Syndrom Korwina - Pasierbiewicza – analiza wstępna

      Tak mi przykro, ale muszę przeciągnąć pod pręgierzem krytycznej analizy również "naszoblogowego" celebrytę – pana Krzysztofa Pasierbiewicza – nauczyciela akademickiego – Profesora, jak i naszego nieocenionego celebrytę ogólnopolskiego – Korwina, czyli pana Janusza Korwin-Mikkego.
      Nie chodzi mi o to, że pana Krzysztofa (nauczyciela akademickiego) nie lubię, czy też, że uważam o nim coś złego. Tym bardziej nie chodzi o to, że nie lubię naszego brylującego zawsze w tonacji wysokie C – Korwina.
      Brylowanie jest cool, zwłaszcza jeśli przyczynia się do poczytności, co przekłada się na propagowanie naszego sposobu myślenia. Niestety, ale zawsze jest jakieś ale. W pewnym momencie dotykamy cienkiej czerwonej linii, która jest granicą tego co jest cool, a tego z czym się utożsamiamy (zgadzamy).
      Ten właśnie mechanizm powoduje relatywizację.

      Tu niestety, albo stety, muszę uderzyć w tony górnolotne, gdyż te pozornie drugoplanowe spostrzeżenia przesądzają o naszym być albo Być. Przesądzają o naszym człowieczeństwie, o tym czy jesteśmy, czy Jesteśmy, czy jesteśmy ludźmi, czy Ludźmi.
      Oczywiście – rozmawianie o duperelach i jednoczesne nawiązywanie do najbardziej górnolotnych dystynkcji kondycji ludzkiej, może wydawać się i nie na miejscu i bez sensu. I tak przeważnie jest.
      Ale są też wyjątki: niekiedy takie dywagacje są uzasadnione, i kolejny: niekiedy pozwala to otrząsnąć  się z bieżącej problematyki i zastanowić się, czy frazesy, które w dobrej wierze powtarzamy, nie zostały zmanipulowane, i na przekór poczciwości i dobrej woli, zaczynamy wierzyć, że na przykład zgwałcić pijaną (schlaną do nieprzytomności) małolatę, to nie gwałt. Albo - żeby nie przesadzać: zbałamucić podpitą małolatę, to nie gwałt, ani nawet nic takiego. Albo - żeby nie przesadzać: zgwałcić dorosłą kobietę, to nic takiego, bo "każda chce być trochę zgwałcona", albo żeby w ogóle już nie przesadzać to po prostu wygarnąć: „ona winna, ona dawać nie powinna”.
      Albo z innej beczki: "kijem tego, co nie pilnuje swego" (czyli winien jest okradziony, a nie złodziej), czy: „znalezione – nie kradzione” – szczególnie adekwatne w przypadku staruszki z Alzheimerem, która zapomniała portmonetki na ladzie w sklepie.

      I tak rozpuszczamy nasze zasady od – "co nie twoje, nie rusz!" -  do: „znalezione, nie kradzione”, a w sferze obyczajowej od – "bez poważnych zamiarów nie śmiej narzucać się pannie" – do: „dupa pijana, dupa sprzedana”.

      Co wspólnego ma z tym Korwin? dużo. Też jest cool, i też w dziewięćdziesięciu na sto procent - mądrych i słusznych treści - przemyca 10% kłamstwa, które dotyka samego rdzenia naszej rzeczywistości.

      A jeśli ktoś ma wątpliwości, czy takie „drobne” fałszerstwo może być groźne, niech porówna to do mnożenia kilku współczynników, z których jeden ma wartość zerową.