Wzajemny klincz

 
Ostatnia emisja „Studio Polska” (03.02.18) była chyba najciekawszą w swojej historii. Nareszcie można było usłyszeć na dobrym poziomie dyskusję i nareszcie spotkaliśmy się z odwagą i rzeczowością argumentów z naszej strony. Nareszcie obydwie strony: polska i izraelska zaczynają konkretyzować swoje stanowiska i nareszcie sytuacja staje się bardziej klarowna. Pozostało jeszcze jedno: zdefiniowanie co to jest antysemityzm, ponieważ na podstawie tego niejasnego pojęcia w III RP wytaczano ludziom procesy i gnębiono wielu Polaków. Problem jest w tym, że tak „zinterpretowane” pojęcie antysemityzmu zablokowało nam badania naukowe i nie jesteśmy w stanie rzeczowo dyskutować z oskarżeniami Grossa. Państwo prawa czegoś podobnego dopuszczać nie może.

Wydanie „Studio Polska” z jeszcze innego powodu było wyjątkowe – ukazało polską krótkowzroczność oraz dowód, że polskiej narracji nadal trudno jest wyjść poza granice swojego kraju. Owszem podnoszono tego tupu postulaty, ale czuło się, że budziły one jakiś wewnętrzny opór, żeby nie powiedzieć kompleksy. Nadal wolimy krzyczeć do siebie i trwać w naiwnym przekonaniu, że ktoś nas usłyszy i ktoś nas zrozumie – bo przecież mamy rację, a prawda jest po naszej stronie! Wyczyny TVP w ostatnich dniach mogą zdenerwować nawet anioła. Cały dzień wyliczała nam ilu uratowaliśmy Żydów. Panowie, to niewłaściwy adres. Te programy są świetne, ale na Zachodzie. Milczeniem został też przyjęty kolejny apel mecenasa Stefana Hambury, przypominający, że niedaleko Bramy Brandenburskiej mamy polską nieruchomość, że trzeba ją wykorzystać i tam przenieść muzeum Ulmów, że należy tam zamieścić informacje na temat polskiej martyrologii i wysokość reparacji itd. Ale to nie koniec, na sali zaczęto podnosić uwagi, że to kultura decyduje o wszystkim. Ten najważniejszy postulat wybrzmiewa w Polsce od wielu lat, niestety rozbija się on ciągle z taką samą niemocą o ścianę. To wyraźny brak wyobraźni i słabość polityczna, która jest wykorzystywana w walce politycznej przez naszych przeciwników.

I teraz najważniejsze. Znaleźliśmy się w momencie, który zadecyduje o naszej przyszłości, jakości naszego paszportu i możliwości rozwojowych. To my zadecydujemy czy będzie on okresem, w którym „zaczną się rodzić mądre dzieci”, czy też skażemy je na kolejny etap wygnania i tułaczki po świecie? Decyzja zapadnie w Warszawie.

Na jakim jesteśmy więc etapie? Niestety, wychodzi na to, że obydwie strony zatrzymały się w martwym miejscu i zapętliły w swoistym węźle gordyjskim. Polacy nie mogą się cofnąć, ba, muszą udowodnić kłamstwo, a wszyscy ci, którzy popierają stanowisko żydowskie zorientowali się, że kontynuowanie sporu oznacza utratę tego wszystkiego, co przez lata pielęgnowali w Polsce. Wiedzą już, że od tej pory Żydzi nie będą traktowani w sposób wyjątkowy, lecz na równi ze wszystkimi. Stracił sens masowy ich przyjazd do Polski, straciło sens szkalowanie Polaków, a nawet domaganie się od nas słynnych 65 miliardów dolarów odszkodowania. I właśnie to mimo woli stało się przedmiotem sporu, który rozlewa się na cały świat. Natomiast zdławienie energii wyrosłej na krzywdzie siłą nie będzie służyła nikomu. I aż dziw bierze, że Żydzi, którzy tak głośno podnoszą wielowiekową współobecność z Polakami sądzili, że Polacy są aż tak głupi iż nie zauważą kiedy zajmą miejsce po wymordowanej polskiej inteligencji, że nie zauważą iż Polis jest dopełnieniem w Polsce zachodniej propagandy oraz że zgodzą się na każda dyskryminację? To coś niesamowitego. Na to pytanie dlaczego tak jest, może odpowiedzieć jedynie Huntington i Koneczny. Pytaniem otwartym pozostaje: co zrobi strona żydowska?
Budowanie przyszłego ładu światowego na takich podstawach nie budzi żadnych dobrych skojarzeń.

I na koniec prośba do pani dr Magdaleny Ogórek: proszę nie kończyć programu z akcentem na sensację. Mamy jej wystarczająca dużo na co dzień. Dziękuję.