Wpis wybuchowy.

Wpis wybuchowy.   Ostatni raz byłem w Krakowie ze cztery lata temu…
- uff… to dobrze, to bardzo dobrze…   …ale mam w Krakowie znajomą, która jest wykładowcą na uniwersytecie…
- ojojoj! Niedobrze!   No, ale ona nie wykłada na uczelni technicznej – jest językoznawcą… - o, właśnie. To znaczy – że dobrze…   -a  jej specjalizacja, to język farsi, czyli – Iran… O Jezus Maria!

Ale to jest tylko znajomość wirtualna – w życiu jej w realu nie widziałem ! To chyba dobrze ?!
- a cholera wie – w tym dzisiejszym, zinternetyzowanym świecie, cholera wie…
  Za to w pobliżu Sejmu byłem ostatni raz ponad 3 lata temu! No właśnie – ponad 3 lata temu. To bardzo, bardzo dobrze!
  Tylko, że prawie codziennie przejeżdżam Rakowiecką obok głównej kwatery ABW… O  k….
  Ostatni raz strzelałem z karbidu, na Wielkanoc. Jakieś  47 lat temu… To chyba dobrze?
  Ale 3 miesiące temu kupiłem przez Internet wydaną pierwszy raz w 1959 roku w Londynie  książkę „Dzieciństwo i młodość Tadeusza Irteńskiego”, autorstwa Michała Kryspina Pawlikowskiego, opowiadającą o życiu polskiego ziemiaństwa nad Berezyną (wschodnia Białoruś) w latach 1893-1914. (polskie wydanie – 2010). I w książce tej, na stronie 125 Autor napisał co następuje: 
  „…Gdy stary ogrodnik Brzeziński był w innej części ogrodu, Tadzio podkradał się na czworakach do upatrzonego w sadzie warzywnym arbuza, świdrował w nim wąską i głęboką dziurę, wsuwał do niej ładunek prochu w kartonowej tutce z przymocowanym do niej nasiarkowanym lontem, brzegi zaś otworu zalepiał woskiem lub stearyną. Po podpaleniu lontu uciekał o kilkadziesiąt kroków w krzaki i czekał rezultatu. Po minucie wykwitał pióropusz białego dymu, rozlegał się głośny huk i leciały w powietrze kawałki arbuza i zółtozielone bryzgi. Z daleka biegł Brzeziński, wygrażając rękami i krzycząc, że powie „pani”….”
  O jasny gwint…