Zbrodnie komunistyczne. Bierut

Był uważany za namiestnika Józefa Stalina w Polsce i wiernego wyznawcę polityki stalinizmu. W każdym z państw tzw. „demokracji ludowej” był jakiś „mały Stalin” ktoś, kto w imieniu Moskwy zaprowadzał sowiecki porządek. W Polsce taka rola przypadła Bierutowi. Wśród wszystkich przywódców Polski Ludowej o Bierucie,  trudno powiedzieć coś dobrego.

Działacz komunistyczny, agent NKWD, Uczył się szpiegostwa w Moskwie, przewodniczący KRN, prezydent RP i premier PRL. Odpowiadał ze śmierć kilku tysięcy ludzi, który bez wahania wykonywał polecenia Kremla, stosując gwałt i przemoc wobec własnego narodu. 

Koniec Jego historii nastąpił 12 marca 1956 r o godzinie 23.35. 

Bierutowi należy się najgorsza ocena spośród wszystkich pierwszych sekretarzy w Polsce. Rządy tego komunisty, naznaczone terrorem i represjami, były szczególnie krwawe. To właśnie Bierut zdobył niechlubne pierwsze miejsce w rankingu „Newsweek Polska” z 2013 r. na 10 najgorszych Polaków w historii.

W pokonanym polu pozostawił m.in. „ojca” bolszewickiego terroru, twórcę Czeki Feliksa Dzierżyńskiego. Prezydent Polski Ludowej był jedynie marionetką w rękach Stalina, instruowanym przez niego osobiście lub telefonicznie z Moskwy.

„Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że Bierut sprawował władzę nad Polską i Polakami z woli i w interesie Kremla. Czynił to w skali nieporównywalnej z żadnym ze swoich następców na stanowisku szefa PZPR” 

,,Z łaski Józefa Stalina zostaliście wielkorządcą moskiewskim w Polsce, przedłużyliście tradycje namiestników carskiej Rosji w Warszawie, Za życia Józefa Stalina wygłaszaliście na jego cześć najbardziej wiernopoddańcze hymny, jakich nie śpiewano nawet na cześć carów rosyjskich" opisywał prawdziwe oblicze Bieruta ppłk Józef Światło na antenie Rozgłośni Polskiej RWE w cyklu ,,Za kulisami bezpieki i partii". 

W stalinowskiej Polsce wszystko było możliwe. Z miernoty można było zrobić pierwszoplanowego polityka. Przypadek Bolesława Bieruta pokazuje to w pełni. 

W kontaktach towarzyskich Bierut niczym nie przypominał wyrachowanego komunisty, którego rozkazy decydowały o życiu i śmierci przeciwników sowietyzacji Polski, m.in. „żołnierzy wyklętych”. 

Był elegancki i szarmancki wobec pań, z zadowoleniem przyjmujących jego komplementy. Miał zresztą szczególną słabość do kobiet. Obok żony Janiny Górzyńskiej-Bierut, spotykał się w swym życiu z Małgorzatą Fornalską, Anastazją Kaleśnikową i Wandą Warską. 

„Gdy żył, jego nazwisko na wiecach i pochodach skandowane było jednym tchem razem z nazwiskami przywódcy Związku Radzieckiego i radzieckiego marszałka: Stalin – Bierut – Rokossowski” 

*****

Urodził się 18 kwietnia w Rurach Jezuickich, niedaleko Lublina. Pochodził z rodziny chłopskiej. Wkrótce przeniósł się wraz z rodzicami do Lublina, aby tam rozpocząć edukację. Nie udało mu się jednak ukończyć szkoły, gdyż już w 1905 roku został z niej usunięty z powodu aktywnego udziału w strajkach. 

Szkoła, do której uczęszczał, kierowana była przez miejscową kurię i istnieją przypuszczenia, iż Bierut mógł być poświęcony do wejścia w skład duchowieństwa. W młodości pracował jako zecer. Następnie kształcił się na wieczorowych kursach handlowych, dopełniając tym samym luki w swojej edukacji.
.

