Po wywiadzie z Prezydentem

Przyznam się Panu, że ja nie miałem dobrych nauczycieli od matematyki, dlatego teraz tyle krytykuję i pokazuję na tym forum jak powinno się matematyki uczyć. Jedynym istotnym moim nauczycielem z dzieciństwa był mój Ś.P. ojciec. Reszta albo coś tam dorzucała z jednej strony, albo odbierała z drugiej. Nie byli w stanie mnie "wychować", więc mnie zwalczali. Pierwszy był mój nauczyciel i jednocześnie wychowawca w LO, który nawet posunął się do tego, że postanowił zablokować mój start w olimpiadzie matematycznej (eliminacje w Lublinie) i to dwukrotnie. Startowałem w klasie trzeciej i czwartej ucząc się i przygotowując kompletnie sam, a mój start poparł dyrektor liceum wbrew "wychowawcy". Jedynie mój ojciec jakimiś znajomościami załatwił mi stos książeczek ze wszystkich poprzednich olimpiad, no i miałem bardzo bogatą bibliotekę matematyczną. Wiekopomne trzytomowe dzieło Maurina o analizie, miałem już na początku LO, zaś z książek Kuratowskiego, Siekluckiego, Rasiowej z Sikorskim i innych podręczników w wieku trzech lub czterech lat budowałem zamki na dywanie. Nie dziwne jest zatem, że zbiory zadań dla liceów zacząłem rozwiązywać w klasie czwartej , a w siódmej i ósmej już różniczkowałem i pytałem ojca "a co to jest całka?" Pamiętam, że odpowiadał wtedy z takim zakłopotaniem, że jak dorosnę to mi o tym opowie. Na razie dawał mi układanki, łamigłówki z Lilawati, zadania logiczne z różnych gazet (np. z Życia Warszawy) i opowiadał wciąż tę samą historię o Banachu siedzących milcząco w knajpie i piszącym twierdzenia na serwetkach. To we mnie utkwiło na zawsze. Uwierzyłem, że matematykę można uprawiać zawsze, a nie tylko wtedy, kiedy władza pozwoli. Uwierzyłem w siebie. Ojciec nigdy nie powiedział mi o tej całce - nie zdążył. Po prostu ja byłem szybszy. Całkowania nauczyłem się w 1 klasie ogólniaka, i to od razu zainteresowałem się całkami wielokrotnymi, krzywoliniowymi, okrężnymi. Niewiarygodne? Są rzeczy na Niebie i Ziemi... Moją umiejętność dostrzegł szybko nauczyciel fizyki z LO. Jego lubiłem i szanowałem. Zauważył, że czasem czytam Delty na lekcjach, więc zainteresował mnie takim artykułem "Czy istnieją monopole magnetyczne?" i poprosił, bym przygotował z tego referat. Potem Lopek namawiał mnie na start w olimpiadzie fizycznej. Nie miałem czasu i teraz żałuję. Ale zacząłem interesować się fizyką i książkami o niej. Roiło się tam od różnych różniczek i całek, czasem w formie zapisu wektorowego GRAD, ROT i DIV. Słowem, różne postacie równań Maxwella, statyka, dynamika, zapis Lagrange'a, Hamiltona, równania Schrodingera. Takimi rzeczami się zajmowałem w LO oraz sportem. Potem poszedłem na studia i to konkretnie na inżynierskie. Nie na jakieś uniwersytety. Kiedy wreszcie trafiłem na UW, Kwapień, szef rady wydziału powiedział "jakby się pan nie szlajał po jakichś politechnikach, to zrobilibyśmy z pana człowieka". Dosłownie. No i daj tu babie grabie ;)))
A czy ja nie jestem człowiekiem? Może za bardzo samodzielnym, a to już jest w Polsce zbrodnia....