MIŁOŚĆ I POKORA

Takie ciepłe i wzruszające,tak postępują ludzie z klasą,prawdziwe elity,ale One żyją bez rozgłosu i RR, tylko pospolitość skrzeczy.Pozdrawiam i dziękuję za piękny wpis,taki niedzisiejszy.

Proszę przekazać tym Przyjaciołom mój głęboki szacunek, chcę wierzyć, że takich Ludzi jest dużo, bardzo dużo, tylko że takie postawy są przemilczane, nie promują zainteresowania. Wśród tylu przejawów zła, które nas otacza trzeba koniecznie pokazywać wzorce dobra, przykłady miłości, życzliwośći, pokory. Znów Pan Krzysztof pokazał gorący temat. Jesteśmy zalewani informacjami o tylu nieprawościach od wielkiej polityki aż po domowe podwórka, to dobrze ale warto i trzeba też pokazywać, jak być porządnym, solidnym, uczciwym i dobrym Człowiekiem a także Polakiem !
Z wielkim szacunkiem i podrowieniami - S.

Bez niej zapomnimy, ze zycie to misja. Nic bardziej godne szacunku, niz zyc dla drugiego czlowieka. Panie Krzysztofie, w kregu takich ludzi nawet przyjazn ma smak milosci. Pozdrawiam serdecznie i dziekuje za kolejne odkrycie!

..jak bardzo ten prosty przymiotnik,zatracil swoje znaczenie....a jest wyjatkowy,bo opisuje nas samych-ludzi...pieknie i wzruszajaco Pan opisal swoich przyjaciol...i dobrze ,ze Pan ich ma...bo to zaszczyt moc zwac sie przyjacielem takich wyjatkowych,a jednoczesnie tak zwyczajnych LUDZI...pozdrawiam serdecznie i cieplo.

Wielce Szanowny Panie,
Smutne okoliczności, ale piękna historia o Pięknych Ludziach. Tylko pochylić głowę z szacunkiem i starać się niezdarnie naśladować.
Bardzo dziękuję, że podzielił się Pan to opowieścią- budujące.
Pozdrawiam serdecznie C.

Piękny przykład, zwyczajnych, normalnych Polaków. Takich, jakich wychowywano gdy Polska jeszcze Polską była, a nie rosyjsko-niemieckim kondominium. Takich, dla których słowa miłość, honor, patriotyzm, były czymś normalnym, zwykłym, jak powietrze, którego nie widzimy, lecz nim oddychamy. Dziś, gdy jakoś duszno w tym kraju tusków i komorowskich-szczynukowiczów, najwyraźniej tego powietrza nam brakuje. Warto więc wspomnieć, że jeszcze tacy ludzie żyją, nie tylko w naszej pamięci. A z nimi żyje miłość, honor i szacunek dla drugiego człowieka, zwyczajnego, normalnego, z pozoru nic wielkiego, a dzięki temu warto jeszcze żyć. Dziękuję Panie Krzysztofie, za tak piękny przykład - łyk świeżego powietrza. Oby takich więcej. Pozdrawiam serdecznie.

Dzieki za ten tekst, tak malo sie pisze o postawach szlachetnych, a cichych,
serdecznie pozdrawiam

To - po prostu klasa. Pozdrawiam z szacunkiem Pana i Panskich Przyjaciól.
PS Ten komp nie ma niestety polskich znaków diakrytycznych.

Witam Pana serdecznie!

Piękna relacja z uroczystości pogrzebowej ukochanej osoby Pana Przyjaciół.

Wysoka kultura osobista tych państwa, nieodłącznie sprzężona z miłością bliźniego, sprawiła, iż rzeczą oczywistą i świętą była dla nich opieka ofiarowana osobie bliskiej. Stopień pokrewieństwa nie odgrywał u tych państwa żadnej roli. Liczył się bliski im człowiek.
Przeczytałam piękne zdanie, które zacytuję:
"Podstawą miłości bliźniego jest człowieczeństwo w każdym z nas, solidarność z każdym człowiekiem."
To wartości, które dla Pańskich przyjaciół są motorem życia i działania.
To piękni Ludzie.

