III RP - blaga totalna!

Ta notka jest dłuższa niż zwykle, bo pisana w przeddzień wyborów. Lecz spróbuj Czytelniku odszukać w niej sam siebie. Na pewno uda Ci się i nie pożałujesz.

W grudniu roku 2010 w krakowskim Kubie Dziennikarza „Pod Gruszką” uczestniczyłem w spotkaniu z panem profesorem Andrzejem Nowakiem z Wydziału Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego.
  
Jednym z tematów był problem genezy postępującej zapaści standardów polskiego dziennikarstwa i politycznego dyskursu, a pośrednio próba wytłumaczenia zjawiska irracjonalnie wysokich notowań Platformy Obywatelskiej w świetle nieudacznych poczynań Rządu Donalda Tuska. 

Dzisiaj chciałbym dodać kilka swoich uwag do tamtej dyskusji z perspektywy historycznej.

Otóż wydaje mi się, że jedną z najważniejszych, o ile nie najważniejszą przyczyną wspomnianego stanu rzeczy był zabieg socjotechniczny, który na swój prywatny użytek zwykłem nazywać „awansem społecznym bis”.

Jak starsi pamiętają w latach powojennych (lata 40/50) komuniści dokonali bardzo sprytnej socjologicznej sztuczki. Z zacofanej i zabiedzonej prowincji przerzucono wtedy do miast rzesze prostych i nie wykształconych ludzi. Brano głównie tych bez charakteru, gdyż prawdziwy chłop ziemi nie chciał opuścić. W miastach pobudowano dla nich bloki z wielkiej płyty, które im się zdały pałacami. Potem im umożliwiono zrobienie zaocznej matury, co oni uznali za awans społeczny. Ci ludzie z grubsza okrzesani w hotelach robotniczych przepoczwarzyli się z czasem w coś w rodzaju „przyzakładowych wierchuszek”. Słowem ni pies, ni wydra, albo, jak kto woli zdegenerowany twór bez rodowodu. Jednocześnie komunistyczna propaganda przypominała im bezustannie, że swój awans zawdzięczają dbającej o ich interesy władzy ludowej, co się w ich świadomości zakodowało w formie ślepej wdzięczności dla komuny. To ci właśnie ludzie stanowili służący wiernie stalinowskiemu reżimowi pierwszy rzut zasilający szeregi PZPR, milicji i urzędu bezpieczeństwa.
  
W następnym pokoleniu (lata 60/70), ich dzieci pokończyły już częściowo studia tworząc grupę „nowej inteligencji”, drastycznie odmiennej kulturowo od inteligencji przedwojennej. Tu skłaniałbym się ku zastąpieniu terminu „nowa inteligencja” określeniem „klasa ludzi wykształconych w pierwszym pokoleniu”. Ta grupa społeczna od inteligencji „starej” różniła się głównie tym, iż nie wyniosła z domu praktycznie żadnych głębszych wartości. I choć nieźle wykształcona zawodowo, nie miała, świadomości, iż jest genetycznie skażona piętnem służalczej wdzięczności wobec komunistów, którzy umożliwili ich ojcom społeczny awans. Myślę, że to ci właśnie ludzie poparli, a jeszcze żyjący nadal popierają wprowadzenie stanu wojennego traktując generała Wojciecha Jaruzelskiego jako męża stanu. I w pewnym sensie nie można ich za to winić, gdyż tak ich po prostu wychowano.
  
Po upadku komuny wydawało się przez moment, że nastąpi odrodzenie prawdziwych polskich elit. Niestety historia III RP dowiodła niezbicie, jak złudne to były marzenia, gdyż proces ten skutecznie storpedowali zbałamuceni przez pewnego redaktora poczytnej wówczas Gazety wnukowie tych, których w latach 40/50 przesiedlono do miast. W tym przypadku, ten genetycznie służalczy, tym razem wobec post-komuny materiał ludzki został perfidnie wykorzystany przez wspomnianego redaktora. Mechanizm był identyczny jak w okresie powojennym, czyli utwierdzenie ludzi w poczuciu społecznego awansu.
  
O ile sztuczka z „awansem społecznym prim” (tata 40/50) polegała na utwierdzeniu prostych i nie wykształconych ludzi w przekonaniu, że przynależą do lepszej od reszty społeczeństwa awangardy władzy ludowej, to trik z „awansem społecznym bis” (po upadku komuny) polegał na utwierdzeniu ich już z grubsza okrzesanych i lepiej wykształconych wnuków w poczuciu, iż przynależą do grupy światlejszych i bardziej od reszty społeczeństwa postępowych ELIT. W pierwszym przypadku wykorzystano ciemnotę i niedouczenie, w drugim próżność, pychę i kompleksy ludzi, których na swój prywatny użytek nazywam „intelektualnie nowobogackimi”.
  
