- PIS chce wprowadzić limit dwóch kadencji w samorządach, PO jest przeciw. PIS jest słaby w samorządach, szuka szansy. PO jest mocne, nie chce zmian. Argumentacja podawana przez jedynych i drugich jest bez znaczenia.
- PO złożyła konstruktywne wotum nieufności wobec rządu PIS. Opozycja wielokrotnie twierdziła, że działania polityczne muszą mieć szanse na sukces, ta próba nie ma żadnej. Proponowanym premierem jest Grzegorz Schetyna, partyjny szef HGW, bodaj najbardziej skompromitowanego od dziesięcioleci prezydenta stolicy.
- HGW mimo ogromnej skali kompromitacji pozostaje na stanowisku, bo w jej interesie jest wyjaśnić to o co jest oskarżana.
- PIS głosi priorytet wsłuchiwania się w głos obywateli. Jednocześnie broni się rękami i nogami przed referendami oraz jednomandatowymi okręgami wyborczymi. Tym samym PIS uznaje, że owo "wsłuchiwanie" powinno być mocno ograniczone. Naturalnie dla dobra samych wyborców.
- Europosłanka Róża Maria Barbara Gräfin von Thun und Hohenstein twierdzi, że opór polskiego rządu wobec kandydatury Tuska przynosi wstyd dla Polski. Bo inni byli za i generalnie wszyscy Tuska lubią. Narracja mocno infantylna. Niemieckie gazety Die Welt i FAS twierdzą co innego: uznają Tuska za niekompetentnego i słabego szefa RE, zastanawiając się, czy kanclerz Merkel nie popełniła aby błędu forsując jego kandydaturę kosztem pogorszenia relacji z Polską.
- Opozycja Totalna skarży się na kary finansowe, które mają być nałożone na posłów uczestniczących w Ciamajdanie. Problem w tym, że ta sama OT uznała budżet uchwalony w sali kolumnowej za nielegalny. Zatem dopomina się ona pieniędzy płaconych z nielegalnego źródła. Na dodatek Ryszard Petru pojechał w styczniu do Brukseli aby przekonywać urzędników unijnych o nielegalności budżetu. Tym samym próbował doprowadzić do osłabienia złotówki, które wpędziłoby w dodatkowe tarapaty trzon jego wyborców - frankowiczów.
- Króluje użalanie się nad "uchodźcami", mimo, że gołym okiem widać iż zdecydowana większość przybyszów to imigranci zarobkowi. Lewica woła o ich wspierani, mimo, że to głównie religijni fundamentaliści, mizogini i generalnie ludzie niezainteresowani integracją z europejskimi społeczeństwami.
Nie lepiej jest w wielu innych krajach. W Rosji pod hasłem obrony etnicznych Rosjan zorganizowano inwazję na wschodnią Ukrainę. W Kanadzie wobec problemów z zakrzyczeniem obaw dotyczących radykalizujących się muzułmanów, wprowadzono projekt ustawy karzący krytykujących, a to pod hasłem islamofobii. Nie ma usankcjonowanych kar za krytykę katolików (katofobię?), bo to jest najwyraźniej dopuszczalne. Karany jest antysemityzm, ale polonofobia już nie.
Tymczasem ogłupiani obywatele, podpuszczani przez media toczą emocjonalne dyskusje wyłącznie na temat owej narracji, czyli politycznego bełkotu lub jak kto woli: propagandy. Polityka coraz bardziej degeneruje się do robienia wrażenia za pomocą owego bełkotu, starając się trzymać ludzi z dala od istoty sprawy. Współczesny model sprawowania władzy polega na przekonywaniu obywateli, że tak wiele od nich zależy, przy jednoczesnym kreowaniu fałszywej rzeczywistości i popychaniu do niej ludzkich emocji.
Żyjemy w świecie udawania i ideologii. W latach 90-siątych najważniejsze newsy były o odkryciach naukowych i postępie techniki. Dziś o wojnach, terroryzmie i "populizmie". O tym ostatnim najczęściej mówią ci, którzy tworzą sztucznego wroga, aby następnie dowodzić, że są jedynymi którzy mogą oddalić zagrożenia. A to klasyczna definicja populizmu właśnie.
Ów polityczny bełkot to populizm właśnie.
