Zapiski dyletanta, Cz 1. Tradycyjne niemieckie geszefciki

 



Powodowany wrodzoną próżnością i czymś jeszcze, zdecydowałem się przykładem wielkich mistrzów słowa, prowadzić Dziennik Czasów Wielkiej Zarazy.
To nie ma być prosta chronologia i co tam sie dzieje godzina po godzinie, tylko opis tego, co czai się w mroku i moim mózgu, i tylko od czasu wychyla swą przymilną mordkę, albo pokazuje ostre kły.
 
Tak czy inaczej, Panie i Panowie, oraz wy – 3ciej i 58 płci, to koniec.
I początek. Rozpoczyna się nowe rozdanie w historii świata. Nic już nie będzie tak jak było. A jak będzie? Zobaczymy...
 
......
 
Gescheft – unsere Ehre
 
No dobra... zaczynam. Malutkie niemieckie geszefciki.
Widzicie to słowo w tytule? Geszeft? Czy to jidyszyzm, czy germanizm? Pasuje mi germanizm, choć po prawdzie, zapominając na moment o greckim słowie holokaust, jakie to ma znaczenie? Żydzi, Niemcy jedna rasa, która, jak to w rodzinie, gryzie się ostro czasami.
 
No więc tak – Niemcy uwielbiają Gescheft. Praktycznie w obecnych czasach wszystko co robią to Gescheft. Albo innymi słowy – interes, szwindel. Angielskie business nie za bardzo tu pasuje.
 
Nie tak dawno Amerykanie przyłapali ich na ewidentnym oszustwie, jak w samochodach koncernu Volkswagen fałszowali testy emisji szkodliwych substancji.
Złapani na ewidentnym oszustwie pokornie płacili zasądzone kary.
 
Cofam się dwa dni do 12-tego marca 2020. Na świecie szaleje pandemia całkiem nowego, tajemniczego koronawirusa. Zaczęło się w Chinach, poszło w świat i teraz jest już w 120 państwach. A co dalej będzie, nie wie nikt.
 
Popatrzmy sobie na nasz kontynent. Dzieje się. Wirus już rozwalił kraj lekkoduchów Włochy, zaczyna konsumować Hiszpanię, a reszta państw też bije na trwogę.
Wszyscy uczciwie i solidarnie, bezpośrednio i bilateralnie, starają się działać szczerze i przyzwoicie. Lecz chyba ktoś w tej upadającej europejskiej unii, która już właśnie za chwilę miała być super państwem, kosmicznym imperium, poważnie oszukuje.
 
Spójrzmy na fakty z dnia dzisiejszego - koronawirus szaleje po Europie. Zabija ludzi. Ilu unicestwi? Naszych bliskich i dalszych. Nie wiemy. To ciągle enigma. Nowa plaga. Dzieło walczącej Natury, albo, co mówią inni – dzieło podstępnego człowieka.
 
Skupmy się na geszefcie.
Otóż teraz w Wielkiej Brytanii (12 marca), która mimo swojej perfidii, jest dosyć wiarygodna, mamy około 650 osób chorych, zarażonych koronawirusem i 10 ofiar śmiertelnych. A w Niemczech jest 2000 chorych z powodu wirusa i tylko 3 ofiary śmiertelne. Jaki wspaniały naród! Co za nauka, medycyna i technika.
Tylko dla mnie, skromnego matematyka, coś nie pasuje. Są tendencje, trendy i cała ta statystyka. No nie pasuje do prostych praw. Albo w tej Anglii chorzy idą na odstrzał, albo Niemiaszki kombinują.
Okazuje się, że kombinują jak z tym Audi, Passatem od Volkswagena.
Wymyślili sobie (A co? Nie wolno?), że ten koronawirus najczęściej dopada osoby starsze i głównie zabija wszystkich o obniżonej odporności immunologicznej, więc takich, którzy już chorują na poważne choroby. Cukrzyca, Serce i nadciśnienie, tarczyca, choroba obturacyjna płuc. Alergie paskudne. No i ta starość, gdy obrona życia tak zmalała.
Więc po cholerę wpisywać, że to ofiary jakiegoś koronawirusa, kiedy oni już byli chorzy, więc zasadniczo umarli na te swoje przewlekłe choroby, Umarli na cukrzycę. Umarli na niewydolność serca. Na zaburzenia endokrynologiczne.
A reszta, tylko trzech, to niestety ofiary koronowirusa.
Gescheft. Jakie to typowo niemieckie. Oszustwo? Nie daj Gott!
 
