Dzień Kapusia.

 
Dni są, posiłkując się legendarnym skeczem Laskowika i Smolenia – „różne, różniste”.

Są dni urocze zupełnie, jak Dzień Dziecka, są wzruszające, jak Dzień Matki, wzbogacony wiele lat  później o Dzień Babci, Dzień Dziadka, a nawet – Dzień Ojca !

Są i dni pomyślane jako prymitywna indoktrynacja, a szczerze polubione zupełnie tej indoktrynacji wbrew, jak Dzień Kobiet.

Są dni zapominane, jak Dzień Kosmonautyki, bo po ’89 politpoprawni są  już tylko astronauci, co jest  o tyle niesprawiedliwe, że kosmonauci byli pierwsi, ale tak to niesprawiedliwie w życiu bywa.

Są dni formacyjne, jak Dzień Niepodległości (w wersji  oryginalnej Independence Day) czy Dzień Zwycięstwa (w wersji oryginalnej – День Победы).

Z tym ostatnim jest pewien kłopot, bo to, co dla jednych jest dniem zwycięstwa, dla innych wręcz przeciwnie – dniem przegranej, a nawet klęski jest.

Są też dni sensowne  jak Dzień bez papierosa i idiotyczne – jak Dzień bez samochodu.

Dzień Znaczka (pocztowego) też jest.

Jest też cala masa dni,  ze tak to ujmę, zawodowych: Dzień Kolejarza, Dzień Milicjanta (nie poprawiać – policjanci, to byli przed wojną), Dzień Lekarza wreszcie, a nawet Dzień Chorego.

Stąd też nic dziwnego, że „powstało zapotrzebowanie” na ustanowienie Dnia Kapusia.

I to jest dzień nie tylko „zawodowy”, ale należący też do kategorii, którą określiłem powyżej jako „formacyjne":

bo bez kapusiów nie mielibyśmy tego, co mamy.

A co mamy, to i ja  i Państwo doskonale wiemy.

Dla tych zaś, którzy nigdy nie mieli okazji zobaczyć kapusia, bo ich, jak można się dzięki Sądowi Lustracyjnemu przekonać – nie było, mam radę:

włączcie dziś telewizor.