Jestem pewna, że żyją wśród nas podobnie piękni ludzie, często anonimowi. Okoliczności mogą być jedynie inne i środowisko w którym żyją. Serce zaś każe im w sposób naturalny miłować i dawać siebie innym.

Pozdrawiam Pana serdecznie

Wiem jak jest trudno gdy gaśnie ukochana osoba. Osiem lat moja Mama nie wstawała z łóżka. Jak mogłem opiekowałem się. Byłem z nią i cierpiałem z nią. Pozostało poczucie niespłaconego długu. To nie był "ciężar" ...oddawałem to co od niej dostałem. Pozdrawiam serdecznie Panie Krzysztofie.

Jeśli ci Państwo są anachroniczni , to znaczy że jest to zaleta i czapki z głów , bo historia ta niezbicie dowodzi że w państwie chamstwa sygnowanego przez władzę , żyją jeszcze czyste ludzkie perły, przy których człowiek widzi swoją nijakość... serdecznie pozdrawiam

zawsze mówię, że nie ma żadnego znaczenia jaki jest ten "Dom" i co jest w tym "Domu", ale najważniejszym jest Kto w tym "Domu" mieszka, bo to właśnie do Niego przychodzimy w poszanowaniu "Człowieczeństwa" jakie w tym "Domu" mieszka wraz jego Gospodarzami pełnymi szacunku dla tych, którzy na ten szacunek zapracowal
serdecznie dziękuję
z wyrazami szacunku
stokolesny

Panie Krzysztofie !
Dzisiejszy Pana wpis bardzo mnie wzruszył.Proszę przekazać moje uznanie i szacunek dla Pana Przyjaciół.Pocieszające jest to, że są jeszcze tak szlachetni ludzie. Ale pisze Pan, że "Niestety coraz mniej takich ludzi. A co gorsze, niektórzy mają ich za anachronicznych i nie dzisiejszych". Niestety ma Pan rację.
I tu napawa mnie wielki smutek.W kilku słowach napiszę o podobnym przypadku ale jak bardzo odmiennym.Była pewna młoda dziewczyna Kasia (celowo zmieniłem imię) która od młodych lat też była gosposią u pewnego zacnego Państwa.Wychowywała ich dziecko-dziewczynkę.Sama nigdy nie wyszła za mąż bo podobno nie miała czasu.Tak bardzo poświęcała się swej pracy.Gdy ta dziewczynka wykształciła się i założyła rodzinę to Pani Kasia była gosposią już w drugim pokoleniu.Prowadziła dom, wychowywała dzieci.Powiem szczerze pomimo, że nie miała własnych dzieci to wychowała dwa pokolenia, była bardzo szanowana przez swych pracodawców.Ale sielanka skończyła gdy zbliżała się do 90-tki i zaczęła chorować.A ze względu na swoje zawody (lekarze!) pomoc mogłaby być na wysokim poziomie.Ale Kasia musiała opuścić dom swych pracodawców bo miała przecież dom rodzinny w którym mieszkała jej siostra jeszcze bardziej schorowana.Po kilku miesiącach Pani Kasia zmarła.Na pogrzebie ja byłem.Byli pracodawcy.....Zastanawiałem się długo czy mogę jeszcze coś napisać. Ale napiszę.Choć przychodzi mi to z wielkim trudem.Ten pracodawca to minister zdrowia sprzed kilku lat.
Panie Krzysztofie mamy tu dwa podobne przypadki a jak odmienne zakończenia.
Pozdrawiam.
Bolesław

To smutne, że rzecz tak najzupelniej oczywista jak zapewnienie opieki samotnej staruszce stała sie czyms tak rzadkim, ze odbierana jest jako heroizm, wyjatkowość i w ogole coś nadzwyczajnego! Gdzie zaszlismy jako spoleczenstwo, skoro zwyczajna dobroc staje sie przedmiotem zdumienia ...

nie szuka poklasku, nie unosi się pychą (...)" Cudownie wiedzieć, że są ludzie dla których miłość jest ważna.

Ta akurat pojawiła się wraz z pierwszym myślącym homo sapiens.

Zostawmy na boku grę ciałem, ale ....

