Cywilizacja in vitro

Z tego garnka sensacji, w którym gotuje się zupa z naszej historii, naszej przyzwoitości, z naszej świadomości ze szczyptą głupoty warto zaczerpnąć chochlą trochę jadła i skosztować go, zanim ugotują nas jak smerfów. A może, zamiast przyglądać się, warto usiąść na kanapie i dopuścić do siebie nieco poważniejszej, życiowej refleksji?

***
Gdy jeszcze nauka funkcjonowała na dużo niższym poziomie, do uporządkowania życia osobistego i społecznego konieczna była znajomość Biblii. Dziś, gdy człowiek jest w stanie ustanowić swój porządek, Biblia wydaje się zbyteczna, choć sam Bóg wciąż pozostaje niedoścignionym ideałem, bez którego człowiek potrafi zejść do poziomu zwierzęcia. Nauka jest dziś w stanie odpowiedzieć na większość pytań, na które dawniej mógł odpowiedzieć tylko Bóg. Ale czy naprawdę możemy pozwolić sobie na odrzucenie Biblii i Nowego Testamentu? Wszystkie religie panujące wokół nas tego nie czynią. W imię czego miałoby to zrobić chrześcijaństwo?

Biblia była najważniejszą księgą naszej cywilizacji. Stamtąd czerpaliśmy wiedzę kulturową i życiową; stamtąd zrozumiałe dla wszystkich porównania; stamtąd wskazówki na drogę w kierunku wyższych wartości społecznych, moralnych i obyczajowych. To znajomość Biblii pozwalała nam rozwijać własną cywilizację, potrafiła identyfikować i jednoczyć ludzi, tworzyć ich opowieści, narracje, a także bunty i nowe odkrycia, czy natchnienia. Ona była centrum, była ośrodkiem skupiającym wszystkich chrześcijan; wokół niej obracał się nasz świat, kipiał życiem i temu życiu nadawał sens, a przynajmniej wzór. Przez 2000 lat. Dziś katolicy przestali czytać Biblię, ale nie przestali czytać jej ewangelicy, baptyści, świadkowie Jechowy itd. Wielki ośrodek – centrum zanika. Powstaje wiele małych, niezdolnych do zdecydowanej obrony. Człowiek staje się ich zakładnikiem i ofiarą tworzącego się innego świata.

Czy stary świat degeneruje się i ulega powolnej zagładzie dlatego, że odcina się od własnych korzeni, czy może dlatego, że w szamotaninie kultury z cywilizacją, ta ostatnia zaczyna zwyciężać? A może kultura została ponad swoją wytrzymałość nasycona cywilizacją i zaczyna się bronić tworząc obszary rakotwórcze? Z tego powodu prawdopodobnie została przerwana symbioza duszy z ciałem, przyzwoitości z obyczajem, człowieka z Bogiem, myśli z ideą dobra. Przyszła nowa cywilizacja, która obdarzyła ludzi wspaniałymi zabawkami i tłumaczy nam, że stabilizacja jest czymś nudnym, odwołuje się do najniższych instynktów, jako dźwigni postępu, i miary atrakcyjności życia, do konsumpcji jako skali zamożności, do płytkości osądów traktowanych jako ideał lekkiego życia. I co? Czy ta cywilizacja, mimo tylu coraz to nowych wynalazków, jest w stanie zapewnić człowiekowi rzecz dla niego najważniejszą – szczęście i gwarancję spokojnego bytu? Nic podobnego, nie potrafi zapewnić mu ani przyzwoitości, ani zdrowia, ani zdrowej żywności, czystego powietrza, zdrowych mieszkań, etatu w pracy, emerytury na starość itd. Nie potrafi nic. Nie potrafi człowieka uskrzydlić, nie daje mu szansy rzeczywistego rozwoju lecz przytłacza go swą nachalnością i proponuje mu atrapy. Na grobowych pomnikach zamiast krzyży już pojawiają się samochody, gadżety, z czasem może nawet dziwki. Cmentarze psów stają się piękniejsze, niż najblizszych. Czy tego naprawdę chcemy?

Wali się więc nie świat kultury, bo kultura żyje tyle, ile żyje człowiek na tym łez padole; ona przetrwa każdy kataklizm, lecz nie przetrwa go cywilizacja. Ale trzeba pamiętać, że cywilizacja jest narzędziem w ręku człowieka i że to rozum ludzki ostatecznie zadecyduje o losach całej ludzkości i przyszłości naszej planety. Wszystko w Kosmosie jest uporządkowane i podporządkowane. Jedynym czynnikiem destabilizującym tę całość jest ludzka inteligencja. To ona wchodzi w dzieło tworzenia i to ona rywalizuje z Bogiem. Człowiek wszystko burzy po to, aby stawiać na nowo. Pozostawia jednak za sobą swoje dzieło stworzenia - kulturę. Żyje ona dotąd, dopóki żyje ostatni człowiek na tej ziemi. Umiera człowiek, umiera jego Bóg, ale nie umiera życie, które stworzy nowe dzieło i nowego człowieka. Nasze życie musi mieć jakiś ukryty sens i swoją głęboką tajemnicę?

Jaki więc sens ma ludzkie życie? Człowiek, który nie jest w stanie spełnić podstawowego warunki istnienia – prokreacji, z punktu widzenia natury, staje się bezużyteczny. Jego istnienie w takim układzie traci sens. Ale człowiek jest istotą rozumną i zaczyna się bronić. Jego inteligencja chcąc przezwyciężyć tę pustkę, podpowiedziała mu rozwiązanie – in vitro. Ale to samo in vitro w kosmosie nie istnieje. W Kosmosie nie ma sztucznego życia, nie ma sztucznego zapłodnienia, nie ma klonów, są natomiast same oryginały. Cywilizacja szeroko otworzyła więc człowiekowi bramy w przepaść, poza którą nie ma już nic. Nic. Istniej tylko życie, ale nie to, na które czekamy.

***
Nie chodzi tu oczywiści o przesadę, o gusła, o kościelną kontrolę, o religijny przesadny nakaz, bo tak najczęściej rozumiana jest Biblia. Chodzi o kod kulturowy, który w jednej istocie jest ojcem i matką, przeszłością i przyszłością, domem, rodziną, wychowaniem i szansą na zgodny ze swoimi potrzebami rozwój. Nie można bowiem zrywać owoców z drzewa, które nie ma korzeni. Drzewo, które nie ma korzeni, nie może rodzić owoców. To nie nasz stary świat się przewraca w swoich podstawach, to człowiek europejski i jego inteligencja zaczyna tworzyć cywilizację śmierci.

Jeżeli chcemy się bronić, to potrzebny jest nam wszystkim jeden Wielki Ośrodek Cywilizacyjny. Przez wieki był nim Kościół i Watykan. Dziś jeszcze stoją na swoim miejscu, ale czy głoszona przez papieża Franciszka idea bezwarunkowego przyjmowania emigrantów, nie stoi w sprzeczności z ideą przetrwania Kościoła katolickiego? Powszechnie nie znamy Nowego Testamentu, a więc epicentrum swojego cywilizacyjnego życia i kulturowych wstrząsów. Nie mamy wspólnego kulturowego punktu odniesienia. Mamy za to pieniądze, o które walczy cały świat. Kultury i mądrości zabrać nie można, ale mamonę można rozgrabić, tak, że nikt z niej nie będzie miał pożytku. Inne cywilizacje, niczym sępy, już krążą nad nami, jak nad przyszłą padliną.