Bezsprzecznie zdolny redaktor wspomnianej Gazety doskonale znał odbierającą rozum magiczną moc utwierdzenia „nowobogackiego inteligenta” w przekonaniu o przynależności do krajowej elity. Pan redaktor wiedział, że jak takiemu powie, że przynależy do crême de la crême III Rzeczypospolitej, to on nie dość, że w to głęboko uwierzy, to jeszcze będzie owego społecznego awansu (bis) bezkrytycznie bronił. Więcej, w obawie przed utratą nowego statusu wyróżniającego go ponad resztę „ciemnego” społeczeństwa, taki delikwent zrobi dosłownie wszystko, byle się świat nie dowiedział, co sobą reprezentuje naprawdę. I tu moim zdaniem leży tajemnica irracjonalnie wysokich notowań Platformy Obywatelskiej popieranej w znakomitej większości przez takich właśnie ludzi. Popierających bezkrytycznie w obawie, że ewentualny upadek tej partii grozi weryfikacją elit, co dla nich oznaczałoby utratę ich awansu społecznego (bis).
  
Tu jednak pragnę zaznaczyć, że tych ludzi nie należy, broń Boże, społecznie dyskryminować.  Trzeba im tylko uświadomić, jak im zawrócono w głowach. Że dali się nabrać wspomnianemu redaktorowi, iż przynależą do grupy społecznej, która jest bardziej światła, więc de facto „lepsza” niż reszta „obciachowej ciemnoty”.
  
Obecnie, po siedmiu latach rządzenia Platformy ludzie widzą już totalny kryzys ideologii III RP i ważną w tej chwili rolą rzetelnych dziennikarzy jest wytłumaczenie zwolennikom Platformy Obywatelskiej, że choć w większości przypadków kulturalni i całkiem nieźle wykształceni, stanowią jednakże grupę inteligencji szeregowej, której daleko do krajowych elit. Więcej, trzeba tych ludzi przekonać, że utrata bądź wyrzeczenie się ich nieuprawnionego statusu (przynależności do elity) to nie żadna klęska, ale wręcz przeciwnie, powrót na sprawiedliwie im przynależny szczebel w hierarchii społecznej. Że jeśli się z tym pogodzą, staną się bardziej autentyczni, a co za tym idzie bardziej wiarygodni. Że nie będą się już musieli już bać o utratę nienależnego statusu. Że nie będą już musieli brnąć w zakłamanie. No i co najważniejsze, będzie im wtedy łatwiej się porozumieć z resztą społeczeństwa, że staną się znowu częścią narodowej wspólnoty. Może to właśnie tędy wiedzie droga do pojednania Polaków?
  
Dlatego obecnie dziennikarze nauczeni doświadczeniem kompromitacji ideologii Platformy Obywatelskiej powinni zacząć konsekwentnie obnażać kompleksy, zakłamanie, płytkość ideową i pretensjonalność „autorytetów” III RP. Jeśli się tego uda dokonać, stojąca na glinianych nogach doktryna Donalda Tuska i jego kolegów z boiska piłkarskiego rozpadnie się jak domek z kart, co powinno otworzyć drogę do pojednania Polaków i normalizacji polskiego życia polityczno społecznego.
  
Uważam, że naczelnym obecnie zadaniem dziennikarzy, zarówno tych z prawej, jak i z lewej strony jest demaskowanie rzeczywistej jakości post-komunistycznych elit III RP. Trzeba zacząć obnażać ich prawdziwy rodowód, mierny poziom, zakłamanie, miałkość ideową i bezprzykładną hipokryzję. Konsekwentnie demaskować, ale, co bardzo ważne, bez agresji, starając się unikać nadmiernego patosu i nut martyrologicznych, co bardzo drażni i zniechęca młodych.
  
Wiem, że to trudna i „niebezpieczna” gra, czego najlepszym przykładem może być Waldemar Łysiak, który kilkanaście lat temu odważył się zdemaskować kulisy różowego salonu. W efekcie nazwisko jednego z najbardziej poczytnych współczesnych polskich pisarzy zostało dosłownie wymazane z mediów.
  
