​Stowarzyszenie RKW musi sczeznąć

Wyrok już zapadł. Teraz pozostało jedynie, sprawne i w miarę bezbolesne, wykonanie jego.
Zresztą. Wyrok zapadł już dawno temu, może nie bezpośrednio na RKW, ale na ruch obywatelski – z pewnością.
 
Było już takie stowarzyszenie wywodzące się z ruchu społecznego. W 1998 „Rodzina Polska” wzięła udział w wyborach samorządowych, i nawet coś tam ugrała, jakieś grosiki, ale że ludzie zorganizowali się w kilka miesięcy, i tak zadowolenie i entuzjazm w narodzie było wielkie.
 
Rozrost organizacji był niesamowicie żywiołowy – w kilka miesięcy powstały struktury terenowe w całej Polsce. Zorganizowano piękny zjazd w Toruniu. Tysiące ludzi zaangażowało się w tę oddolną, wolontariacką robotę. No wypisz, wymaluj, tak samo, jak obecnie RKW.
 
Jak to zwykle bywa, po wyborach pojawiły się dwie główne koncepcje dotyczące strategii dalszego działania. „Wojownicy” chcieli przygotowywać się do wyborów parlamentarnych za trzy lata, i roznieść wszystkich na szablach, „głosy rozsądku” upominały, że to niepolitycznie dzielić prawicę i kijki w szprychy prawicy wtykać.
 
Jak zwykle to bywa, szalę przeważyli liderzy, którzy stwierdzili autorytatywnie, iż polityka owszem, tak – nawet ta większa – sejmowa, a nie tylko gminna i siermiężna, ale. Ale najsampierw edukować się trzeba. Nauczyć kultury i politycznego rozumu.
 
Liderzy wydali nawet kilka książek na ten temat. I tak „Rodzina Polska” edukuje się już prawie 20 lat nie odgrywając absolutnie żadnej roli na scenie politycznej. Choć edukacja jest działalnością bardzo chwalebną, jednak w tym przypadku spowodowała zamrożenie działalności politycznej, i strącenie stowarzyszenia w polityczny niebyt, albo jak byśmy dzisiaj powiedzieli, w polityczny odbyt.
 
Dlatego dzisiejszy dwugłos w Ruchu Kontroli Wyborów jawi mi się jak zły sen-koszmar. Minęło 20 lat, doczekałem kolejnego, cudownego zrywu entuzjazmu obywatelskiego, znaleźli się nawet liderzy którzy nie boją się wpływać na polityków, lecz wiecznie żywy „głos rozsądku” czuwa, żeby tylko naród nie zrobił coś samopas i zamraża entuzjazm mówiąc: spisaliśmy się dobrze, teraz odpocznijmy; spotkamy się znowuż przed następnymi wyborami; przecież na tym się znamy.
I pozornie jest to faktycznie głosem rozsądku, lecz głos ten przemilcza ważne rzeczy.
Otóż znamy się nie tylko na pilnowaniu procedur w komisjach, ale znamy się w związku z tym i na ludziach. Znamy się na rekomendowaniu, i nie zawahamy się wskazać za maksimum 3 lata, swoich kandydatów do samorządów. I tego tak bardzo boją się wszyscy partyjni funkcjonariusze – utraty skrupulatnie strzeżonego monopolu na władzę, nawet w tym najskromniejszym, gminnym wymiarze.
„Kto nie z nami, ten przeciwko nam” – głosi partyjna doktryna. Lecz po zastanowieniu, wypada odpowiedzieć kim jesteśmy? partyjniacką klaką, czy obywatelami chcącymi swobodnie wybierać swoich lokalnych liderów.
 
Dlatego Stowarzyszenie RKW – Ruch Kontroli Władzy nie da się spacyfikować, ani hasłami koniecznej edukacji ciemnego narodu, ani powabną wizją odpoczynku po dobrze wykonanej robocie, a w istocie „mrożonką” jaką chcą ponownie z pospolitego ruszenia uczynic doradcy pilnujący partyjnych interesów.