Przyjdzie koza do woza?

Miałem 66 lat, gdy zdecydowałem się, że już wystarczy. Wcale nie, że musiałem. Nie, nie – większość poważnych, nie tylko norweskich armatorów bardzo sobie ceni oficerów w słusznym wieku. Tych, których znają, którzy sie już sprawdzili, oraz oczywiście mają aktualne niezbędne certyfikaty do pracy na morzu. Przede wszystkim coroczne badanie zdrowia i nieco dłuższe, już nie wiem jak jest dzisiaj, wówczas to było co cztery lata, certyfikat osobistego bezpieczeństwa, czyli, że nadal dobrze pływam, że nurkuję jak trzeba i nie obawiam się skoczyć z wysokości w paskudnym kombinezonie ratunkowym, a potem jeszcze wdrapać się sam na tratwę ratunkową.
Jednak będąc w dobrej kondycji i nawet mając chęci do dalszej pracy, zdecydowałem się wtedy przestać pracować. Powód był trywialny, bo nagle norweski armator z którym byłem od paru lat związany pracą na statku sejsmicznym – jednostce badawczej, poszukującej wartościowych surowców pod morskim morzem, zdecydował się pracować w paskudnych tropikach. Nagle, po poważnym remoncie i modernizacji w Haugesund – porcie armatorów – milionerów, chciwe biuro zdecydowało, że przenosimy się z operacji na Morzu Północnym, na wody blisko Afryki Zachodniej; konkretnie u wybrzeży Konga i Angoli.
Gdy się dowiedziałem o tej przeprowadzce, to się tylko skrzywiłem, lecz później, gdy musiałem w ciągu dwóćh miesięcy odnowić aż 11 szczepień ochronnych (wymagali nawet grypę!), a potem zmagając się z biurokracją neobolszewickiej Angoli, zaczęła mi narastać coraz silniejsza frustracja zakończona egzystencjalnym pytaniem – po co mi to wszystko.
Dalej zaczął mnie dobijać obowiązek trucia się codziennie silnym lekiem przeciwmalarycznym, który przy okazji rozwala wątrobę, trzustkę i nerki.


..........


Czarę goryczy przepełnił w końcu powrót z Konga do domu. Zmustrowałem w kongijskim porcie Pointe-Noire, smutnym przykładzie afrykańskiej nędzy. Na lotnisku, chcąc odebrać bilet, okazało się, że owszem, mam go aż do Gdańska, tylko... brakuje pierwszego lotu, do stolicy Konga Brazzaville. Fajnie. Na lotnisku nie ma bankomatów. Bilet kosztuje 100 USD, a ja mam w kieszeni zaledwie 50 USD gotówki. Telefon komórkowy do Norwegii i Polski nie działa. Koniec, końców te 50 USD poszło za "pomoc" jakiegoś cichociemnego Kongijczyka, który mnie zawiózł do miasta, gdzie przy jednym z banków, są jedyne w okolicy bankomaty.
Wtedy powiedziałem sobie – dosyć tego.


..........


Anglicy i Skandynawowie doceniają wiekowych fachowców. I u jednych i drugich współpracowałem z "rześkimi staruszkami", jak to wówczas widziałem, już po siedemdziesiątce. Ich wiedza fachowa i metody pracy były imponujące. W tych krajach było nawet tradycją zatrudnianie kapitanów, starszych mechaników, czy ETO w biurze, zazwyczaj na stanowiskach superintendentów, powiedzmy, po naszemu – kierowników nadzorujących grupę statków. Ich wiedza i doświadczenie długich lat na morzu powodowały, że lepiej sobie radzili, niż zwykły biurokrata, jakiś szczur lądowy po ekonomii i zarządzaniu.
Pamiętam takiego fantastycznego Larsa, długiego jak tyczka, uśmiechniętego Norwega, który był zazwyczaj w zastępstwach obsadzany na stanowisku starszego mechanika. Raz miał zawał. A już chyba po miesiącu, czy dwóch, znowu go widziałem na burcie. Z uśmiechem opowiadał, że czuje się teraz świetnie, zrobili mu bajpasy i nawet nie zabronili mu palić i pić (ja na okładce moich medycznych dokumentów w przychodni mam wykonany czerwonym, grubym flamastrem napis PALACZ!!!).


Żeby było jasne – nikt nikogo we wieku emerytalnym nie zmusza do pracy. Pracują tylko ci, co to lubią i zdrowie im na to pozwala.
Ja również chętnie bym sobie nadal pływał po pobliskich morzach i dalej robił to co lubię. Zdrowie również mi dopisywało. No cóż, mój wieloletni pracodawca, w poszukiwaniu większych pieniędzy przeniósł flotę do Afryki, a to już było za dużo.


No dobrze... ktoś zapewne będzie mi zarzucać, że rozważam tylko ludzi, którzy, że tak powiem, pracują głową. Czyli wszyscy z kierunkowym wykształceniem, którzy nieustannie zdobywają wiedzę i wykształcenie, a rozumowanie, percepcja i komunikacja są w pracy najważniejsze. To wszyscy lekarze, prawnicy, inżynierowie, nauczyciele i oczywiście naukowcy. Może jeszcze twórcy – pisarze, poeci, malarze i inni im pokrewni. Może również artyści sceniczni i filmowi. Dziennikarze też.


