Czego nie powiedział dziś Kaczyński?

 
 
Ja jestem reklamiarz, a zatem praktyk konstruowania przekazu precyzyjnego/klarownego/właściwie zaadresowanego.

Takiego, żeby pani Ania, mająca kupić proszek do prania, zrozumiała, co do niej mówimy  i nam uwierzyła, w konsekwencji kupując proszek nasz, a nie oferowany przez konkurencję.
Czyli przekazu spełniającego warunki fundamentalnej weryfikacji:

do kogo, co i  jak mówimy.

Prawie 20 lat temu, mój pierwszy szef, stary Niemiec, zarządzający polskim oddziałem wielkiej, międzynarodowej agencji reklamowej, gdy stykał się z naszymi debiutanckimi, rozmamłanymi i  dygresyjnymi propozycjami, miał zwyczaj, patrzeć zza swoich krzaczastych brwi i spoza wąsów a la Heiner Brand (taki słynny trener niemieckiej reprezentacji handbalu) mówić tym swoim bezlitośnie konkretnym angielskim:

Where is the beef ?

Dzięki temu prostemu do bólu pytaniu, szybko nauczył naszą zbieraninę uciekinierów od pracy naukowej, biedujących malarzy, niespełnionych literatów i poetów precyzyjnego (i przez to skutecznego ) formułowania przekazu komunikacyjnego.

Z czasem to jego powiedzenie stało się jedynie czymś w rodzaju sympatycznego żartu – zagajenia odprawy przed prezentacją dla klienta.

Będę powtarzał do znudzenia – przekaz komunikacyjny w marketingu politycznym podlega dokładnie takim samym zasadom  i rygorom, jak w przypadku marketingu komercyjnego i wymaga podobnych  rozwiązań.

Przecież 90 procentowe odrzucenie pomysłu Tuska na zafundowanie Polkom i Polakom odpowiednio 7 i 2 lat pozostawania na bezrobociu, przed przejściem na emeryturę, ma miejsce nie dlatego, że jest to jakaś niezrozumiała dla wyborców   i skomplikowana konstrukcja,  ale dlatego, że jest wręcz odwrotnie:

Tusk chce wyciąć Polakom wyjątkowo prosty, prostacki wręcz numer –

stuknąć ich na kasę.

Taki prostacki, zrozumiały nawet dla najgłupszego leminga (w konsekwencji – łatwy do skontrowania) ruch Tuska, to wręcz dar dla opozycji.

To zaproszenie do tego, żeby mu spuścić (komunikacyjny) łomot.

-------------------------

Słuchałem dziś na żywo wystąpienia Jarosława Kaczyńskiego przed Kancelarią Premiera.

Potem sięgnąłem do zapisów w mediach.

Było to przemówienie wygłoszone z typową dla Prezesa swadą.

Było w nim  i o tym, że
Zmuszać kobiety, by pracowały do 67 lat, to pomysł bezecny i nikczemny. Musimy się temu przeciwstawić.

I że  
na czele są dwa nikczemne przedsięwzięcia, wobec chorych i emerytur. Mówimy: nie i jeszcze raz nie. Bez żadnych niuansów, bez targowania się o ochłapy, które próbuje nam się rzucać.

Dostało się też (oczywiście słusznie) Balcerowiczowi i Millerowi.

Było jeszcze wiele słusznych stwierdzeń, które kto chce, może sobie w Internecie znaleźć.

Krótko mówiąc - takie typowe przemówienie Prezesa.

Czy skuteczne?

Dla mnie – nie.

A wystarczyło, żeby  zamiast tego wszystkiego, Jarosław Kaczyński wyraźnie zadeklarował wszem i wobec:

Po odzyskaniu władzy, PiS anuluje uchwaloną przez rząd Tuska/Pawlaka ustawę opóźniającą przechodzenie Polaków i Polek na emeryturę.

Tylko tyle i aż tyle.

Więcej taka deklaracja byłaby warta, niż przypominanie numerów Balcerowicza czy Millera (90 procentom przeciętnych wyborców takie retrospekcje jednym uchem wpadają, a drugim wypadają), podobnie,  jak nieznane/zapomniane przez 90% wspomnianych przeciętnych wyborców słowo „bezecne” (Prezes się zresztą na nim efektownie sypnął, bo to śliczne,  wypadłe z użycia słowo, jest najwyraźniej  równie rzadko używane przez inteligencję).

Byłby to najcięższej wagi, skutkujący narzuceniem swojej , przepraszam za żargon – narracji, komunikat. I ten przysłowiowy, komunikacyjny beef.

Jest tylko jeden warunek wygłoszenia takiej deklaracji, ba! – takiego zobowiązania:

że PiS naprawdę nie chce, żeby Polacy i Polki przechodzili później na emeryturę  (czytaj: pozostawali na bezrobociu odpowiednio 2  i 7 lat dłużej) .

W Sejmie  Tusk swój pomysł oczywiście przepchnie, co postawi  PiS w jeszcze bardziej komfortowej sytuacji:
 
no to jak – będzie taka deklaracja wygłoszona z trybuny sejmowej podczas dyskutowania wniosku o referendum?