KARIERA POLITYCZNA 

W 1912 r rozpoczął karierę polityczną, wstępując do Polskiej Partii Socjalistycznej-Lewica. Po raz pierwszy wszedł wtedy w konflikt z prawem, głosząc tezy niezgodne z koncepcjami władz polskich. Dlatego też, można rzec, iż za swoje poglądy, był ścigany przez polskie prawo. 

W czasie I wojny światowej zmuszony był do ukrywania się pod przybranym nazwiskiem Bielak. Jego aktywność polityczna skłoniła go do podjęcia współpracy z Komunistyczną Partią Polski (KPP), do której wstąpił w 1918 roku. 

W latach dwudziestych zwrócił swą postawą uwagę Moskwy, gdzie kilkakrotnie wzywano go na szkolenia. Szeroko zakrojona działalność Bieruta została szybko nagrodzona, gdyż w latach 1925-27 pełnił on funkcję członka Komitetu Centralnego KPP.

Obok szybkich awansów Bolesław Bierut szybko zaczął zagrażać interesom narodu polskiego, za co aresztowano go kilkakrotnie. W 1927 r kształcił się w moskiewskiej Międzynarodowej Szkole Leninowskiej. 

W 1930 r został skierowany jako agent Kominternu do Bułgarii, skąd przedostał się do Austrii oraz Czechosłowacji. Mianowanie go na tak odpowiedzialne stanowisko było niemałym wyróżnieniem w jego, bądź co bądź, rozpoczynającej się dopiero karierze. 

W 1932 r ponownie znalazł się w kraju, aby tam rozpocząć pracę na stanowisku sekretarza Komitetu Okręgowego KPP w Łodzi. Polskie władze uznały go jednak przestępcą politycznym i skazały go na 7 lat więzienia.

Aresztowanie nastąpiło 11 grudnia 1933 r. Proces przeciągał się, a wyrok skazujący zapadł dopiero w lutym 1935 r. W 1938 r wypuszczono go na mocy amnestii.

Paradoksalnie więzienie uchroniło go przed represjami, gdyż stalinowskie czystki przeczekał z dala od ich epicentrum. Ostatecznie w 1938 r Komunistyczna Partia Polski została rozwiązana. W 1939 r Bierut podjął się pracy w charakterze księgowego w Warszawie.

Po rozpoczęciu II wojny światowej postanowił udać się na terytoria opanowane przez Armię Czerwoną. W czasie okupacji pracował w Mińsku, gdzie znowu zmienił tożsamość, podając się za Białorusina.Bierut w Mińsku był urzędnikiem niemieckim. 

Urzędował pod portretem Hitlera, co opisał we wspomnieniach jeden z żołnierzy Armii Krajowej. Pracował tam dla NKWD jako urzędnik niemiecki był jednocześnie agentem radzieckim, Wcześniej zdecydował się na przyjęcie radzieckiego obywatelstwa przy jednoznacznym zrzeczeniu się obywatelstwa polskiego. 

Sowieckie władze postanowiły wykorzystać potencjał polityczny Bieruta i jego ślepe oddanie dyrektywom płynącym z Moskwy. W lipcu 1943 r został przerzucony do Polski, wchodząc w skład PPR. 

Do Warszawy Bieruta sprowadziła Małgorzata Fornalska, która była jego kochanką i cieszyła się bardzo dużym zaufaniem w Moskwie. Został członkiem Komitetu Centralnego ugrupowania. 

Na miejscu szybko popadł w konflikt z aktywnym działaczem PPR-u, Władysławem Gomułką, który sprzeciwiał się ślepemu posłuszeństwu względem Kremla i wprowadzaniu ustroju komunistycznego w Polsce.

Gdy 31 grudnia 1943 r. utworzono Krajową Radę Narodową, Bierut został jej przewodniczącym. Cały czas prowadził cichą wojnę z Gomułką, śląc donosy do Moskwy na partyjnego kolegę.

