Z zeszytów szkolnych: wskaż najlepszych mówców politycznych

Aby oddzielić subiektywne sympatie i antypatie od rzeczowej oceny, przyjąłem jedno, najważniejsze kryterium ocenne, którym moim zdaniem jest umiejętność przekonania do swoich racji przeciwników politycznych.

Po krótkim, półminutowym przeglądzie w pamięci podręcznej, ze zdumieniem odkryłem, że polityków takich jest więcej, niż kilku. Stworzyli całą szkołę, która posiada swoich wybitnych i wpływowych przedstawicieli.

Nie będę ich wymieniał z nazwiska, żeby nie reklamować radykalnych imamów muzułmańskich oraz przywódców różnych islamskich grup terrorystycznych, czy też przywódców Państwa Islamskiego.

O tym, że potrafili zradykalizować i zachęcić do fanatycznego posłuchu swoich ziomków i współwyznawców nie trzeba wspominać, gdyż na pewnym poziomie zideologizowania dyskusji, każdy przywódca polityczny, jakby niepostrzeżenie staje się idolem otoczonym grupką fanów, czy też raczej należałoby powiedzieć wyznawców.

Sukces polityków islamskich jest jednak tak spektakularny, ponieważ potrafili przekonać do siebie, do swojej masowej migracji oraz do poszanowania swoich zwyczajów i zasad szariatu, przeciwników politycznych, a wręcz śmiertelnych wrogów.

Śmiertelnych w znaczeniu dosłownym, gdyż jedną z głoszonych tez radykalnego Islamu, jest teza o konieczności zabijania (fizycznej eksterminacji) ateistów, feministek, homoseksualistów, prostytutek, czy osób współżyjących seksualnie w sposób wolny.

Ukoronowaniem tych wyników jest zdobycie poparcia nawet wszystkich legalistów i obrońców państwa prawa o lewicowych poglądach, gdyż tolerancja i szanowanie pedofilii, poligamii, czy morderstw „honorowych”, czyli podstawowych zasad muzułmańskiego prawa szariatu, jest całkowicie sprzeczna, co ja piszę, jest popieraniem zachowań kryminalnych, i to w zakresie najcięższych zbrodni. 

Dlatego uważam, że najlepsi mówcy, to właśnie politycy z kręgów radykalnego Islamu.