Tęsknota za wrogiem

Przyszedł do mnie kolega - blady, zły i chciał się się napić. Powiedział, że jego kobieta
szaleje, wrzeszczy i oskarża go o wszystko co najgorsze, a on jest Bogu ducha winien.
Sprawa wyglądała następująco: żona kolegi zostawiła torebkę w pociagu, którym jechała. Po przyjściu do domu zastała drzwi zamknięte, bo kolega nie wrócił jeszcze z pracy - klucze były w torebce. Twierdziła, że to on jest winien, bo gdyby przedwczoraj nie zdenerwował jej, nie pojechałaby dziś pociągiem do mamy, nie zgubiłaby torebki i nie musiała czekać pod drzwiami dwie godziny.




Tęsknota za wrogiem.

W życiu trudno nie posługiwać się strereotypami - niekiedy, mimo absurdalnych przypadków penalizacji osób korzystających z tychże skrótów myślowych.
Starsze pokolenie, które mimo wszechobecnej cenzury „liznęło” niezafałszowanej historii, jest w stanie zrozumieć sens i bezsens konfliktów miedzyludzkich.
Często pomagają w tym stereotypy.
Na przykład stereotyp wojownika/żołnierza, kojarzony z wykonywaniem powierzonej misji według określonych reguł sztuki wojennej i kodu postępowania.
Może dlatego, że uczestnicy dawnych konfliktów nie byli anonimowi i pozbawieni jakichś tam zasad i twarzy - taki kod mógł istnieć.
Mimo okropności jakich dokonywali w imię słusznej - z ich punktu widzenia, sprawy - rozumiano i akceptowano ich ludzkie, a niekiedy nieludzkie, działania.
Niestety, człowiek nie był nigdy, i nie jest, anielskim bytem.
Żołnierze, pracownicy służb siłowych posiadający tożsamość, narodowość, adres, twarze nie zasłonięte kominiarkami musieli się liczyć z konsekwencjami swojego działania. Niekiedy z podniesionym czołem ponosili konsekwencje własnych nadużyć - nawet te najsurowsze.

Do niedawna wszystko było w miarę przejrzyste i mieszczące się w cywilizacyjnym kodzie, z którym można było się nie zgadzać, ale który, przynajmniej w ogólnych zarysach, istniał.

Dziś, trudno sobie wyobrazić przywódców państwa, czy wysokich urzędników państwowych
deklarujących gotowość poniesienia konsekwencji w przypadku popełnionego kardynalnego błędu, czy przestępstwa na koszt narodu.
Taki osobnik, jak zwykły łajdak, zrobi wszystko, by zaprzeczyć swoim działaniom i pozostać przy władzy unikając konsekwencji.
Na płaszczyźnie społecznej, opór wobec opresji miał też swego adresata.
Przypomnijmy niedawne czasy komuny, kiedy to partyjna swołocz stworzywszy odpowiednie mechanizmy represji okradała naród dążąc do zapewnienia sobie samym jak najwyższego standardu.
Trzeba jednak przyznać, źe opozycji i przeciwnikom władzy, reguły gry były powszechnie znane i oczywiste.: zwolnienia z pracy, przeniesienia, aresztowania, oficjalna cenzura itd.
Obecnie nie ma cenzury, nie ma dyskryminacji, nie ma więźniów politycznych.... ?
Skąd nagle ta idylla?
Kwalifikacja kto jest wrogiem, a kto przyjacielem, opierała się przez wieki o katolicki etos, ideę dobra narodowego, doświadczenia historyczne, przekazy przodków oraz obserwacje własne.
Żywa historia przekazywana przez szkołę, rodziców i dziadków kształtowała poglądy i charaktery młodych .
Dzisiaj, nagminnie zaprzecza się niewygodnym faktom, wybiela i usprawiedliwia zbrodniarzy -„bohaterów” - na przykład z ukraińskiego UPA - podczas gdy ciągle żywy jest ból po bestialsko zamordowanych rodzicach, dziadkach, krewnych.
Nie można przecenić spustoszenia, jakie owo zaprzeczenie fundamentalnych warości czyni w psychice człowieka i narodu.
Sprawa dotyczy również wielu innych historycznych zaszłości, w wyniku czego suwerenność stała się li tylko pojęciem wziętym z leksykonu politycznej nowomowy.
Odwrócenie znaczeń słów i wartości każe nam wierzyć, że odwieczni wrogowie stają się nagle naszymi przyjaciółmi, a nasi bohaterowie nie zasługują na cześć pokoleń.
Co, proszę? Brak wiary w człowieka? Ślepa animozja względem bliźniego? Małość, którą należałoby zostawić pod „grubą kreską” i więcej do sprawy nie wracać?
Może taki jednokierunkowy altruizm, mimo wszelkich ofiar, cierpień i strat, ma jakieś swoje uzasadnienie, ale czy nie należałoby przynajmniej popatrzeć jaką postawę przyjmuje druga strona?
Źródłem wszystkich problemów z jakimi nie możemy sobie dziś poradzić jest kłamstwo .
Jak zawsze, przyjmuje ono różne formy: cynicznego łgarstwa prosto w oczy, „niewinnego” niedopowiedzenia, półprawdy, czy bardzo ostatnio modnego mieszania prawdy z fałszem;
Ale chyba nigdy wcześniej nie było ono obowiazującą zasadą, według której buduje się struktury, kwalifikuje i rozlicza najbardziej żywotne dla ludzkiej egzystencji interesy.
Nie chcąc urazić inteligencji czytelnika pominę rozliczne przykłady.
W świecie wszechobecnego kłamstwa, ostatnio nazwanego ładnie, bo po amerykansku - : „fake news”, nie tylko straciliśmy punkty odniesienia, orientację w przestrzeni życia, ale zafałszowaliśmy własną tozsamość i najcenniejsze wartości - do punktu, z którego może nie być powrotu.
Oddelegowaliśmy obowiązki względem siebie samych i swojego narodu oraz najważniejsze decyzje dotyczące naszej egzystencji w bliżej nieokreślone ręce, łudząc się, że czyniąc tak nie utracimy przynajmniej tego, co już posiadamy.
Hołubimy więc ten nasz wątpliwy kapitał, czekamy, i boimy się nadchodzącego dnia.
Tymczasem wróg nie atakuje. Nie ma wroga. Jest jakaś „siła wyższa”, która jak w każdym kontrakcie zawartym między stronami zwalnia zleceniobiorcę od odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązań.
Sprawy idą źle, coraz gorzej, ale dzieją się jakimś dziwnym trafem samoistnie, albo, co najwyżej, „dla naszego dobra”; natomiast ci ogłaszający coraz to gorsze wieści są tylko tubą przekaźnikową, a nie ich źródłem.
Nawet, gdy uda nam się namierzyć wrogi element, to przybijane natychmiast na czole znamię wyznawcy „teorii spiskowych” - załatwia sprawę.
Znaleźliźmy się w potrzasku, w którym jedynym sposobem odreagowania jest wzajemny atak na siebie. I to się niestety dzieje.

W tęsknocie za realnym, widocznym wrogiem, będącym przyczyną wszystkich problemów, za znalezieniem tego konkretnego winowajcy, majaczy nadzieja, że gdy taki się znajdzie, trzeba będzie z całą siłą woli, ducha i pięści dać mu w mordę.
Lecz tak po prawdzie... należałoby zacząć od siebie.


kmeehow
kwiecień 2020