Czy trudno zrozumieć?

Największym problemem współczesnego Kościoła jest rozciągnięcie pojęcia ekumenizmu na judaizm i stworzenie dziwoląga w rodzaju judeochrześcijaństwa. Wiernym próbuje się wmawiać, że Stary Testament stanowi kanon chrześcijaństwa i jest świętą księgą podyktowaną przez samego Boga. Nie ma czegoś takiego jak judeochrześcijaństwo, nie było i nigdy nie będzie z prozaicznych przyczyn. Stary Testament gloryfikuje zbrodnie, podstęp, wiarołomstwo, grzechy ciężkie wybaczalne z przyczyn ideologicznych. Przykładem niech będzie królowa, która uprawiała prostytucję i zamordowała kochanka w celu "uratowania" narodu. Zresztą wystarczy zobaczyć, jak sprawy miały się w dawnych czasach:
"Tradycyjny marokański zajazd (funduq) oferował, obok jedzenia i picia, także usługi seksualne. W dzielnicach żydowskich niektóre z tych przybytków wieszały nad głównym wejściem napis: "koszerny" (czysty), co oznaczało, że prostytutki obsługiwały tylko obrzezanych Żydów. Tak jak miało to miejsce w domach publicznych na całym świecie, również marokańskie burdele oferowały dziewczynki w wieku pomiędzy trzecim a dziewiątym rokiem życia, przyuczone do gry wstępnej ustami lub ręką, podczas gdy młode dziewczęta i kobiety zarezerwowane były do stosunków płciowych analnych i pochwowych. Zgodnie ze starożytnym wymogiem gościnności opłaty pobierane w tych lokalach były symboliczne, oczekiwano jednak, że mężczyzna wynagrodzi dziewczynę hojnym napiwkiem."
Uważa Pan, że możemy mieć coś wspólnego z TAKĄ wspólnotą i tradycją także po części żydowską? To właśnie stąd, ze świadomości tej wielowiekowej skazy, wynika cały ten perfidny atak na kościół katolicki oskarżeniami o pedofilię. