prywatnego kapitału, zaufania kontraktowego, infrastruktury oraz reguł, które nie znikają wraz z kolejnymi wyborami. Jeśli państwo potrafi zagwarantować tylko to i nic więcej, to już zrobiło bardzo dużo. Jeśli nie potrafi, rynek nie „odkryje” stabilności sam, tylko przeniesie się tam, gdzie ona już istnieje. Dlatego, paradoksalnie, nasze wnioski są bliższe, niż się wydaje. Ty mówisz, że trwałość bierze się z ograniczenia polityki. Ja mówię, że trwałość bierze się z instytucjonalizacji tego ograniczenia. To nie jest wiara w mądrą władzę. To jest sceptycyzm wobec jej zmienności. Jeśli Polska ma zbudować coś, co przetrwa zmianę rządu, to nie przez wielkie strategie rozwoju, ale też nie przez czyste zejście z drogi. Potrzebujemy reguł, które są trudne do zmiany i politycznie niewdzięczne, bo właśnie dlatego są wiarygodne dla kapitału i przedsiębiorców. W tym sensie Twoja diagnoza zagrożeń i moja ostrożność wobec czystego leseferyzmu nie muszą się wykluczać. Obie są próbą odpowiedzi na to samo pytanie: jak sprawić, by przyszłość Polski nie zależała od tego, kto akurat wygra wybory.I to jest, jak sądzę, punkt, dla którego warto dalej prowadzić tę rozmowę. |
|
|
rolnik z mazur Waldek Bargłowski
@mjk1Polska potrzebuje przede wszystkim rządzących, którzy myślą w interesie Polski a nie partii takiej czy innej. Niech dadzą nam spokój i wolność a my sobie doskonale poradzimy i bez nich.Po co nam ta gromada darmozjadów i hamulcowych? |
|
|
Grzegorz GPS Świderski
Taką polemikę wyciągnąłem z mojej lodówki:Zgadzam się z wieloma Twoimi tezami. Wojna nie jest strategią rozwoju, chaos nie rodzi hubów, a myślenie katastroficzne jest intelektualnie jałowe. Zgadzam się też, że Polska nie jest beneficjentem globalnych konfliktów i że stabilność, przewidywalność oraz długi horyzont czasowy są warunkiem przyciągania kapitału. Jednak jak mamy wybierać wojnę, to lepiej, by była na Pacyfiku, a nie u nas. Zgadzam się wreszcie, że spór państwo czy rynek bywa jałowy, jeśli nie dotyka kwestii trwałości instytucji ponad kadencjami. To wszystko są obserwacje trafne i w gruncie rzeczy mało kontrowersyjne.Nie zgadzam się natomiast z wnioskiem, jaki z tych obserwacji wyciągasz. Po pierwsze dlatego, że polemizujesz z tezą, której nikt poważny – oprócz blogowych ignorantów – nie głosi. Nikt rozsądny nie twierdzi, że wojna uratowałaby Polskę ani że cudzy chaos jest sensowną strategią rozwoju. To chochoł, który dobrze wygląda retorycznie, ale nie przybliża nas do sedna sporu. Nam dużego kopa gospodarczego da rozpad Rosji, a to może się stać tak jak z ZSRR. Wtedy handel z terenami Rosji podzielonymi na tysiąc Estonii będzie dla nas cholernie korzystny.Sednem nie jest pytanie, czy potrzebujemy stabilności, tylko skąd ta stabilność ma się wziąć. Ty zakładasz, że stabilność jest czymś, co państwo może zaprojektować, zaplanować i utrzymać, jeśli tylko przyjmie właściwą ramę instytucjonalną. Ja twierdzę coś odwrotnego: stabilność gospodarcza jest efektem ubocznym ograniczenia polityki, a nie jej dojrzałości. Im więcej zależy od długofalowych decyzji państwa, tym większe ryzyko niestabilności, bo państwo z definicji działa w rytmie władzy, a nie w rytmie kapitału.Przykład Chin, który przywołujesz, działa przeciwko Twojej tezie. Chiny rosły nie dlatego, że miały mądre instytucje, tylko dlatego, że przez trzy dekady dopuściły mechanizmy rynkowe, które wygenerowały kapitał, klasę średnią i globalne powiązania. Gdy dziś kontrola polityczna się zaostrza, innowacyjność spada, kapitał zaczyna uciekać, a napięcia rosną. To nie jest dowód na wyższość rozsądnego państwa, tylko empiryczna ilustracja tego, jak wąska jest granica, po której przekroczeniu państwo zaczyna niszczyć to, co wcześniej pozwoliło rynkowi zbudować. Chiny idą drogą Niemiec, które gospodarczo właśnie upadają.Podobnie jest z hubami. Masz rację, że wymagają zaufania i przewidywalności, ale mylisz się, sugerując, że rodzą się one z długich planów państwowych. Kapitał nie ufa wizjom ani strategiom na dekady, bo te zmieniają się wraz z ekipą rządzącą. Kapitał ufa prawom własności, egzekwowalnym kontraktom, niskiej uznaniowości decyzji i możliwości wyjścia. To są warunki rynkowe, nie planistyczne. Państwo może ich pilnować, ale nie jest w stanie ich zastąpić ciągłością polityczną, bo tej po prostu nie ma.Pytasz na końcu, czy potrafimy zbudować coś trwałego, co przetrwa zmianę władzy. To jest dokładnie właściwe pytanie. Tylko że odpowiedź brzmi inaczej, niż sugerujesz. Trwałość nie bierze się z tego, że państwo myśli w kategoriach dekad, lecz z tego, że zmiana władzy ma jak najmniejsze znaczenie dla procesów gospodarczych. Im mniej rozwoju zależy od decyzji politycznych, tym większa ciągłość. Im więcej od rynku i prywatnych kontraktów, tym mniejsza wrażliwość na wstrząsy polityczne.Dlatego zgadzam się, że Polska nie potrzebuje apokalipsy. Ale nie zgadzam się, że potrzebuje rozsądnego państwowego sterowania warunkami. Polska potrzebuje czegoś znacznie trudniejszego: trwałej rezygnacji polityki z ambicji zarządzania rozwojem. Dopiero to tworzy stabilność, o której piszesz – tyle że jej źródło leży nie w mądrej władzy, lecz w jej samoograniczeniu. |
