Polak w Berlinie, czyli paździerz

Paździerz - zdrewniałe części łodyg roślin włóknistych (len, konopie), połamane i oddzielone od włókna w procesie przetwarzania słomy lnianej lub konopnej na włókno, stąd nazwa miesiąca – październik.
W PRL był to podstawowy surowiec do produkcji płyt paździerzowych. Sklejano to pod prasą jakimś strasznym klejem, powstawał słynny materiał budowlany do wszystkiego, nietrwały, kruszący się i namakający wodą. Gorszy był tylko lenteks (wykładzina podłogowa wytwarzana z paździerzy lnu), bo po zamoknięciu dodatkowo straszliwie śmierdział.
W slangu miejskim paździerz to coś totalnie beznadziejnego, coś, co nam się nie podoba pod każdym względem, słowem tym można określać zarówno ludzi jak i przedmioty czy zjawiska.
Tyle tytułem wprowadzenia.

Mamy oto informację, która bulwersuje, oburza, że nie wspomnę o silniejszych uczuciach. Jacyś Polacy w Berlinie zorganizowali pokaz filmu „Smoleńsk” tylko po to, żeby naigrawać się w czasie jego wyświetlania, a potem dodatkowo zdezawuować film podczas rzekomo „fachowej” dyskusji po seansie. Wszystko to oczywiście w obecności zaproszonych na imprezę Niemców. Jednym słowem –„ dali świadectwo”.

Cała ta sytuacja przypomniała mi opowieść mojej śp. Mamy o czasie, kiedy to już pod koniec wojny, po ucieczce z Wołynia, zostali całą rodziną zagnani do pracy przymusowej przy kopaniu rowów przeciwczołgowych w okolicach Bochni.
Zdarzyło się, że strażnik pilnujący pracy kobiet zamachnął się czymś w rodzaju bicza na moją Babcię, Mama oczywiście odruchowo rzuciła się bronić swojej matki, strażnik wyciągnął broń i mało brakowało, a zastrzeliłby Mamę. Bogu dziękować w pobliżu był komendant całego odcinka robót i powstrzymał gorliwego strażnika. Komendant był Niemcem, zdawał sobie sprawę z faktu, że Armia Czerwona jest tuż, tuż i on ma rozkaz wykopać te cholerne rowy, a nie pokazowo mordować ludzi. Strażnik był Ślązakiem, świetnie mówił po polsku i strasznie chciał pokazać, jaki to on jest gorliwy i wierny Hitlerowi.

Wbrew pozorom to nie jest opowieść o złym Ślązaku, to opowieść o małym, nadgorliwym niewolniku, który ma przymus udowadniania, jak szczerze wyrzekł się swego pochodzenia i jak bardzo kocha nowego pana. To opowieść ponadczasowa, zdarzająca się nieustająco tu i tam, bo wynika ze słabości ludzkiej natury.
W wydaniu naszych berlińskich rodaków rzecz, jak zawsze w takim przypadku, wyszła żałosna i raczej budząca niesmak u tubylców, bo nikt normalny nie szanuje ludzi, którzy plują publicznie na własną rodzinę, ojczyznę, rodaków itp. , tu dodatkowo jeszcze naruszając tabu śmierci, co nie jest tolerowane w żadnej normalnej kulturze.
Swoja drogą moje nieustające zadziwienie budzi gorliwość, z jaką niektórzy Polacy starają się schlebiać Niemcom, mimo że ci ostatni zawsze raczej nas mieli w pogardzie.

Cóż, panie i panowie z berlińskiego Klubu Polskich Nieudaczników, mówi się że nadgorliwość gorsza od faszyzmu - na miejsce na Volksliście raczej nie zapracowaliście, za to udało się wam pokazać, że nazwa waszego kabaretu dokładnie odpowiada rzeczywistości > Polak w Berlinie, czyli paździerz. Chociaż ja bym była za lenteksem, smród tej wykładziny to było niebywałe,  niezapomniane przeżycie.