PRZEPROŚCIE I ODDAJCIE WŁADZĘ!

Spaceruje Pani po Wrocławiu, ale nie ma pani dostępu do polskiej czcionki? Lenistwo? "Pilka to wiara, za ktora warto przelac krew!" Mlodzi sa piekni i szlachetni, chca przelac krew! Proszę nie upuszczać krwi pięknym i szlachetnym, piłka to nie Polska. I sądząc po wsparciu SeaWOLFa, doskonale pani sobie zdaje z tego sprawę. Jeszcze próbuje, oni nigdy nie mieli honoru, ale już mam materiał dość jednoznaczny, może poczekać. Ja jeszcze wierzę w samooczyszczenie się blogosfery. Ten napis niestety bardziej pasuje do Krakowa, gdzieś pośrodku miedzy stadionami Wisły i Cracovii. Hera czy raczej Hydra? Jestem Psorze, może nie na baczność {tego nie potrafię}, ale zwarty i gotowy. I kłaniam się nisko. "Nagle mgła ustąpiła. Jak było do przewidzenia, mógłby ktoś powiedzieć. Ja nie. Bo ja nie wiem. Ja nie wiem, czy to jest do przewidzenia. Ja nie mam tej pewności, że mgła ustąpi, zniknie mi z oczu, z ust i z całej mojej okolicy, uniesie się w górę albo zapadnie gdzieś w dół, Bóg raczy wiedzieć gdzie, jak to się mówi. Ja raczę wiedzieć, że ta moja mgła pojawia się wolno, powoli wyłania się na pierwszy plan, obejmując mnie jedwabnym, ale sterylnym, nie miłosnym, nie zakochanym dotykiem, a ustępuje nagle i całkowicie z zupełnie nie znanych mi powodów. Kiedyś, dawniej, miałem na nią sposoby: szczypałem się mocno w udo albo gryzłem się boleśnie w język, albo nadeptywałem sobie własnonożnie na odcisk, bo odciski miałem zawsze, od niepamiętnych czasów, urodziłem się chyba z odciskami na stopach, to był mój znak szczególny; więc szczypałem się mocno w udo albo gryzłem się boleśnie w język, albo nadeptywałem sobie niemniej boleśnie na odcisk — i mgła nagle znikała. Ale z czasem te sposoby przestały skutkować. Tak, jakby się uodporniła mgła na te sposoby. I już nie miałem na nią sposobów. Musiałem czekać, aż sama nagle zechce zniknąć. Mgła więc sama nagle zechciała zniknąć, zobaczyłem pod sobą gruby pień sosny z odbijającym od niego w bok konarem. Zawieszona przedtem we mgle siekiera spadła teraz w dół, uderzając w to miejsce, gdzie trzeba, i jeszcze raz, i jeszcze raz, bo to jest proste, Jak już mówiłem: są ręce, jest drzewo, jest siekiera i lecą drzazgi, i sypią się zrzyny. Pięknie jest na świecie, kiedy ustąpi mgła i przeczyszczą się z niej oczy i przeczyszczą się z niej usta, i widać jest świat, i oddychać jest świat, i uwielbiać jest świat. Kogo mgła nie nachodzi, kogo nie osacza, kto się z mgłą nie boksuje, ten nie wie, co to jest: koniec stanu oblężenia. O, Gałązko Jabłoni i wy, straszliwe manowce. Pięknie było na świecie. Stanj — obernisja, chlanj — zadiwisja! Orkiestra jeszcze nie grała; spojrzałem szybkim ruchem głowy w bok na tego trzeciego i zabiło mi serce, jakoś tak pięknie, jakoś tak nie tylko dlatego, że zobaczyłem, iż ten trzeci to nie był ktoś z paczki tych dwóch. Na pewno nie. Zupełnie inny, ale to zupełnie inny, że tak powiem, typ urody. Kiedy spojrzałem w jego stronę, on się trochę przysunął i głośno do mnie powiedział: — Zawołać naszych chłopaków? I kto by powiedział, że na tym wszystko się skończy? Nikt. A jednak na tym się skończyło. Tamci coś natychmiast zmiękli, orkiestra zagrała, a oni cofnęli się tyłem i wsiąkli w tłum w poszukiwaniu być może posiłków, słysząc o jakichś naszych chłopakach. — Kogo miałeś na myśli, kiedy powiedziałeś do mnie na zabawie, czy zawołać naszych chłopaków? Jakich chłopaków? Miałeś na myśli? — spytałem Michała, kiedy już siedzieliśmy w kwaterze, w piecu już napalone, do kubków resztka bimbru z mojego zapasu już nalana. Jak z mgły. Tej mgły tej mgły. Pomyślałem sobie, że ma takie oczy, że ma takie oczy, jakby kiedyś chorował na tę samą, co ja straszliwą dymną chorobę i zwyciężył ją, wyszedł z niej cało, i tylko w oczach został mu ten dym, ta mgła ta mgła. — Jakich chłopaków miałem na myśli ? — powtórzył moje pytanie. — Czy ja wiem? Tak w ogóle. Naszych chłopaków… na przykład z Powstania Listopadowego — powiedział." Stachura-Siekierezada. Niby tylko kontestował rzeczywistość, ale ....... Gdzie jesteście chłopaki? Czemu tu tak pusto?

Bedzie po niemiecku " So ist das Leben"!, jako konstatacja, ale "Es ist das Leben!", jako wyraz zaskoczenia! Oba zwroty dotycza aktualnej sytuacji w naszym kraju, i ta jest do d...! Fakt, humor moze nas ustrzec przed obledem, o ktory i tak jestesmy pomowieni.Ale to mantra z ich programu rozrywkowego pt. "Jak przejsc do historii?"Tyle, ze za drogie sa bilety wstepu! Tez mam czcionki internacjonalne, ale to tylko narzedzie pracy. Pozdrawiam!