Syci kontra ubodzy

Tylko połowa dorosłych Polaków skorzystała w tym roku z wakacyjnych wyjazdów. Najczęstszym powodem rezygnacji z wyjazdu są przyczyny finansowe. To kolejny dowód na to jak faktycznie wygląda nasza rzeczywistość po ośmiu latach rządów PO.
I nic w tym dziwnego, skoro przeciętny koszt wyjazdu krajowego na osobę to 1,9 tys. zł, a wyjazdu zagranicznego 4,6 tys. zł - szacuje w swoim raporcie jedna z międzynarodowych firm doradztwa finansowego, KPMG. Większość osób wyjeżdżających na wakacje organizuje przy tym swój wypoczynek na własną rękę.
Nie zaskakuje to tym bardziej, że jak informował GUS, aż 2,8 mln Polaków osiąga miesięczny dochód nieprzekraczający 540 zł (w tym po ponad 12 proc. rolników oraz rencistów). Wg nomenklatury GUS ludzie ci żyją w stanie skrajnego ubóstwa, a więc nie są w stanie zaspokajać nawet takich potrzeb, które nie mogą być odłożone w czasie, co prowadzi do biologicznego wyniszczenia tych osób.
Pokazuje to, jak bardzo nasze społeczeństwo jest rozwarstwione, a różnice w poziomie życia poszczególnych jego grup stanową przepaść. Z jednej strony mamy do czynienia ze szczególnie nagłaśnianymi przez mainstreamowe media problemami ludzi, którzy mieli pecha, bo nie mogli wrócić z wycieczek do Grecji czy Chorwacji z powodu upadłości biura turystycznego, które wyjazdy te organizowało. Z drugiej - dokoła nas żyją rodziny w skrajnym ubóstwie, które nie są w stanie nie tylko sobie, ale i własnym dzieciom zapewnić podstawowych potrzeb.
Rzecznicy „sytej” Polski, których interesy jakże udatnie reprezentują politycy PO, wolą udawać, że skrajnego ubóstwa czy niedożywionych dzieci u nas nie ma. Z ogromną pasją gromią za to prezydenta Dudę czy przedstawicieli PiS za to, że nie tylko problemy istniejącej biedy zauważają, ale i „ośmielają się” znajdować na nią recepty, a nawet przedstawiać je publicznie.
Czy można się w tej sytuacji dziwić spadającemu w rozmaitych sondażach poparciu dla rządzącej partii, która z uporem godnym lepszej sprawy nie dostrzega istotnych problemów, które nurtują miliony Polaków? Czy może też dziwić, że połowa osób uprawnionych do głosowania regularnie nie bierze od lat udziału w żadnych wyborach? To także skutek niedostrzegania przez rządzących prawdziwych problemów społecznych.
Przykre, że kilkaset tysięcy osób ma kłopoty ze spłatą „frankowych” kredytów mieszkaniowych, a kilkaset ma problemy z powrotem z zagranicznych wojaży. Ale jeszcze bardziej przykre, że rządzący nie są w stanie pochylić się choćby w połowie z taką samą troską, co nad problemami frankowiczów, jak nad sytuacją prawie 3 milionów ubogich rodaków.