Hipokryzja ministra Radziwiłła i całej reszty

Nie nazywajmy tego słowem "pije". Z tych "80%" co najmniej połowa po prostu spożywa lub delektuje się alkoholem, co oznacza, że grubo nie przekracza butelki na miesiąc. Tymczasem od dziesięcioleci mamy już w Polsce regularną nagonkę, która ma wykazać, że moczymorda trenujący co kilka dni żabkę w kałuży, jest w zasadzie tak samo obleśnym pijanym "polaczkiem" jak profesor Uniwersytetu, który na wyjazdowym seminarium strzelił sobie setę do kolacji na Żołądek (wiem coś o tym, bo to widziałem). Akcja ta wyraźnie od lat jest koordynowana przez jakiś ośrodek (najpewniej w Niemczech, bo widać, że wszystko inne tam się zbiega), gdyż co i rusz widzi się i słyszy kolejne poprawki do wytycznych, jak na przykład rzecznicy i POlicja mają relacjonować przebieg wypadków oraz legitymowanie. To nie przypadek, że najpierw rzecznik, a po nim "media" podają "uczestniczący w zderzeniu z samochodem polityka PIS kierowca był trzeźwy", a chwilę potem jakiś "łebski" leming "domyśla się" - "a czy przebadano polityka?" To stara bolszewicka metoda rzucania g-em, ale od tyłu. Tak, żeby obrzucany nie domyślił się za szybko o co w tym biega. Generalnie w POlsce nie zabiegano nigdy o stworzenie kultury picia, jak jest we wszystkich cywilizowanych krajach Europy, ale raczej o wykreowanie pewnej zgniłej atmosfery sprzyjającej przedstawianiu Polaków jako troglodytów i notorycznych pijaków. Tworzono mit, który miał na celu wykopanie śmierdzącego bagna w środku kraju, a następnie wciągnięcie w jego bulgoczące czeluści każdego, kogo się tylko da. Ukazywano narrację, w której zamieszkujący Polskę lud tubylczy bardziej pasuje do kultury wschodniej, niż do zjednoczonej cywilizowanej Europy. Dlatego też nie ma powodu, żeby się liczyć z jego zdaniem, a wręcz należy go ubezwłasnowolnić i objąć czułą opieką jak alkoholizującą się małpę. Gdy przyłożymy do tego powiedzenie "kto korzysta, ten winien", dopiero wtedy mamy pełen obraz sytuacji.