Zdrowy tryb życia… czyli jaki?

Moim zdaniem, sprzyjający zdrowiu tryb życia powinien być zgodny z wymogami programów zarządzających naszym organizmem, które sprawdziły się w ciągu milionów lat ewolucji człowieka. -- Jest to logiczne stwierdzenie nie wymagające uzasadnienia.
Oto przykłady:
-- Powietrze, które wdychamy powinno zawierać: ok. 21% tlenu i ok. 0,04% dwutlenku węgla. Powietrze, które wydychamy zawiera ok. 17% tlenu i ok. 4% (sto razy więcej!) dwutlenku węgla, zatem w zamkniętym pomieszczeniu z każdym wydechem ilość tlenu maleje a ilość dwutlenku węgla gwałtownie wzrasta. Zmiany te można policzyć, stosując narzędzia arytmetyki ze szkoły podstawowej.  – Oczywistość? -- Tak mogłoby się wydawać. Łatwo jednak zauważyć, że homo sapiens powymieniał nieszczelne drewniane okna na hermetyczne plastykowe, których nie otwiera, szczególnie zimą, aby zaoszczędzić ciepło. Nawet wykształceni i niby-kochający rodzice bronią swoje małe dzieci przed uchylaniem okna. Matematyczny rachunek dla nich nie istnieje. Starsze osoby z kolei, często wrzeszczą, protestując przeciwko propozycji uchylenia lufcika w pokoju, w którym można zawiesić topór. – Niestety, nikt (ani dziecko, ani dorosły) nie będzie zdrów, jeśli powietrze, które wdycha, nie będzie miało składu zgodnego z programami zarządzającymi naszym organizmem. -- Przykre to, ale sporo ludzi zamieniło swoje mieszkania i miejsca pracy w Niewietrzone Królestwa Pleśni i Grzybów.
-- Ludzkie ciało składa się w ok. 75% z wody. Czysta woda (a nie kawa, coca-cola, herbata, piwo…) bierze udział we wszystkich procesach, które zachodzą w naszym organizmie. – Nikt, kto nie dostarczy codziennie swojemu organizmowi stosownej ilości czystej wody, zdrowy nie będzie itd. itp.
 
Pojawiają się kolejne pytania o treść programów, które zarządzają naszym organizmem i reguły ich poprawnego funkcjonowania. Uczeni zajmujący się genetyką nie mają wątpliwości, że gdyby udało się zapisać wszystkie kody związane z ludzkimi genami, to potrzebna byłaby taśma o szerokości jednego metra i długości drogi do Księżyca i z powrotem. Niektórzy uczeni chcą zmieniać te kody i programy zarządzające naszym organizmem, „nie dysponując najmniejszym przypuszczeniem,  jakie mogą być tego efekty.” (dr John H. Tilden „Toksemia” str.79)
Za 200 lat uczeni będą wiedzieli o tych programach i ich wymogach więcej niż dziś, a za 500 lat – jeszcze więcej, tak przebiega rozwój nauki. Obecnie bazujemy na  okruszkach wiedzy. Ot, na przykład, wiemy, że aby być zdrowym, należy przestrzegać zasad higieny, należy się wysypiać, odpoczywać, omijać sytuacje stresowe, zimą nosić czapkę,  jeść sporo surowych warzyw, jagód, owoców i innych produktów zawierających witaminy, błonnik i roślinne białko, ciągle zmieniać pozycję ciała oraz gimnastykować się, spacerować, biegać, nie unikać słońca, siedząc w ciemnicy bądź chodząc cały czas w kapturze. Wiemy, że nie wolno nadużywać produktów tłustych lub zawierających nadmiar cukrów, soli, ulepszaczy i konserwantów. Patrzymy jednak przez palce na wiele swoich niemądrych zachowań, które mają cechy powolnego samobójstwa.
 
