Jeżeli sukces, to co dalej?

Jeżeli wierzyć środkom masowego przekazu – oczywiście czytając prawych na lewo, a lewych na prawo, to nareszcie doczekaliśmy się premiera i rządu na miarę naszych oczekiwań. Zniesienie obowiązkowej relokacji jest niewątpliwym sukcesem Grupy Wyszehradzkiej, w tym Polski. Sukces był możliwy dzięki postawie rządu włoskiego i osłabieniu kanclerz Merkel. Gdyby Grupa Wyszehradzka nie uzyskała współbrzmienia z nowym rządem włoskim, samodzielnie nie uzyskałaby nic. Na tym przykładzie widać jak wciąż wielka przepaść dzieli kraje starej Unii z nowo przyjętymi państwami z Europy Środkowej. Widać też jak wiele mamy jeszcze do zrobienia i jak potrzebna jest nam wzajemna solidarność i poczucie wspólnego interesu. Ogólnie, jak by nie patrzeć sukces, i to duży, jest.

Na temat porozumienia polsko-izraelskiego napisano już tak wiele, że trudno coś nowego tu dodać. Wycofanie się rządu polskiego jest oczywiste, ponieważ nie tak sobie wyobrażał obronę dobrego imienia Polski. Musiał się wycofać, bo zaczęła docierać świadomość, kto trzyma pieniądze tego świata. Na przykład zaczęto izolować polskie ośrodki naukowe. Sojusznik pokazał swoją moc. Ale są też plusy: oświadczenie dwóch premierów Netanjahu i Morawieckiego ostatecznie wyjaśnia sprawę „polskich obozów koncentracyjnych” – odtąd nikt poważny już nie odważy się oskarżać Polaków o masowe zbrodnie wojenne z okresu II wojny. Wprowadzono w światowy obieg nowy termin - antypolonizm. Być może porozumiano się w sprawie odszkodowań wojennych od Niemców. To są wyraźne duże sukcesy, można powiedzieć, że wręcz przełomowe; pod warunkiem, że w tym porozumieniu nie ma drugiego dna, czyli ceny, którą my będziemy musieli zapłacić?
Jak więc to sprawdzić zawartości próby złota w odniesionych sukcesach.? Papierkiem lakmusowym będzie stosunek polskiego rządu do pojęcia antypolonizmu. Jeżeli obuduje go formami prawnymi i antypolonizm w swojej wadze gatunkowej okaże się równy antysemityzmowi, to oznaczać będzie, że Polacy mogą być spokojni. Jeżeli natomiast nowe pojecie pokryje polityczny kurz, to wrócimy tam, gdzie jesteśmy obecnie. To po pierwsze.

Po drugie. Jeżeli Timmermans nie zdecyduje się na zaskarżenie Polski w sprawie opcji atomowej, to oznaczać będzie, że sukces był, a rola Polski w UE wzrosła. Informacja jest niezwykle ważna, bo pozostali członkowie Grupy Wyszehradzkiej mogą uznać, że skoro jej istota – powstrzymanie emigrantów i relokacji, została załatwiona, to dalsze jej istnienie nie ma dla nich sensu, a coś takiego, jak paragraf 7.1, ich nie dotyczy. Ten moment może wykorzystać Rosja, obniżyć im ceny gazu, czy ropy i polskie dostawy amerykańskiego gazu mogą się okazać zbyt drogie lub zbyt kosztowne politycznie. Jeżeli natomiast sukces rządu Morawieckiego jest faktem, to Trójmorze, przy pomocy Amerykanów (!) zaczyna nabierać realnych kształtów, a nasza dyplomacja zaczyna wychodzić na szerokie wody. I tego jej wypada życzyć, bo dotychczas mapa inwestycji zagranicznych w Polsce zaświadcza, że polski rząd nie ma żadnego wpływu na lokalizację zachodnich firm. Lokują się tam, gdzie chcą i gdzie są wojska amerykańskie. „Ścianie wschodniej” pozostaje trasa via carpatia i nadzieja, że Polska a nie Berlin utrzyma przewodnia rolę w regionie.

***
W powyższym tekście nie ma krytyki, lecz bardzo skrótowo pokazany jest obraz wzajemnych zależności i pokojowej walki na śmierć i życie każdego państwa z każdym – również w UE. Miejmy nadzieję, że zniesienie unijnych relokacji jak również porozumienie Morawieckiego z Netanjahu stało się „chrztem” dla polskiej dyplomacji. I tu uwaga!, bez poważnego potraktowania polskiego narodu (patrz np. pytania referendalne Prezydenta), nawet chrzest nie pomoże. Odpowiedzialność wymaga również stawianie wyraźnych obowiązków i celów obywatelskich wszystkim Polakom – chociażby po to, aby wykształcić nowa polską inteligencję, która zacznie na serio walczyć o polskie, a więc swoje interesy.