Zwodniczy argument -- żyjemy dłużej

Uzupełnienia.
Ad a: Połowa z tych wszystkich badań klinicznych, to są właśnie substancje, markery i różne odczyny, które mogą wskazywać na przyczynę choroby lub jakiegoś stanu złego samopoczucia. Czytam to już od lat, bo mama przybiega do mnie z jakimś takim skrótowcem i pyta, czy to może być bakteria, wirus, czy może rak. Tak to właśnie robią dzisiejsi lekarze - konsylium zastąpili "markerem".
Najlepszym przykładem do pokazania związku modelu z rzeczywistością jest dynamika cieczy, czyli równania Naviera-Stokesa. Wtedy hydrodynamika mówi o tym, co może zostać policzone i wyjaśnione, ale nie koniecznie może być zaobserwowane, zaś hydraulika mówi o tym, co może zostać zaobserwowane, ale nie musi być wyjaśnione lub raczej wyjaśnialne (ze względu na złożoność). W takich przypadkach tworzy się wiele modeli, z których każdy wyjaśnia pewien fragment dziedziny, stosuje się w szczególnym przypadku, z pozostałymi zgadza się na jakimś wspólnym obszarze brzegowym. Tu aż narzuca się trójka modeli: 1. ruch ciał w mechanice kwantowej, 2. klasyczny ruch ciał, czyli teoria Newtona, 3. ruch relatywistyczny, czyli z dużymi prędkościami. Pogranicze 1 i 2 jest obecnie intensywnie badane, bowiem jest to mechanizm przejścia od świata kwantowego do klasycznego, natomiast pogranicze modeli 2 i 3 staje się istotne np. przy wysyłaniu sond na Marsa. Nie da się wszystkiego objąć jednym wspólnym modelem, tylko pokrywa się różnymi mapami, że użyję tu żargonu geometrii różniczkowej (rozmaitość, ang. manifold).
Wiedza posiadana nie tylko nie jest liniową funkcją czasu, lecz czasami jest wręcz coraz bardziej różna wraz z postępami w uczeniu (sama nie przychodzi, niestety). Opowiem Panu anegdotę jak poznałem prof. Pawła Zbierskiego, zajmującego się logiką i teorią mnogości. Otóż przyszedłem do niego na egzamin eksternistyczny z logiki, ponieważ po zmianie uczelni musiałem poprzepisywać oceny i ponownie zdawać większość egzaminów. Był bardzo zdziwiony, lecz przyjął mnie uprzejmie. Porozmawialiśmy sobie poważnie o logice. Szybko wyszło na jaw, że mówimy kompletnie różnymi językami. Wtedy pokazałem mu książki, z których się uczyłem, a on z uśmiechem powiedział, że już rozumie problem z naszym dogadaniem się. Po prostu ja stałem na pozycji logika próbującego opisywać matematykę, zaś prof. Zbierski na pozycji matematyka próbującego wyjaśnić logikę. W moim przypadku najważniejszy był finityzm, czyli opisywanie rzeczywistości logicznej z użyciem tylko zbiorów skończonych (w granicy przeliczalnych, ale w sensie zbioru liczb naturalnych). W jego przypadku i w jego wykładzie aż roiło się od przykładów np. dodawania nieprzeliczalnie wielu stałych lub symboli do języka w celu rozszerzenia go do wymaganej twierdzeniem formy. Proszę zauważyć, że o nieprzeliczalności tego rodzaju mówi się dopiero po skonstruowaniu teorii mnogości, porządków, arytmetyki, algebry itd. Na samym końcu, ja zaś stałem na pozycji "na początku był język (logiki)". Taka drobnostka, prawda? ;)