Przekonałem się również o tym na własnej skórze. Bowiem w roku 1995, na drugi dzień po wyborze Aleksandra Kwaśniewskiego na Prezydenta, kiedy rankiem ogłoszono oficjalne wyniki napisałem coś w rodzaju listu otwartego, który wręczyłem wybranym znajomym z krakowskich kręgów biznesowych, artystycznych i naukowych.

Oto jego tekst:  
„W dniu zwycięstwa „Olka” pragnę pogratulować bezspornego sukcesu wszystkim zwolennikom grubej kreski, którzy pozostawili postkomunistów u władzy de facto na kilka pokoleń.
Gratuluję również elitom naszej partii inteligenckiej, która przez kilka lat wmawiała Polakom, że to już nie ci sami komuniści. Największe gratulacje należą się jednak panu Adamowi Michnikowi i jego gazecie za to, że nawołując razem z panem Cimoszewiczem do pojednania przekonali ludzi do głosowania na postkomunistów. 
To nie naród należy winić za to, co się stało z polską 19-go listopada 1995
 
Krzysztof Pasierbiewicz                                                                  Kraków, 20 listopada 1995” 
 
Reakcją na ten list był graniczący z furią ostracyzm krakowskiego salonu wpływu, a także dystans ze strony przyjaciół bojących się salonowi narazić. W efekcie, o ile przez całe lata dostawałem rokrocznie kilkadziesiąt zaproszeń do różnych krakowskich salonów, po moim liście otwartym zaproszenia praktycznie się urwały, z wyjątkiem kilku najbliższych przyjaciół, którzy mnie wciąż zapraszają okupując to jednak widocznym w ich oczach strachem bym przypadkiem nie wystrzelił z czymś politycznie niepoprawnym.

Nie było to miłe doświadczenie, ale pomogło mi zrozumieć, że tak zwany „salon III RP” to rodzaj „loży” ze świetnie zorganizowanymi nieformalnymi strukturami, której orężem jest zmowa milczenia, ostracyzm i tak zwane przyprawianie gęby.
  
Bo kiedy dziesięć lat później mój „list otwarty” opatrzony tytułem „Nabrani przez redaktora” przedrukował „Newsweek” (Nr 20/2005) okrzyczano mnie natychmiast lokalnym „pisiorem”, choć nie miałem pojęcia, gdzie PIS ma swoją siedzibę w Krakowie. Już wtedy jakakolwiek krytyka pod adresem obozu wywodzącego się z pnia KLD i Unii Demokratycznej kończyła się okrzyknięciem krytykującego oszołomem, ciemniakiem i obciachowym szaleńcem.
  
W efekcie doszło do sytuacji iście kuriozalnych. Podam dość zabawny przykład. Otóż od czasu, kiedy się opowiedziałem publicznie po stronie obozu „kontr-lewackiego”, jedna z moich przyjaciółek zaczęła wydawać imieniny w dwu turach. Przyczyną był szantaż krakowskich salonowców polegający na tym, że jeśli ktoś się odważył zaprosić osobę „politycznie niepoprawną” zostawał z automatu usunięty z towarzystwa. Ponieważ mojej wieloletniej Przyjaciółce nie wypadało mnie nie zaprosić, zaczęła urządzać imieniny dwuetapowo. „Salonowców” zapraszała w pierwszej, a mnie w drugiej turze, na którą dopraszała ludzi spoza salonu III RP”. A najsmutniejsze jest to, że robiła to ze strachu przed zemstą owego salonu, narażając na szwank naszą wieloletnią przyjaźń. 
 
A wmawia się ludziom, że to Kaczyńscy podzielili Polaków. Dlatego rzetelni i nauczeni doświadczeniem ostatnich 25 lat dziennikarze powinni Polakom przypominać, że Polaków podzielił już w roku 1995 wspomniany redaktor Gazety Wyborczej wraz z pewnym miłośnikiem białowieskich żubrów. To wtedy Polska pękła na pół, rozpadając się na „lewacko” post-komunistyczną i „prawicowo” patriotyczno-niepodległościową. Trzeba to ludziom uczciwie powiedzieć.

Tak więc najwyższy czas zacząć pisać rzeczywistej historii III RP! W imię dziennikarskiej rzetelności, a nie takich, czy innych preferencji politycznych.
  