W sprawach zdrowia, my wszyscy: pacjenci, lekarze i aptekarze, zachowujemy się tak, jakby współczesna wiedza medyczna osiągnęła apogeum i jakby jedynymi środkami umożliwiającymi rozwiązywanie problemów zdrowotnych było faszerowanie ludzi lekami i stosowanie różnych sztuczek technicznych. W tej niby-nowoczesności wspomniane wyżej składniki powietrza i czysta woda nie są już ważne, większe znaczenie ma reklama i biznes.   
Szczególne wrażenie robią na nas spektakularne przeszczepy (nerek, serca i innych narządów) o których jest bardzo głośno, natomiast całkowitym milczeniem pomija się świąd, który odczuwają pacjenci po przeszczepach lub np. pacjenci poddawani dializom.
12 lat temu podczas trudnej detoksykacji, kiedy trucizny wylewały się ze mnie przez skórę, ponieważ moje nerki i wątroba miały dla nich zbyt małą przepustowość, odczuwałem straszny świąd. Przez pół roku prawie w ogóle nie spałem. Zasypiałem na 1 - 2 sekundy i natychmiast się budziłem. Kiedy po kilku miesiącach koszmaru przespałem pierwszy raz bez przerwy 40 minut, ogłosiliśmy w domu święto. Gdybym brał wówczas jakiekolwiek środki przeciwświądowe lub inne leki, to detoksykacja zostałaby zablokowana i do końca skróconego życia byłbym uszkodzony przez tzw. atopowe zapalenie skóry, łuszczycę i inne jakieś choroby.
Ani sobie, ani nikomu innemu, nie życzę żadnego przeszczepu, 1000 razy łatwiej i prościej (i także taniej) jest nie dopuścić, aby taki przeszczep był potrzebny. Energię służby zdrowia i pacjentów oraz czas i pieniądze należałoby ukierunkować na profilaktykę i edukację. Ci, którzy mówią inaczej albo robią to w złej wierze (biznes i kariery naukowe) albo nie są zorientowani, albo chcą przypodobać się ogłupionemu elektoratowi.    
Od 100 lat pseudomedyczny biznes wygrywa z rozumem. (Nie ja to odkryłem. Według mojej wiedzy, pierwszy tak powiedział lekarz, dr n. med. John H. Tilden, a drugą, zdaje się, była moja żona.) Uczestniczący w tym procederze uczeni i lekarze zdają sobie sprawę, że etyki w tym zero, a pieniędzy mnóstwo – czyli fałsz, obłuda i oszukaństwo. Tendencję tę wzmacnia też  okoliczność, że różne nowinki i sztuczki stwarzają możliwość obrony doktoratów, habilitacji czy otrzymania Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny, czego nie zapewnia (wielokroć tańsza i skuteczniejsza) znana od lat profilaktyka i zwykły rozsądek.
Ot, weźmy chociażby przypadek dr n. med. Ewy Dąbrowskiej. Kiedy wygłaszała ona wykład dotyczący postępowania ratującego życie pacjenta z nadciśnieniem, wobec którego typowe lekarskie postępowanie było bezradne, niektórzy profesorowie (stojący na straży swojego dorobku) wychodzili z sali na znak protestu, trzaskając drzwiami. Gdzie i jak ma dr Ewa Dąbrowska spełnić wymogi  habilitacyjne?!
Innym przykładem obstrukcyjnych działań medycznego lobby było to, że rozprawa dr hab. n. med. Kingi Wiśniewskiej-Roszkowskiej pt. „Rewitalizacja i długowieczność” ukazała się w wydawnictwie „Różdżkarz” a nie w naukowym obiegu PWN, gdyż profesorskiej elicie nie spodobał się rozdział dotyczący leczniczego znaczenia postu, który w rzeczywistości odgrywa istotny wpływ na nasze zdrowie.
Zostaje pocieszenie, że Albert Einstein też miał kłopoty z karierą naukową… a Pitagorasa, Kopernika i wielu innych uczonych nie interesowały tytuły naukowe.
 
Przy rozwiązywaniu problemów zdrowotnych można zwalczać objawy chorób lub/i ich przyczyny. Przedstawię to w dwóch kolejnych wpisach. Potem spróbuję odpowiedzieć na pytanie: W jaki sposób można poznać wymogi naszych programów zdrowotnych.
 
Pozdrawiam serdecznie P.T. Czytelników, Kazimierz Jarząbek
 
Za tydzień: „Usuwanie objawów choroby”