Włodek, czyli kupa na dywanie.

  Każdy kto kiedykolwiek, nawet z daleka widział Salon wie, że to jest miejsce, gdzie och- ach-ą-ę i w ogóle, za przeproszeniem - Europa.
  I każdy kto tam nawet przez szparę w drzwiach zajrzał wie, że w Salonie najważniejszy element wyposażenia, to dywan.
  Służy on, ten dywan,  celom rozmaitym, z których najważniejsze są trzy:
  - pod dywanem gryzą się buldogi, co jest ulubioną  salonową rozrywką, - pod dywan zamiata się śmieci – wszelkie. 
  Chyba, że śmieć duży, to się go nie zamiata pod, a zawija w . Dywan. 
  - Trupa na przykład  (bo po co go w szafie trzymać ?).
  Czasem, rzadko, zdarza się , że w Salonie ktoś na dywan zrobi, przepraszam -  kupę. 
  I to jest koszmar-koszmarów . Taka, za przeproszeniem, chamówa.
  I wtedy się robi – no co się robi ? Smród się robi! I to na cały Salon.
  Tak też się stało przed paroma dosłownie godzinami.  Smród w Salonie!  Smród – i to jaki!
  Zrobił go niejaki Włodek – i żeby śmieszniej było,  zrobił go pośmiertnie. A nawet pośmierdnie . Taki typ.
  A tak się za życia  porządnie zapowiadał!
  Kapuś z niego był, jak się patrzy, a nawet jak się słyszy i nawet  jak się pisze:
  kumpla zakapował skutecznie tak, że go (kumpla, nie Włodka) posadzili, ale nie jak bratki w doniczce. Niestety.
  Jak  by sobie ten Włodek , pośmiertnie/pośmierdnie nawet, spokojnie donosił komu należy i na kogo trzeba, to by sobie na bank patronem jakiejś podstawówki,  a może i gimnazjum nawet został.   Albo skwer by miał swojego imienia przed jakąś  komendą milicji (nie poprawiać – policja, to była przed wojną).
  Ale jego własna kobita się uparła i dawaj (akcent na -aj, bo to z rosyjska) go na patrona nagrody dla młodych Czymborskich.
  I zaraz jakaś, przepraszam, menda zazdrosna doniosła (tym razem, do kogo  nie trzeba) i cały projekt poszedł się ….
  Nagrody – nie będzie, obchodów – nie będzie, zamiast nich odchody na dywanie w Salonie zostały. Fuj!   Dlatego zamiast puenty, początek piosneczki zasłyszanej przeze mnie w dzieciństwie, w lumpenproletariackiej dzielnicy mojego rodzinnego miasta, a znanej jak Polska długa i szeroka, która to piosneczka niech za przestrogę wszelkiej maści kapusiom posłuży:   „Dzień dobry, panie Włodek, czy pan nie wiesz,  czy pan nie wiesz, gdzie wychodek ?!...”