Jednocześnie uczestniczył w przygotowaniach do utworzenia Rządu Tymczasowego. W sierpniu udał się do Moskwy, gdzie spotkał się ze Stanisławem Mikołajczykiem, głównym pretendentem do objęcia stanowiska premiera w nowym gabinecie. 

Do kolejnego spotkania obydwu polityków reprezentujących wrogie sobie obozy doszło w październiku 1944 r, ponownie w Moskwie. Nie uzyskano jednak porozumienia, co skłoniło Sowietów do szukania innego rozwiązania problemu. Z dniem 1 stycznia 1945 powołali oni Rząd Tymczasowy. 

W kwietniu 1945 r. Bierut uczestniczył w rozmowach ze Stalinem i asystował przy podpisywaniu układu o przyjaźni między Polską a Związkiem Radzieckim.

W czerwcu 1945 r ponownie przyjechał do Moskwy, gdzie ustalono skład nowego gabinetu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. 28 czerwca Bierut oficjalnie podał do wiadomości skład rządu i sam stanął na jego czele. 

W grudniu 1945 r Zjazd PPR wybrał go członkiem Biura Politycznego partii. 5 lutego 1947 r. został wybrany przez Sejm Ustawodawczy na urząd Prezydenta Polski. Funkcję tę sprawował do faktycznego zlikwidowania urzędu, mocą Konstytucji PRL z lipca 1952 r.

W okresie prezydentury wykonywał polecenia Moskwy i doprowadził do ostatecznej rozprawy z Władysławem Gomułką.

22 grudnia 1948 r został przewodniczącym Komitetu Centralnego utworzonej z połączenia PPR i PPS Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 21 listopada 1952 r do 18 marca 1954 r. pełnił urząd premiera Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. 

Jego rządy najłatwiej określić jako okres represji względem opozycji i piętnowania drugowojennego podziemia. Odpowiadał za prześladowania żołnierzy Armii Krajowej. Starał się lansować wytyczne programu odbudowy gospodarczej, która przyniosła mizerne skutki. 

Po śmierci Stalina odbył się zjazd KPZR, podczas którego Nikita Chruszczow przedstawił nową wizję polityczną ZSRR, a także skrytykował rządy poprzednika.

Według przekazów, Bolesław Bierut miał zareagować nerwowo na usłyszane słowa, co pogorszyło jego stan zdrowia i doprowadziło do śmierci. 

Zmarł 12 marca 1956 r w Moskwie podczas XX Zjazdu KPZR. Narosło wiele kontrowersji wokół jego śmierci. Podejrzewa się, iż być może było to dobrze przygotowane morderstwo człowieka, który sam odpowiadał ze śmierć kilku tysięcy ludzi i komunisty, który bez wahania wykonywał polecenia Kremla, stosując gwałt i przemoc wobec własnego narodu.

Kiedy ogłaszano wieść o śmierci Bolesława Bieruta, w krakowskiej Drukarni Narodowej jeden z robotników doznał zawału serca. W knajpie w Proszowicach 3 rolników zrezygnowało z picia wódki. Kobiety w powiecie suskim klękały w sklepach i odmawiały „Wieczne odpoczywanie”. 

Śmierć Bolesława Bieruta była wielkim zaskoczeniem. Aby o niej poinformować, opóźniono druk porannych gazet. 

Bolesław Bierut zmarł w Moskwie. Prasa donosiła, że w ostatnią drogę ze stolicy Związku Radzieckiego wyruszył z sali, w której 30 lat wcześniej żegnano innego polskiego rewolucjonistę Feliksa Dzierżyńskiego, twórcę sowieckiej policji politycznej.

Trumna przyleciała na Okęcie, a stamtąd ulicami Żwirki i Wigury, Raszyńską i Alejami Jerozolimskimi przejechała do najważniejszego wówczas w Polsce gmachu, siedziby Komitetu Centralnego, który mieścił się przy skrzyżowaniu Nowego Światu i Alei Jerozolimskich. 

Polacy pielgrzymowali do trumny. Zwłoki Bieruta wystawiono na publiczny widok 14 marca w godzinach od 17.00 do 23.00 oraz w 15 marca pomiędzy godziną 8.00 a 23.00. Powiadano, że ustawiła się do nich największa w dziejach Polski Ludowej kolejka. 

