Kolbe i Żydzi (co tłuki pokroju Bilewicza powinny wiedzieć)

Kilka fragmentów dotyczących relacji Świętego z Żydami wklejam za EWTN (dokonałem kilku skrótów; w cytowanym źródle znajduje się więcej informacji, także na temat rzekomego skrajnego antysemityzmu św. Maksymiliana Kolbego)

1939. 1500 Żydów w Niepokalanowie

     W grudniu 1939 r. do klasztoru w Niepokalanowie z województwa poznańskiego trafiło około 3000 wysiedlonych Polaków i 1500 tysiąca Polaków żydowskiego pochodzenia. Polakom pozwolono szukać lepszego miejsca zamieszkania niemal natychmiast, zaś Żydom dopiero w lutym 1940 r. W przeddzień wyjazdu z Niepokalanowa zakonnicy zostali zaskoczeni niezwykłą prośbą:
     „W dniu jutrzejszym mamy opuścić Niepokalanów – mówiła ich przedstawicielka, pani Zając. – Było nam tutaj dobrze, bo doznaliśmy dużo serca od mieszkańców klasztoru. Zawsze czuliśmy, że ktoś bliski jest z nami. W Niepokalanowie byliśmy otoczeni dobrocią. I właśnie za tę dobroć, w imieniu wszystkich tutejszych Żydów, pragniemy dzisiaj złożyć Księdzu Maksymilianowi i wszystkim jego zakonnikom szczególnie gorące podziękowania. Ale największe słowa nie są zdolne wypowiedzieć tego, co nasze serca chciałyby wyrazić. Dlatego też bardzo prosimy o odprawienie Mszy świętej na podziękowanie Panu Bogu za opiekę nad nami i opiekę nad Niepokalanowem. Składamy na ten cel ofiarę”.”Jeśli Bóg pozwoli nam przeżyć wojnę – dodał inny członek delegacji – odwdzięczymy się Niepokalanowowi stokrotnie. O dobroci Niepokalanowa względem Żydów uchodźców z poznańskiego nigdy nie zapomnimy. Będziemy ją sławić w całej prasie zagranicznej…”

     W listopadzie 1940 roku zgłosił się do klasztoru Żyd o nazwisku Wiesenthal i prosił aby mu pozwolono zamieszkać wraz z żoną, Polką, na terenie Niepokalanowa. W ten sposób chciał ukryć się przed Niemcami. Sprawę przedstawiono o. Maksymilianowi, który zgodził się i polecił wszystko przygotować. Wiesenthalowie mieszkali w Niepokalanowie jedenaście miesięcy. Klasztor ich utrzymywał. 14 października 1941 gestapo aresztowało siedmiu zakonników oraz Wiesenthala i wywiozło do więzienia w Warszawie. Po pewnym czasie do Niepokalanowa przyszła wiadomość od Wiesenthala, że znajduje się w więzieniu w Łowiczu i prosi o przysłanie żywności. Jeden z braci, Longin Chalciński co miesiąc dowoził mu paczki. W maju 1942 roku poinformowano Niepokalanów, że Wiesenthal nie żyje.

1941. Relacja Sigmunda Gorsona, ocalałego z Auschwitz Żyda
     W swoich wspomnieniach Gorson relacjonuje spotkania z o. Kolbe w niemieckim obozie koncentracyjnym w Auschwitz:
     „Być dzieckiem wychowanym w tak cudownym środowisku i znaleźć się potem nagle zupełnie sam, w wieku trzynastu lat, w piekle Auschwitz, wywołuje taki skutek, że inni nie są w stanie tego właściwie zrozumieć. Wielu z nas, chłopców, utraciło nadzieję […] rzucało się na druty wysokiego napięcia. Ja szukałem zawsze kogoś, kto miałby jakiś związek z moimi zamordowanymi rodzicami, jakiegoś przyjaciela mojego ojca, jakiegoś sąsiada lub kogokolwiek w całym tym tłumie ludzi, kto by ich znał. To dlatego, bym nie czuł się samotnym. […] Kolbe mnie spotkał i rozmawiał ze mną. Był dla mnie jak anioł, i jak matka bierze swe pisklęta pod skrzydła, tak on mnie wziął w ramiona. Ocierał zawsze moje łzy. Od tego momentu wierzę o wiele bardziej w Boga, ponieważ od czasu, kiedy zmarli moi rodzice, pytałem siebie nieustannie: „Gdzie jest Bóg?” I straciłem wiarę. Kolbe mi ją przywrócił! On wiedział, że byłem Żydem, lecz to nie stanowiło różnicy. Jego serce nie czyniło rozróżnienia między osobami i nie miało dla niego znaczenia to, czy są Żydami, katolikami lub z jeszcze innych religii: on kochał wszystkich i dawał miłość, nic innego jak miłość.”