Politycy niedemokratyczni szansą dla Polski

Jak mawiał Nicolás Gómez Dávila, „ Polityk demokratyczny zawsze się sprzedaje. Bogatym za gotówkę. Biednym na raty”.

Już nawet część użytecznych idiotów zauważyła, że okres przydatności do spożycia większości mainstreamowych polityków dawno minął. Również wielokrotnie przebita data ważności Donalda Tuska nie stanowi dla nikogo tajemnicy.
Donald Tusk herbu tombak usilnie zabiega o nowy unijny stempel i folię. Bronisław Komorowski, także polityk herbowy, zachowuje dla odmiany zadziwiającą świeżość dzięki… przystawkom.
Przystawką codzienną i stałą są… wyborcy – lud pracujący i niepracujący, który w 70 procentach zgodnie z opublikowanymi sondażami obdarza Bronisława Komorowskiego hojnym zaufaniem. Dzięki temu aktualny rezydent Belwederu i jemu podobni rubaszną, zabawną gafą, a nierzadko niezbyt wyszukaną brednią wślizgują się pod polskie strzechy.

Polskę mogą uratować tylko długoletnie rządy ludzi mądrych i prawych... Tacy ludzie jednak nigdy nie zostaną wybrani w ramach obowiązującego systemu. Dodatkowo, aby utrzymać status quo, rządząca popkomuna prowadzi intensywne działania pacyfikujące i tworzy strefy buforowe, w których koncentruje się energia „polskiego tłumu”.

Niewykluczone, że gdyby w 1939 roku, na początku II wojny światowej propaganda hitlerowska dysponowała tak rozległą siecią informacyjnych fast foodów, jaką posiada dziś antypolski mainstream, to niemieckie wojska zamiast świstu polskich kul usłyszałyby powitalne przemówienia, a być może nawet utonęłyby w kwiatach.
Tak że być może już wkrótce polskojęzycznym idiotom zaserwuje się następujący sondaż:

Czy uważasz, że rozpoczęcie II wojny światowej było:

1. Zawinione przez Niemcy.
2. Sprowokowane przez polski nacjonalizm.
3. Wina leży po obu stronach. Czas przerwać ten bezsensowny historyczny spór.
4. Nie obchodzi mnie to.

Reasumując, powtórzę pogląd, który już kiedyś wyraziłem: wiara polskiej prawicy w kluczową, decydującą rolę demokracji i polityki jest efektem zainfekowania lewicowymi memami. W praktyce od wielu lat dominuje leninowskie „kto kogo?”.

Poniżej etapy demokracji w Polsce 1989–2012:

1. etap  demokracji - demokracja bez wartości (Jan Paweł II). Mandat moralny mniej ważny od demokratycznego.  Szyld pluralizmu i „tolerancji” dający prawo do prezentacji poglądów antypolskich i antychrześcijańskich.

2. etap polegał na uzyskaniu przewagi, dominacji tychże np. w mediach i wykreowaniu alternatywy do tradycyjnej wizji „polskości” i Polski (zagrożenie trzema fundamentalizmami /A.Michnik/).

3. etap polegał na wprowadzeniu monopolu ww. i wykluczeniu napiętnowanych stygmatem katolika - mohera - patrioty - nacjonalisty - oszołoma - faszysty - kibola - kaczysty itp. Na poszczuciu wyalienowanych z tradycji i polskości grup przeciw Polakom. Początek demokracji fasadowej.

4. etap to penalizacja zachowań normalnych i patriotycznych demaskujących patologię i obalających fałsz_ystowskie mity; to początek systemu totalitarnego – inwigilacja, cenzura w mainstreamowych mediach, jawna rezydentura na stanowiskach publicznych i państwowych.

5. etap to wzmocnienie systemu totalitarnego i degradacja Polski do roli kolonii, a Polaków do roli niewolników. Całkowita i jawna recydywa targowicy.

Istotna zmiana powinna polegać nie na pozornym poprawieniu jakości demokracji, lecz na likwidacji systemu i restytucji państwa polskiego.
„Nie obalajmy Tuska. Zmieńmy paradygmat”.