Ludzie stali w kolejce do trumny 5-6 godzin. Ale stali nieustępliwe. Gdy padał deszcz czy śnieg. Gdy pod nogami roztapiał się w kałuże. Stali, gdy w nocy chwytał mróz. Prasa uwznioślała uciążliwości, które pokonywali ludzie pragnący pożegnać Bieruta.

Grób Bolesława Bieruta znajduje się na Powązkach. Po śmierci Bieruta w Polsce ogłoszono żałobę narodową. Na jego pogrzeb, 16 marca, oprócz tłumów warszawiaków i delegacji „ludzi pracy” z całego kraju, przybył sam Nikita Chruszczow, nowy przywódca Związku Sowieckiego. 

Po upadku PRL nie dokonano rzetelnej oceny jego rządów a co za tym idzie jego odpowiedzialności za zbrodnie tego okresu. Ale nie wszyscy płakali po Bierucie. Jako że zmarł on jak Stalin, w marcu i w Moskwie, Maria Dąbrowska zapisała w Dziennikach powojennych:

„Trzeba rzadkiej wierności sługi, aby umrzeć w tym samym miejscu i miesiącu, co jego pan. Łza żadna po tym człowieku z polskich oczy nie spłynie".

„Myślę, że koniec Bieruta był taki, na jaki zasłużył. Wysługiwał się Rosji. Był agentem rosyjskiej policji, nie chronił Polski, lecz posłusznie robił, co mu kazano. Kazano umrzeć – umarł". napisał Karol Estreicher junior. 

W pogrzebie uczestniczyły setki tysięcy osób. Na trasie „zabezpieczono" kioski z napojami. Wokół cmentarza zgromadzono autobusy i 300 ciężarówek do rozwiezienia ludzi po uroczystościach. 
.

BILANS RZĄDÓW BOLESŁAWA BIERUTA 

Odpowiedzialny za stosowanie i utrzymywanie systemu zorganizowanej przemocy w celu sterroryzowania społeczeństwa to ok. 100 tys. ofiar różnorakich represji według oficjalnych danych w połowie 1952 w więzieniach znajdowało się 49,5 tys, więźniów politycznych, oraz dodatkowo 2,5 tys. w osobnym więzieniu dla młodocianych „przestępców politycznych”. 

W okresie 1949–1952 do obozów pracy przymusowej wysłano 46,7 tys.osób, ogółem do 1954 skazano na karę obozu pracy ok. 84,2 tys. osób. 

Według szacunków IPN z 2007, w latach 1944–1956 w aresztach i więzieniach znalazło się z powodów politycznych ok. 350–400 tysięcy osób, wliczając w to ok. 100 tys. ofiar prześladowań za rządów Bieruta w okresie 1949–1956. 

W okresie 1948–1956 liczba robotników skazanych na kary porządkowe za nieprzestrzeganie ustawy o „socjalistycznej dyscyplinie pracy” wyniosła ok. 1 miliona. 

W okresie 1948–1955 każdego roku orzekano karę grzywny za niewywiązywanie się z przymusowych dostaw obowiązkowych w stosunku do 1,5 miliona chłopów. 

Represjom podlegali także duchowni. Pod koniec 1951 w aresztach znajdowało się ok. 900 księży, a lista potencjalnych „wrogów ustroju” tzw. „rejestr elementu przestępczego i podejrzanego”, prowadzona przez MBP, sięgnęła 1 stycznia 1953 ok. 5,2 miliona ludzi, i ponad 6 milionów w 1954. 

-------------------‐---------

https://pl.wikipedia.org/wiki/...(link is external)ław_Bierut

https://tygodnik.tvp.pl/380502...(link is external)

https://histmag.org/Boleslaw-B...(link is external)

http://www.polskieradio.pl/(link is external)…/923120,Namiestnik-Moskwy-towar… 

https://dzieje.pl/aktualnosci/...(link is external)