Wielu komentatorów zastanawia się nad genezą szerzącej się w Polsce plagi nienawiści, przybierającej często formy iście wynaturzone. Media mainstreamowe konsekwentnie oskarżają o to Jarosława Kaczyńskiego wmawiając Polakom, że to on jest powodem wszelkiego zła. A prawda jest taka, że to nie Jarosław Kaczyński sieje nienawiść, lecz ci, którzy się panicznie boją, że zostaną przez niego zdemaskowani. Bowiem zdają sobie sprawę, że mimo wielu wad ten człowiek jest na tyle zdolny i odważny, iż może tego dokonać. Stąd ich podszyta strachem patologicznie nienawistna agresja. Moim zdaniem ten właśnie strach przed zdemaskowaniem zrodził ideę grubej kreski i wywołał zaciekły opór przeciwko lustracji. 

Co zatem robić?
Trzeba zacząć uczciwie obnażać mentorstwo panów Wajdów, obleśność panów Kutz’ów, zwierzęcą nienawiść panów Bartoszewskich, antypisowskie fobie panów Niesiołowskich, chamstwo panów Palikotów, a także mechanizmy „mokrej roboty” dziennikarskich hien: Olejnik, Kolendy-Zaleskiej, Paradowskiej, Lisa, Żakowskiego, Wołka, Szostkiewicza, Kuczyńskiego… i sprzedajnych lizusów z tytułami profesora: Kuźniara, Markowskiego, Krzemińskiego, Czapińskiego, Śpiewaka, Nałęcza et consortes. Bo to oni siali i jeszcze wciąż sieją ową wynaturzoną nienawiść, którą media przypisywały wyłącznie obozowi Jarosława Kaczyńskiego.
  
Pójdźmy dalej.
Trzeba koniecznie odkłamać wylansowany ostatnimi laty stereotyp myślowy, że „lewactwo to cnota, a patriotyzm to obciach”. Uważam to za jedno z najważniejszych obecnie wyzwań dla nauczonych doświadczeniem III RP dziennikarzy. 
 
Bo już pora odkłamać zakodowane podstępnie przez GW w mózgach wielu Polaków (oszołomionych upadkiem komuny i wchodzeniem do Europy) toksyczne slogany, że: patriota to oszołom; historia to zbytek; duma narodowa to antysemityzm; tradycja to ksenofobia; honor to przeżytek; sprawiedliwość to naiwniactwo; moralność to frajerstwo; wiara to ciemniactwo; normy etyczne to atak na wolności demokratyczne; skromność to nieudaczność; rodzina to anachronizm i tak dalej.
  
W przypadku dziennikarzy i komentatorów „kontr-lewackich” vide TV Republika trzeba się koniecznie dostosować do obowiązujących w świecie medialnym trendów, bo w przeciwnym razie telewidz odruchowo przestaje słuchać nawet najsłuszniejszych wywodów.  
Trzeba za wszelką cenę przywrócić Polakom umiejętność samodzielnego myślenia. Przykro mi o tym mówić, ale nawet w środowisku akademickim, w którym spędziłem kilkadziesiąt lat, wciąż jeszcze gros moich koleżanek i kolegów, nie wyłączając kadry profesorskiej, do godziny jedenastej przed południem nie ma własnego zdania. Dlaczego? Bo około dziesiątej kupują w uczelnianych kioskach Gazetę Wyborczą. Dopiero po przełknięciu, bez konieczności przeżuwania, gotowej papki informującej o obowiązujących w „eleganckim towarzystwie” trendach, powtarzają bezrozumnie podsunięte im sprytnie opinie i komentarze. Tak, nie bójmy się tego powiedzieć, że sprytnie sterowana bezmyślność zagościła na dobre również na naszych uczelniach.
  
Osobnym zagadnieniem jest zjawisko, które zwykłem nazywać „terrorem poprawności politycznej”. Ludzie znów się boją głośnego artykułowania myśli, które mogłyby zostać uznane za „niepoprawne politycznie”, co grozi ostracyzmem i zmową milczenia skutkującymi odsunięciem „niepoprawnego politycznie” delikwenta od konfitur.

Kolejnym zadaniem solidnych dziennikarzy jest, zatem uświadamianie Polakom, że jesteśmy już od paru dobrych lat krajem formalnie demokratycznym, w którym prawo nie zabrania głośnego mówienia o swoich przekonaniach. Komuna zrobiła swoje, a siedem lat rządów Tuska przywróciło do życia najgorsze praktyki tamtego okresu. Trzeba, więc ludziom tłumaczyć, że swobodne wyrażanie myśli nie jest już przestępstwem. Trzeba ludziom przywrócić cywilną odwagę, a gremiom kształtującym opinię publiczną zacząć trzeba zacząć odważnie wytykać ich zachowawcze postawy.
  
