O tekście Piotra Lisiewicza "Salon, Przedpokój, Ulica"

  Ukazał się on w "Nowym Państwie", a obecnie jest też dostępny w portalu Niezalezna.pl  /TUTAJ/.  To najciekawszy artykuł, jaki ostatnio czytałam.  Docenił go też prezes KRRiT Jan Dworak, ostro go potępiając, w czym wtórowali mu bracia Karnowscy /patrz /TUTAJ//.  Już sam ten fakt jest niezłą rekomendacją  :)))  Bardzo spodobał mi się tytułowy podział na Salon - postkomunistyczną "grupę trzymająca władzę" i podlizujących się jej intelektualistów, Przedpokój, czyli ludzi udających niezależnych, lecz w istocie marzących tylko o dostaniu się do Salonu oraz Ulicę - przedstawicieli nurtów niepodległościowych.
  Ciekawe jest też porównanie obecnej sytuacji z przełomem XIX i XX wieku, gdy Piłsudski redagował "Robotnika".  Przekonująco pokazał Lisiewicz, dlaczego Piłsudski stał się socjalistą.  W obliczu tchórzostwa i kolaboracji z zaborcami ówczesnych elit - zwrócił się do robotników szerząc wśród nich ideę niepodległej Polski.  Lisiewicz namawia nas, byśmy obecnie zrobili coś podobnego.  Pisze:
  "Ocena, do kogo mamy iść, z kim nam jest po drodze, jest podstawową różnicą między Ulicą i Przedpokojem.
Niepodległa Polska jest w interesie zwykłych Polaków. Ich możliwości rozwoju w postkomunizmie są ograniczone przez sitwy rodem z minionego systemu. Esbecy i ich dzieci oraz wnuki żyją w dostatku, a zwykli Polacy mają zablokowane ścieżki awansu. Szczególnie drastycznie widać to na prowincji.
Zwykłym Polakom opłaca się do nas dołączyć i zrobiliby to, gdyby nie medialne robienie im wody z mózgu. Namawiając ich do wsparcia nas, postępujemy uczciwie. Warto z nimi rozmawiać, pokazywać im, jak są manipulowani. Przeszkadzać tym, którzy chcą zdegradować ich jeszcze bardziej - ośmieszyć w ich oczach patriotyzm czy tradycję. To nasza misja, podejmowana dla wspólnego dobra.
Nie należy też mieć wobec tych zwykłych ludzi, ledwo wiążących koniec z końcem, zbyt wygórowanych żądań: nie od razu się ich „w anioły przemieni”.".
  Trudno się tu z Lisiewiczem nie zgodzić.  Inne jego postulaty budzą jednak mój zdecydowany sprzeciw.  Dalej bowiem jest mowa o tym, o kogo, zdaniem Lisiewicza nie warto zabiegać:
"Naszej elity opiniotwórczej nie możemy w żadnym razie zaśmiecić elitą – parodiując język komunistów - „starego typu”, jaką jest peerelowski „wykształciuch” i jego dziecko – uniwersytecki konformista z III RP. Nie tylko z powodu odrazy związanej z koszmarnym zachowaniem tych grup po Smoleńsku. Po prostu nie ma dla nich po naszej stronie żadnej roboty.".
  Już samo użycie słowa "wykształciuch" mnie denerwuje, ten nieudany twór językowy, nieudolnie przełożony z rosyjskiego przez Ludwika Dorna, wyrządził niepowetowane szkody polskiej prawicy.  Trzeba pamiętać, że lata 1992-2007 był okresem pędu ogromnych mas do zdobycia wykształcenia.  Te miliony ludzi słysząc takie określenie, czuły się poniżone i automatycznie zwracały się przeciw tym, którzy go używali.  Wielka  /i na razie zwycięska/ fala protestów przeciw ACTA pokazała wyraźnie , ze gadanina o "uniwersyteckich konformistach" nie ma zbyt wiele sensu.  Do tych młodych ludzi trzeba starać się dotrzeć, a nie skreślać ich z góry.  Dobrym znakiem jest na przykład to, iż pogonili oni Palikota.
  Lisiewicz postuluje pójście do chłopaków z osiedla.  To dobry pomysł.  Od dawna wielu mówi, że należy agitować wśród tych, co na wybory nie chodzą.  Nikt jednak nie znalazł jeszcze skutecznego sposobu na to.  Omawiany artykuł kończy się zdaniem:
  "Smoleńsk musi być narodzinami nowej inteligencji, która pójdzie do zwykłych Polaków. Wtedy nie będzie na marne. I bez wstydu będziemy mogli pokazać się kiedyś na oczy tym, którzy tam zginęli.".
  Namawiam wszystkich do przeczytania artykułu Lisiewicza w całości.