Przeczytanie Prezydenta Komorowskiego z okazji Dnia Wojska Polskiego.

Z przemówieniem mamy do czynienia wtedy, gdy ktoś mówi.
W związku z tym, logicznym jest, że gdy ktoś nie mówi, a czyta (z kartki na przykład) to mamy do czynienia z  przeczytaniem   właśnie.

Nic w tym zresztą złego, bo czytanie, to też jakaś umiejętność jest, choć raczej z tych nazywanych  podstawowymi.

Czy Prezydent Komorowski sam napisał to, co później przeczytał – nie wiem, bo przez ekran telewizora, z oczywistych względów nie mogłem sprawdzić ortografii.

Ponieważ wspomniane  przeczytanie  było dość standardowe (co też nie jest źle, bo nie trzymać standardów jest zupełnie fatalnie), skupiłem się na obserwowaniu zgromadzonego na trybunie towarzystwa.

I zacząłem się zastanawiać nad faktem, czy ich rocznica zwycięstwa nad sowiecką Rosją, choć trochę obchodzi.
Zanim odpowiem (państwu, bo sobie już odpowiedziałem kilkanaście godzin temu) jedna uwaga:

Jakiś dziennikarz walnął dziś przekazem dnia, który brzmiał, cytuję:

Nie walczyliśmy z Rosjanami, ale z bolszewikami !

No proszę, proszę!

To za komuny (od Bieruta, po Jaruzelskiego), obowiązywała bliźniacza wręcz wykładnia (czytaj: instrukcja), że przy okazji powstań, walczyliśmy nie z Rosją, a z tzw. caratem.

Ładnie, prawda?

Wracając do towarzystwa na trybunie, doszedłem do wniosku, że uważać, iż rocznica zwycięstwa nad sowiecką Rosją obchodzi ich wszystkich, to jest absurd.

Że większość – bardzo wątpliwe.

Skąd taka konstatacja?

A, już odpowiadam: mieszkam w budynku, zasiedlonym w ogromnej większości przez elektorat tych z trybuny.

Ze to ich elektorat, wiem stąd, że w każdych wyborach, w naszej komisji wyborczej Wiodąca Partia zgarnia ponad 60% głosów, a zatem logicznym jest wniosek, że ci z mojego budynku i ci z trybuny mają takie same poglądy.

Na kwestię Bitwy Warszawskiej – też.

Takie same, czyli jakie?

A, już odpowiadam: jak co roku, na moim liczącym prawie 160 mieszkań budynku, 15 sierpnia (podobnie, jak 1 sierpnia, 3 maja czy 11 listopada), wisi jedna flaga – moja.

Czyli moi sąsiedzi (a zwolennicy tych z trybuny), mają Bitwę Warszawską, z Piłsudskim, Skorupką, idącymi na sowieckie bagnety harcerzami, studentami, robotnikami z warszawskich fabryk, w....., no właśnie.

A jak moi sąsiedzi, to logiczne, że i ci z trybuny – też.

I kiedy tak sobie (logicznie, prawda?) wnioskowałem, usłyszałem pierwsze takty dumnego, a zakazanego za komuny marsza.

Spojrzałem na tych na trybunie i zauważyłem, że coś mi się nie zgadza.

Jakby się lipsing  (to fachowe, reklamiarskie określenie, na dokładność podkładania dubbingu do obcojęzycznych reklam) sypnął.

I kiedy zacząłem przyglądać się uważnie ruchom ust tych podśpiewujących na trybunie, nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że układają się w charakterystyczny, niby znajomy, a jednak obco brzmiący refren:

My, pierwaja brigada....