Nigdy nie zrozumiem pewnego wydarzenia. Jako nieopierzony junior zagrałem w turnieju błyskawicznym {partie z 5 minutowym czasem dla każdego na cały pojedynek}, i gdy siadłem naprzeciwko doświadczonego szachisty, ba, byłego mistrza Polski w tej specjalności, to nawet biały kolor nie wróżył mojego zwycięstwa.

1 e4 e5
2 Sc3 Sf6
3 Gc4 S:e4

Niedobrze, zagrał najlepszy wariant, mistrz dostanie po kilku ruchach lepszą pozycję, trudno, mleko się rozlało, trzeba wypić nawarzone piwo.

4 G:f7 K:f7
5 S:e4 d5
6 Hf3 Kg8

Mam mały klozet, wisi skoczek, czarne zostają z silnym centrum pionowym, brak harmonii mojego wojska. Niby skoczek zrazu nie musi uciekać, jest w pozycji dziecinna pułapka, ale gram z kim gram, a nawet nie mam dobrego posunięcia maskującego. Po trzech sekundach zauważy dlaczego zostawiłem skoczka pod biciem.

Dotknąłem pionka na d2 i błyskawicznie cofnąłem rękę. Spojrzałem na mistrza i zobaczyłem na jego twarzy; widziałem, dotknięta idzie. Spuściłem głowę, cicho pod nosem poleciało coś nieparlamentarnego, zrezygnowanym ruchem zagrałem "wymuszony" ruch i brutalnie przełączyłem wajchę zegara.

7 d4

Odpowiedź mistrza była natychmiastowa, a pewnie nawet kiedyś znał pułapkę skoro po drodze pamiętał najlepszą kontynuację S:e4.

7 .. d:e4

I wtedy bardzo wolno przesunąłem hetmana.

8 Hb3

I wtedy ja usłyszałem coś równie nieparlamentarnego, tyle że z większą ilością decybeli. Po kilku sekundach prawdziwy mistrz się uśmiechnął i podaliśmy sobie rękę po skończonym pojedynku.

Byłem wtedy jeszcze daleko od lektury Elliota Aronsona "Człowiek - istota społeczna", nie miałem pojęcia o psychologii i grze ciałem. Nie planowałem, zrobiłem to absolutnie bezwiednie, to podświadomość prowadziła.

Jestem jedynym ateistą w rodzinie, byłem jeszcze na swojej komunii, ale to nie CERN i szukanie głupiej cząstki, jakkolwiek by ją nazwać, stawia mnie na baczność.

Prawda, myśl, idea, stworzone przez istotę żyjącą, trwa i wisi w czasoprzestrzeni. Od trzydziestu lat, od momentu kiedy przeczytałem o doświadczeniu z labiryntem i szczurami, szukam odpowiedzi. Kim jesteśmy? Czym jesteśmy? Po co jesteśmy? Dokąd zmierzamy?

A czy jestem ateistą, czy też wierzącym, to pytanie drugorzędne.

Pan jest za etosem Południa, ja za demokracją Północy. Jeśli są równi i równiejsi to zawsze wśród tych drugich pojawią się jeszcze równiejsi. A to droga do zatracenia, prowadzi na manowce i ostatecznie do zła.

"Утомлённые солнцем". Obejrzałem starannie i w oryginale, kontynuacji z 2010 już nie chcę widzieć. Na wielkiej kremlowskiej prapremierze "Утомлённые солнцем 2" zabrakło też Putina. A już z całą pewnością zrobię absolutnie wszystko aby nie powstała część trzecia, "Cytadela". Żadna cena nie będzie tu dla mnie za wysoka.

Komunizm był tylko wydmuszką, nigdy nie był celem samym w sobie. Prowizoryczny barak, stworzony i podtrzymywany przy życiu przez obie strony odwiecznego konfliktu. Skoro przetrwał pierwsze burze to dlaczego nie wykorzystać go do swoich idei i walki? A te dziesiątki milionów poległych ludzi i setki stłamszonych żywotów? Skutki uboczne czy mniejsze zło?

Chyba chcę się udać w "Podróż do źródeł czasu".

Był Pan Honorowym Przeciwnikiem. Wrogiem, bo stoimy po innej stronie barykady.

Wydmuszka kosztowała już tyle polskiej krwi, niech przynajmniej teraz umrze w spokoju.

Żegnam ze sportowym szacunkiem.