Osobnym zagadnieniem jest, jak ja to nazywam „pandemia różowej subkultury”. Jednym z przykładów niech będzie seria cyklicznych „wykładów” byłej pierwszej damy w TVN Style mających za zadanie nauczanie Polaków kindersztuby i światowych manier. Jako człowiek leciwy doskonale pamiętam pewien reportaż telewizyjny pokazujący panią Jolę jeszcze z czasu studenckiego, w którym to okresie nie przypominała bynajmniej Księżniczki Monako. Potem był pamiętny okres „disco polo” i myślę, że komentarz jest tutaj zbyteczny. A niedawno pani Jolanta raptem sobie przypomniała o arystokratycznych korzeniach, nabrała dworskich manier i w jakiś cudowny sposób odzyskała śpiewny kresowy akcent. I nie byłoby w tym nawet nic złego, gdyby nie to, że pani Jolanta stała się wzorcem do naśladowania, a jej małżonek, który jak się okazuje kombinował z ludźmi Janukowycza był pieszczoszkiem III RP stawianym jako przykład męża stanu.
  
No i mamy kolejne zadanie dla publicystów. Mając na uwadze dbałość o jakość standardów kulturowych, powinni niestrudzenie wykpiwać tego rodzaju podróbki przebrane w szaty „kultury wysokiej” i „europejskości”. Elegancko, dowcipnie, z taktem i umiarem, ale konsekwentnie wykpiwać! Snobizm graniczący ze śmiesznością i patologiczne szpanerstwo owego towarzystwa wzajemnego zachwytu nad samymi sobą. Bo takie samosiejki trzeba konsekwentnie plewić nim do reszty zachwaszczą naszą narodową kulturę.
  
Ale mimo tych wszystkich zagrożeń, na koniec chcę jednak powiedzieć coś optymistycznego.
  
Ma rację pan profesor Andrzej Nowak pisząc we wstępie do książki „Od Polski do post-polityki”, że, cytuję: „martwi się o to, co się stało z demokracją, z Rzeczypospolitą, z Europą Wschodnią, z Europą. Co dzieje się z rzeczywistością w magmie płynącego z posłusznych (komu?) mediów przekazu „pi-ar”..., że następuje narastające poczucie rozpadu wspólnoty, którą stworzyły poprzednie pokolenia Polaków..., że należy rozważyć możliwość końca naszej historii”...  

Zgoda. Trzeba bić w dzwony i trąbić na alarm! Ale nie wolno nam się ani na moment załamać bądź zwątpić, że Polskę można zmienić tak, by nad Wisłą czuli się dobrze wszyscy Polacy, a nie tylko ci „lepsi” od „gorszych”.
 
Strasznie długo byliśmy ubogim i zniewolonym krajem. Po upadku komuny ludziom trochę zaszumiało w głowach. Musieli się więc nacieszyć tymi wszystkimi galeriami, salonami samochodowymi, plazmowymi telewizorami, Plusami, Erami, Internetem, tańcami na lodzie...
  
Ale od jakiegoś czasu ludzie zaczynają sobie uświadamiać, że Trzecia RP wystawiła ich do wiatru, a coraz liczniejsi zaczynają bać się jutra.
  
Ludziom się powoli zaczyna nudzić to wszystko, co można mieć tylko za pieniądze i zaczynają sobie coraz częściej przypominać o wartościach, dzięki którym Polska przetrwała największe historyczne zawieruchy. Owych niezniszczalnych wartościach wspartych na wielowiekowym dziedzictwie Rzeczpospolitej. Bo nie da się zabić naszej polskiej duszy, którą mamy w genach.

I właśnie nadarza się okazja by te wartości przywrócić do życia w imię dojrzałej, a nie jak dotąd dzikiej demokracji.

W niedzielę wybory do parlamentu brukselskiego będące de facto przygrywką do wyborów 2015, które zdecydują o tym jaka będzie Polska przez całe dekady.
  
Więc zastanówcie się Państwo naprawdę poważnie nad swoją decyzją zanim wrzucicie kartę wyborczą do urny.

Krzysztof Pasierbiewicz (nauczyciel akademicki)   
 
Patrz także:
Mój wywiad dla kanadyjskiej TV Niezależna Polonia:
http://www.youtube.com/w…