......
 
Północ. Spojrzałem na zewnętrzny świat, Co jest? Biało! Wczoraj było plus 13cie i hulały wichury. A teraz w nocy, jak w wymarzoną gwiazdkę? To ma być ocieplenie klimatu? Zaburzenia klimatyczne, naturalne zmiany prądów powietrznych, prądów oceanicznych i nowe wiry wyżów i niżów. Dajcie spokój – to my niby mieliśmy spowodować jakieś ocieplenie na całej naszej ziemskiej kuli? To pewnie ten wirus to też nasze dzieło.
I na jednym i na drugim dobrze można zarobić. Ja... Gescheft.
 
.....
Falstart paniki w wykonaniu gdyńskiej elyty (albo kandydatów do niej).
 
Czarny czwartek. Przedwczoraj.
Idę do mego ulubionego sklepu po drobiazg. Pierwsze - nie ma gdzie zaparkować. Parking zawalony beemwicami, mercedesami i innymi SUVami. Najtańsze to Subaru. Przy wejściu nie ma już żadnych koszyków i wózków. Wchodzę, Rany! Ile jest ludzi w środku?! Przy samych kasach kolejki po 20 osób. A w sklepie w którym nigdy nie było więcej niż 10 - 20 osób, teraz jest jakieś 200. Cała okoliczna korporacja zjechała - panienki z kaczymi dziobami i goście, albo przylizani w rurkach, albo bycze karki z granatową od tatuaży skórą. Wychodzi i mija mnie pierwszy kark, dumnie ściskając dwa pakunki cukru, razem ze 20 kilo. Będzie to jadł w kwarantannie? Też wychodzę nic nie kupując. Nie zdurniałem nagle.
Ciekawe jest to, że ten mój ulubiony, rodzinny sklepik był dotychczas lekceważony i omijany przez mieszkających wokół w swoich domkach drobnych biznesiarzy, śliskich prezesów i korporacyjnych wyrobników wyższego szczebla. Nagle go dostrzegli, gdy wezbrała w nich panika i strach zajrzał w oczy.
Teraz, jak pozamykano większość instytucji i część zakładów pracy, pewnie rozjadą się do swych rodzinnych wsi i miasteczek i u mamy przetrwają trudny czas.
 
.......
 
Otarłem się o wirusa?
 
Cierpię na wybujała wyobraźnię. A dzisiejsza sytuacja temu sprzyja.
Od paru dni dręczy mnie jedna niespokojna myśl. Wyprodukowana w nocy w czasie snu. Obudziłem się gwałtownie, jakby zabrzmiał dzwonek alarmowy. Z pełną świadomością i pamięcią sennych dywagacji.
 
Więc tak... Świętej pamięci Tomek Hutyra, którego byłem jedynym, ostatnim przyjacielem, bo go rozumiałem, choć często okrutnie się kłóciliśmy, dostał od Pana Boga na koniec zbyt krótkiego życia, szczęśliwy los na loterii. A już ciężko chorował. Choroba rzadka, ale podstępna. I wszystko zależy od tego, w jakim stadium się ją uchwyci. To nie był żaden nowotwór, gdzie jest sporo specjalistów i nawet całe szpitale onkologiczne. W jego chorobie medycyna znajduje się w czarnej dziurze.
I Tomek w chorobie, opuszczony przez kolegów i współpracowników, znalazł w dalekiej Azji opiekuna. Najwidoczniej kierowanego ręką boską. Stanął na nogi. Zaczął się bogacić. Interesy nagle zaczęły iść świetnie.
A pod koniec zeszłego roku, ten dobry Azjata zdecydował, że w tej chorobie Tomkowi należy się wypoczynek i to w jakimś rajskim miejscu na Ziemi. Zorganizował mu luksusowy pobyt na indonezyjskiej wyspie Bali. Wiem, że dobrze odpoczywał, bo byliśmy w kontakcie, a dodatkowo wrzucał na Facebooku swoje spokojne, melancholijne reminiscencje z pobytu w Raju.
Spotkaliśmy się jak tylko wrócił, jak zwykle u mnie przy dobrej kawie, by dyskutować o życiu, świecie i Polsce. To była gdzieś, jak pamiętam, pierwsza połowa lutego. A potem już tylko kłóciliśmy się przez telefon. Jak od wielu lat.
Parę dni po naszym spotkaniu i jego powrocie z Bali, złapałem silną, na szczęście krótkotrwałą grypę – nie grypę. Nietypową. Nie miałem gorączki. Za to kaszlałem jakbym miał płuca wypluć. A reszta typowa – bolało mnie wszystko, byłem połamany, miałem dreszcze i paskudny humor. Wiadomo jak to z grypą jest. Z tym kaszlem jednak dziwne było to, że poraz pierwszy w życiu miałem kaszel mokry. Dużo odkrztuszałem. I katar, jak zwykle, zatkał mi dokumentnie nos. Do dzisiaj zdarzają mi się dzikie napady kaszlu, a także mam długotrwałą chrypkę.
Niedługo po mnie, niemal w identyczny sposób zachorowała moja córka. Też gwałtownie i krótkotrwale.
 