To może tylko kilkanaście procent społeczeństwa. A co z dominującą resztą?
Nie mam wątpliwości, że wiele zawodów, jak przysłowiowy górnik, czy hutnik, ma już dosyć po pięćdziesiątce. Badania naukowe pokazują, że finansowi brookerzy w londyńskim City, wypalają się w swym niesłychanie intensywnym zawodzie przeciętnie po czterech latach. Niektórzy nawet ciężko i długo potem chorują.
Chyba wszyscy się zgadzają, że wojskowi, czy to kapral, czy generał, mają prawo do dużo wcześniejszej emerytury. Bo oni są na służbie typu 7/24, czyl 7 dni w tygodniu i w gotowości lub akcji 24 godziny na dobę.
Co ciekawe, oni trochę sobie odpoczną i szybko znajdują pracę w sektorze prywatnym ochrony i bezpieczeństwa. (Ciekaw jestem, czy walczący o utracone emerytury płk Mazguła był tak leniwy, że jemu po służbie dalej pracować się już nie chciało).


Jednakże jest wielu ludzi, których zalicza się do grupy zawodów fizycznych, świetnie sobie radzi do późnej starości, długo poza wiekiem emerytalnym. Dobrym przykładem są tutaj rolnicy i rzemieślnicy. Ci, jak im się chce i zdrowie pozwala mają robotę, aż do śmierci.
Za oknem mam gospodarstwo, gdzie nadal rządzi "dziadek" – chłop z dziada pradziada. Uśmiechnięty, dobry i miły człowiek. Na wiosnę sobie coś posieje; a jak już coś podrośnie to sobie skosi, bo unijni idioci płacą więcej za nieuprawianie pola, niż zysk z pszenicy, czy kartofli. Mój sąsiad oczywiście skarży się ciągle na różne choróbska, ale chyba robi to głównie dla zabawy. Zbliża się już do 90-tki.


..........


Jedni, liberalni sadyści i komuchy, co zrobią wszystko dla ludu, dla robotnika i chłopa, chcieli na siłę, bez litości zmusić wszystkich, by obowiązkowo pracowali do 67 roku życia. Kobiety i mężczyźni. Ot, typowe mongolskie i skośnookie podejście do indywidualnego człowieka. Rób co ci każą i pracuj, aż padniesz!


Natomiast ci drudzy, obecnie przy władzy, również ostro widzą problem z seniorami. Nie chcą nic na siłę, bo seniorów potrzebują. Głównie po to, by utrzymać się przy władzy. Obniżyli więc wiek emerytalny do stanu sprzed rządów Tuska. 60 lat kobiety i 65 mężczyźni. Ale jednocześnie serdeczna zachęta do dalszej pracy po tym wieku. Także obsypują seniorów niespotykanymi dotąd prezentami. 13 i 14 emerytura. Darmowe leki z listy po 75. Przedwyborcza podwyżka emerytur, by nadgonić inflację.
Czy ma to również oznaczać, że gdy babciom i dziadkom się polepszy, to wyjdą ze starczego letargu, z walki z bidą i troski o przeżycie?
I w końcu się powie, że Polska ich potrzebuje?


Kryzys demograficzny obejmuje całą naszą łacińską cywilizację. Nie jest to proces spontaniczny. Naturalny. To czysta paranoiczna ideologia komunizmu, a właściwie neo-bolszewizmu, który przejmuje większość umysłów ludu Zachodu.
To aborcje bez ograniczeń. To pop-filozofia, że rodzenie dziecka jest czymś dla przyrody niedobrym, bo kolejny, nowonarodzony człowiek, oddychając, zwiększa emisję CO2.
No i dobrowolna eutanazja, a w krajach Beneluxu nawet wystarczy, że rodzina, albo lekarz, albo durny sędzia tak zdecyduje i niepotrzebnego starca można uśmiercić.


Plany manipulacji, nawet pewnej inżynierii, wielkością populacji na Ziemi, są już od dawna wcielane w życie. Pamiętamy zezwolenie tylko na jednego, męskiego potomka w Chinach. A jakże paskudna była akcja miliardera, Bill'a Gates'a, z równie pomyloną małżonką w Afryce.
A my dzisiaj w RP, pamiętamy dobrze i nie zapomnimy, że już w latach 70-tych ub. wieku, Klub Rzymski, ten niby-mądry think-tank lewackich poj*bów, zaplanował, że ludność Polski ma wynosić 15 milionów obywateli. Na szczęście ciągle jeszcze mamy 38 mln.


Tylko wskaźniki demograficzne lecą na łeb na szyję. Polki również nie kwapią się do rodzenia. Rezultat zawsze jest tylko jeden: - przybywa liczba emerytów, a nowych, młodych obywateli jest mniej i mniej.
Emerytury zasilane są podatkami płaconymi przez tych młodszych. Co robić, jak jest ich coraz mniej, a emerytów przybywa?


Jedyny ubezpieczyciel od emerytur w RP to ZUS. Tragiczna instytucja. Wszędzie na świecie towarzystwa ubezpieczeniowe, gdzie przecież jest dużo pieniędzy, więc je dobrze inwestują i zarabiają ładnie. To zawsze poważny inwestor. A obywatel może sobie wybrać, gdzie on może się ubezpieczyć. Tak, aby na starość godnie i spokojnie żyć.




Możliwych rozwiązań problemu jest kilka, dużo kompletnie durnych i okrutnych i kilka dosyć przyzwoitych.


Gdy wreszcie przestanie się starców traktować z buta, a takie postawy widać w instytucjach, także państwowych i w służbie zdrowia, przywróci im się godność – i najważniejsze – chęć powrotu do aktywności w życiu społecznym, to jakoś sytuacja demograficzna nieco się poprawi?


Czy może Jarosław Kaczyński, tylko o 2 dwa lata ode mnie starszy, dorósł do takiego konceptu, a jego bliskie otoczenie, również ludzie niemłodzi, niestety bardziej wierni niż mądrzy, zacznie w dobrowolnej, lecz godnej i właściwie opłaconej pracy, poszukiwać rozwiązania problemów z seniorami. Czy to takie trudne?