|
|
mjk1
Masz rację Heniek co do opisu potencjałów USA, tyle że to jest opis stanu posiadania, a nie opis dynamiki. I tu zaczyna się zasadnicza różnica. Większość z wymienionych przewag Stanów Zjednoczonych to aktywa odziedziczone, a nie przewagi systematycznie powiększane. System polityczny jest wciąż formalnie elastyczny, ale coraz mniej zdolny do podejmowania decyzji strategicznych ponad podziałami. Gospodarka jest największa, lecz coraz bardziej uzależniona od finansowania, z realnym przemysłem skoncentrowanym w wąskich segmentach Dolar pozostaje walutą rezerwową, ale po raz pierwszy od dekad jest aktywnie omijany w handlu i rezerwach (nie z powodów ideologicznych, tylko ryzyka sankcyjnego). Sektor technologiczny jest wiodący, lecz coraz bardziej regulacyjnie i politycznie skrępowany, a jego przewaga opiera się na kilku wąskich systemach. Armia jest najpotężniejsza, ale kosztowna, rozciągnięta globalnie i uzależniona od konsensusu politycznego. To nie jest obraz upadku USA, ale to też nie jest obraz hegemonii z przełomu wieków. Kluczowe pytanie brzmi nie, kto ma dziś największe zasoby, tylko, kto potrafi je zamienić w długofalową strategię bez wewnętrznego paraliżu? I tu widać pęknięcie. USA wciąż są najsilniejszym pojedynczym graczem, ale świat przestał być jednobiegunowy. Miękka siła USA nadal działa, lecz nie jest już bezalternatywna. Sojusze trwają, ale są coraz bardziej transakcyjne. Oceaniczne bezpieczeństwo pozostaje atutem, ale globalna projekcja siły kosztuje coraz więcej politycznie i społecznie. Dlatego ten opis brzmi dziś trochę jak: tak było i tak być powinno a nie: tak będzie przez następne 30 lat. I to prowadzi do wniosku kluczowego dla Polski: nie możemy opierać własnej strategii ani na wiecznej dominacji USA, ani na nieuchronnym upadku Zachodu. Jedno i drugie to myślenie życzeniowe. Dla nas liczy się jedno. Czy umiemy zbudować własną odporność gospodarczą, logistyczną i instytucjonalną, tak, by nie być zakładnikiem cudzych cykli hegemonii. Bo historia pokazuje, że imperia nie upadają nagle, one stopniowo tracą zdolność porządkowania świata według własnych reguł. I dokładnie w takich okresach średnie państwa albo awansują, albo znikają z gry. To nie jest więc przebrzmiała historia ani pobożne życzenia. To jest opis świata w przejściu. A w świecie w przejściu najgorszą strategią jest wiara, że ktoś inny zawsze będzie trzymał ster za nas. |
|
|
NASZ_HENRY
,.,.,. Tutaj całość Strategia Bezpieczeństwa USA - po angielsku, jeszcze nie po chińsku -sorry😉
https://www.whitehouse.g… |
|
|
NASZ_HENRY
,.,..,.,..,. Stany Zjednoczone 😉 a nie Chiny 😡 wciąż zajmują najbardziej godną pozazdroszczenia pozycję na świecie, dysponując wiodącymi globalnie zasobami, środkami i przewagami, w tym:
- wciąż sprawnym i elastycznym systemem politycznym, zdolnym do korygowania kursu;
- największą i najbardziej innowacyjną gospodarką świata, która zarówno generuje bogactwo możliwe do inwestowania w interesy strategiczne, jak i daje nam dźwignię wpływu na państwa pragnące dostępu do naszych rynków;
- wiodącym systemem finansowym i rynkami kapitałowymi na świecie, w tym statusem dolara jako globalnej waluty rezerwowej;
- najbardziej zaawansowanym, innowacyjnym i dochodowym sektorem technologicznym na świecie, który stanowi fundament naszej gospodarki, zapewnia jakościową przewagę wojskową i wzmacnia nasz wpływ globalny;
- najpotężniejszymi i najbardziej zdolnymi siłami zbrojnymi na świecie;
- rozległą siecią sojuszy, obejmującą sojuszników traktatowych i partnerów w najważniejszych strategicznie regionach świata;
- godnym pozazdroszczenia położeniem geograficznym, z obfitymi zasobami naturalnymi, brakiem rywalizujących potęg dominujących fizycznie w naszej półkuli, granicami niezagrożonymi inwazją militarną oraz oddzieleniem innych wielkich potęg rozległymi oceanami;
- niezrównaną „miękką siłą” i wpływem kulturowym; oraz odwagą, siłą woli własnych obywateli
****_**** 😎 |