I nagle, na samym początku marca, jak grom z jasnego nieba, dociera do mnie wiadomość, przekazana w pokrętny sposób via Warszawa, że Tomasz Hutyra nie żyje. Szok.
Faktycznie w tej chorobie śmierć była zawsze blisko niego. Lecz, jak się dowiedziałem od rodziny Tomka jak on zmarł, to z moją całą wiedzą o jego chorobie, wiedziałem, że nie powinien tak umrzeć. No dobrze... lekarzem nie jestem, więc pewności nie mam.
Powiedziano mi, że Tomasz był w szpitalu, gdzie z powodu niewydolności oddechowej, podłączono go do respiratora. Wieczorem oddychanie poprawiło się mu do tego stopnia, że zdecydowano się go odłączyć od maszyny. Zmarł w nocy. Przyczyna – niewydolność oddechowa. A metr od łóżka stał wyłączony respirator.
Jego choroba raczej nie predestynował do niewydolności oddechowej. Ona mogła go zabić po prostu wstrzymując mu oddech. Podobnie jak niesławny kiedyś Pavulon. Klatka piersiowa stop, przestaje się ruszać i dusisz się.
Oczywiście nie wiem wszystkiego, rodzina Tomka też. A od szpitala teraz nic się nie dowiesz. Może rzeczywiście, bo organizm miał bardzo osłabiony, złapał zapalenie płuc, płyn wysiękowy zalał mu pęcherzyki i człowiek miał duszności i się dusił z braku tlenu.
A może on z tej Azji przywlókł ze sobą jakiegoś wirusa? I za nim go ten wirus wykończył, on rozsiewał w koło, więc ja też złapałem tę niby-grypę.
Oto co w czasie snu może dokonać wybujała wyobraźnia. Szczególnie teraz, uwrażliwiona pandemią koronowirusa.
 
Chociaż... szlag by to trafił! No nie wiem. Może faktycznie złapałem coś z Azji?
 
.....
 
Pandemiczna ironia.
 
Tysiące błędów spowodowało, że epidemia koronawirusa wymknęła się we Włoszech spod kontroli. Choroba rozwija się gwałtownie i błyskawicznie. Wczoraj, przez jedną dobę, zmarło tam 250 osób.
W lecznictwie i walce z wirusem zaczyna brakować wszystkiego. Włochy zwróciły się do swoich sąsiadów – Niemiec i Francji o pilną pomoc. Prozaiczną i podstawową – gumowe rękawice, maseczki, środki dezynfekujące, itp. Niemcy i Francja odmówiły pomocy. A następnego dnia zablokowały eksport tych produktów gdziekolwiek.
Oto wspaniała, solidarna Unia Europejska!
Upokorzyli Unię Chińczycy. Z odległej Azji przysłali samolot transportowy wypełniony tonami produktów medycznych, tak Włochom dzisiaj potrzebnych.
 
Cała ta Unia to potworny szwindel. Jeszcze gorszy niż niemiecki Gescheft.
 
CDN...
 
 
.