Dlaczego pp. Stankiewicz i Orzeł nie są we władzach RKW

Wiele osób zaniepokojonych jest rozłamem w RKW. Odczytują to jako rozłam w całym środowisku patriotycznym, co jest o tyle niszczące morale ludzi, iż to nie pierwszy raz, gdy tylko coś zaczęło dobrze kiełkować i rokować, zostało podzielone, popsute i w końcu unicestwione nie z przyczyn wysokich – pryncypiów, czy ideałów – a z powodu przyziemnych, osobistych wad, takich jak zazdrość, „parcie na szkło”, czy też z powodu partyjnych, partykularnych interesów.
 
Jerzy Targalski spisał dość dokładną kronikę powstania oraz działania RKW od samego początku, aż do przedwczoraj (21.06). Jeśli dobrze się w nią wczytać i połączyć to z komentarzem pod tekstem Elig, rysuje się zamglony obraz nie rozłamu, tylko złej oceny sytuacji, co doprowadziło do odmiennej, nie-wspólnej oceny tego, co najbardziej leży w interesie Polski.
 
To że wszystkim uczestnikom niedzielnego zjazdu RKW w Częstochowie, nasze dobro wspólne leży na sercu, nie ulega wątpliwości.
Kluczowym punktem oceny, co najbardziej przysłuży się owemu dobru, była ocena przekształcenia RKW z ruchu społecznego w stowarzyszenie oraz rozszerzenie wizji działalności ruchu do kontroli wszystkich władz, a nie tylko do kontroli procesu i procedur wyborczych.
 
Dywagowanie o tym, czy to jest słusznym posunięciem, jest pozbawione podstaw, gdyż zadecydowali o tym, oddolnie uczestnicy ruchu z całej Polski. Negowanie tego faktu, to kolejna próba uczenia ciemnego społeczeństwa, co jest dla niego lepsze.
Efekty działania RKW w czasie wyborów prezydenckich sparaliżowały większość potencjalnych poprawiaczy woli narodu, lecz obiektywnie rzecz biorąc nie udało się szybko i całościowo obliczyć wyników.
 
Sieć wolontariuszy była zbyt rzadka, a ta istniejąca zarządzana była nieefektywnie. Taki jest, niestety, koszt działalności spontaniczno-improwizacyjnej.
Skuteczne działanie w tak olbrzymiej skali, w skali całej Polski wymaga sprawnie działających, sformalizowanych struktur, także przekształcenie ruchu w stowarzyszenie z pewnością podnosi szansę na policzenie głosów w kolejnej, może jeszcze ważniejszej odsłonie – w wyborach parlamentarnych.
Zwłaszcza, że plan organizacyjny zarysowany przez dra Targalskiego, a więc silne, zdecentralizowane oddziały terenowe koordynowane przez zarząd krajowy, jest bardzo dobry, gdyż najbliżej odzwierciedla charakter i potrzeby oddolnych, lokalnych inicjatyw społecznych.
Posiadanie zaś osobowości prawnej, co zapewnia forma stowarzyszenia uwolni nas od łaski i niełaski innych organizacji, czy partii w takich podstawowych możliwościach działania, jak obligujące do odpowiedzi pytania zadawane organom państwowym i samorządowym, da możliwość samodzielnego wnoszenia petycji do władz, do RPO, czy do zinstytucjonalizowania ochrony prawnej dla osób potrzebujących.
 
To, że pani Stankiewicz i pan Orzeł nie poparli tego planu wynikać może z tego, ze potrzebują więcej czasu do namysłu, a może z tego, że bardziej związani są z punktem widzenia PiS, dla którego stowarzyszenie RKW jawić się może, jako konkurencja.
 
Niemniej, zazwyczaj jest tak, że po krótkim czasie od rejestracji stowarzyszenia do zakończenia rozrostu stowarzyszenia w pierwszej fali zapisów mija niewiele czasu, po którym zwyczajowo zwoływane jest walne zgromadzenie wybierające władze krajowe, także jeśli ktoś ma przełożenie na naszych liderów, co stowarzyszenia nie chcieli, proszę ich namówić do przemyślenia sprawy, i mimo wszystkich płonnych obaw, do wstąpienia do stowarzyszenia oraz do kandydowania do zarządu, do którego z pewnością zostaną wybrani.
 
Chyba, że w publicznej debacie wykażą, iż założenia oraz działalność RKW w nowej formie będzie szkodliwa dla Polski.