Feministki i słoik

Tata Łukaszka został wezwany do szkoły. - Co żeś przeskrobał? - zapytał syna. - Nic. - Coś musiało być, za nic nie wzywają do szkoły. Jest źle? Zbiłeś szybę? Ukradłeś dziennik? - Może parę razy wyraziłem własne zdanie... - To jeszcze gorzej - tacie Łukaszka wyciągnęła się twarz. Wyciągnęła się jeszcze bardziej kiedy poszedł do szkoły. Trafił bowiem na panią pedagog, która była bardzo zbulwersowana jednym przypadkiem wyrażenia własnego zdania przez Łukaszka. - Żyjemy w wolnym kraju. Ma prawo mieć własne zdanie - oświadczył z godnością tata Łukaszka. - Ale nie takie! - piała purpurowa z gniewu pani pedagog. - Przecież to jest skandal, żeby w dwudziestym pierwszym wieku mieć takie poglądy! - A co on takiego powiedział? - Że feminizm kończy się kiedy trzeba odkręcić słoik! Tata Łukaszka z trudem ukrył uśmiech. - Co się pani tak gorączkuje, przecież to dziecko. - Ładne mi dziecko! A najgorsze proszę pana jest to, że on jest w błędzie! Tak, tak! Otóż ja jestem feministką i potrafię odkręcić słoik! No! I co pan na to?! - Polecam pani do przeczytanie "Strasznych mieszczan" - tata Łukaszka wstał. - Tam jest coś o słoikach? - wołała jeszcze pani pedagog, ale tata Łukaszka już poszedł. W domu tata miał do swojego syna tylko jedną prośbę - żeby już więcej tego nie robił. - A co z tym teraz? - zaniepokoił się Łukaszek. - Nie przejmuj się. Ludzie zapomną. No i niestety t akurat tata Łukaszka pomylił się i to bardzo. Ludzie bowiem nie zapomnieli. Otóż Gruby Maciek wrzucił jego tekst do mediów społecznościowych. Okularnik z trzeciej ławki zrobił z tego mema. A dalej to już poleciało. Łukaszek spał, jadł i chodził do szkoły nieświadom nawet tego, że kolejne rzesze feministek przekazują sobie jego zdanie, oburzają się nim, protestują wobec niego i robią coming out kto potrafi odkręcić słoik i jakim narzędziem. To było jednak za mało, więc ktoś rzucił hasło, aby skonfrontować się z twórcą zdania i mu udowodnić, że się mylił. Do tego doszło w czwartek po południu. Łukaszek wracał ze szkoły zamyślony, gdy nagle stwierdził, że jest pod swoim blokiem i otacza go kilkadziesiąt osób płci żeńskiej. - To on! - krzyczały panie. - To on! I wszystkie ręce wyciągnęły się w salucie, który byłby rzymskim gdyby nie to, że każda z rąk dzierżyła słoik z kompotem. - I co?! - zakrzyknęła drwiąco jedna z pań. - Feminizm się kończy? Patrz na to dzieciaku! I wszystkie panie zaczęły odkręcać słoiki. Jedna używały plastikowych obejm, inne podważały nożem brzeg pokrywki, a niektóre stukały nawet wieczkiem o kostkę chodnikową. Jeden za drugim unosiły się w górę otwarte szklane naczynia. Krzyk triumfu potęgował się. - Hurra! Hurra! - No i co teraz? - krzyknęła druga pani. - Nadal uważasz, że feminizm się kończy kiedy trzeba otworzyć słoik? Łukaszek rzucił szybko okiem po otoczeniu i odbił piłeczkę: - Kto to wszystko zje? - Co? - No, to ze słoików. To są kompoty, tak? Kto to zje? Chyba nie wyrzucicie jedzenia? I korzystając z konsternacji, jaka ogarnęła protestujące, przeszedł pomiędzy nimi i wszedł do bloku. Panie zrobiły jedyną sensowną rzecz. Zaczęły częstować siebie nawzajem. Ale nie było łatwo. - Nie, nie jem kompotu z gruszek, jestem weganką... - Czy te wiśnie są bezglutenowe? I tylko dozorczyni bloku, pani Sitko, uśmiechała się. Bowiem ta przewidująca kobieta otworzyła słoik nie z kompotem, lecz z nalewką na malinach. I pan Sitko miał piękny wieczór. ------------- marcinbrixen.pl http://www.wydawnictwo-l… - blog w formie książki https://pl-pl.facebook.c…