Krótki tekst o legalistycznym onanizowaniu

Przysłuchuję się tej całej „dyskusji” o Trybunale Konstytucyjnym i według mnie jest to rodzaj bombastycznej maniery ekshibicjonistycznego onanizmu konstytucyjnego. Samozadowolenie uprawiają bowiem tak poważne instytucje, jak Sąd Najwyższy, Rada Adwokacka, Krajowa Rada Sądownictwa, Fundacja Batorego, a także Komisja Wenecka, Komisja Europejska i tak dalej.

Przemądrzałe i omszałe autorytety prawne, a jakże by inaczej z tytułami profesora, a tak naprawdę konstytucjonalni celebryci mający się za niezastąpionych interpretatorów wszystkich kodeksów i przepisów prawnych robią z siebie durni popisując się znajomością numerów ustaw, uchwał, paragrafów, ustępów, punktów, podpunktów, artykułów i tak dalej. A przecież każde dziecko wie, że jest to przysłowiowy pic na wodę, bo każdy w miarę kumaty prawnik dowolny przepis potrafi tak zinterpretować, żeby wyjść na swoje.

A ciemny lud siedzi przed telewizorami, pochłania chipsy i popcorn popijając piwkiem i kompletnie ogłupiały inwoluuje zwolna w biomasę organizmów o mózgach, coraz bardziej rozlasowanych, a nierzadko osobników całkowicie odmóżdżonych.

Postanowiłem, więc w możliwie krótkiej i łatwo strawnej formie zrozumiałej zarówno dla mędrców, jak pań fryzjerek, u których rzeczeni intelektualiści się strzygą wytłumaczyć ciemnemu ludowi, co należało zrobić już na samym początku sporu konstytucyjnego, a problem już dawno mielibyśmy z głowy.

Otóż proszę zważyć, że już na drugi dzień po tym, jak prezes TK Rzepliński poczłapał do Sejmu i na oczach całej Polski namawiał się z opozycją, jak storpedować rządzenie demokratycznie wybranej nowej władzy, tegoż przewodniczącego należało na zbity pysk z roboty wywalić.

Dlaczego?

Bo idąc do Sejmu, a potem sugerując w mediach, co Trybunał powinien postanowić stał się stroną sporu, który sam ma rozstrzygać.

A przecież podstawowe przykazanie legalistycznego dekalogu brzmi:
  < Sędzia nie może być stroną rozsądzanego przez niego sporu >
A dziś prezes Rzepliński temu przykazaniu się właśnie sprzeniewierzył, więc jest oczywistą oczywistością, że dzisiejszy wyrok trybunału jest nieprawomocny. Koniec. Kropka. I ja bynajmniej nie żartuję, bo wszystkie inne spory są jedynie bezprzedmiotowym biciem piany.

A to, że pozwolono mu dziś orzekać to absurd, jakiego nie wymyśliliby by nawet Frantz Kafka ze Sławomirem Mrożkiem i to w pijanym widzie.

Zaś jak dziś słuchałem trwającego godzinami wyjaśnienia orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w wykonaniu pana Rzeplińskiego przypomniało mi się, jak jeszcze za komuny moja ciocia Tosia w takich razach zwykła była mawiać, cytuję:
  „sralis mazgalis referendum duptis”
I to by było na tyle.

Krzysztof Pasierbiewicz (em. nauczyciel akademicki)

Post Scriptum

Spróbujmy się na chłodno przyjrzeć postaci pana prezesa Rzeplińskiego.

Zacznę od tego, iż to wcale nieprawda, że każdy profesor musi być automatycznie mędrcem. A teraz krótka charakterystyka gatunku:

Pana profesora Rzeplińskiego cechuje brak choćby śladowej charyzmy, nieprzyjazny ludziom sposób bycia pogarszający im samopoczucie, odpychająca osobowość dołująco wpływająca na innych i odbierająca im ochotę do życia i działania. Patologicznie ciasna wyobraźnia ograniczona do świata kodeksów. Brak polotu i choćby śladu instynktu aktorskiego, czy malarskiej fantazji. Wiecznie chmurne oblicze i ani cienia dobroduszności. A do tego jeszcze trzeba dodać patologiczną chełpliwość i butę momentami ocierająca się o chamstwo. No i ten pozbawiony uśmiechu wyraz twarzy, jaki pamiętamy z filmu „Ojciec chrzestny”. O aspektach natury estetyki higieny osobistej nawet nie wspominam.

I za Boga nie uwierzę, że Państwo naprawdę chcecie mieć takiego przewodniczącego Trybunału Konstytucyjnego.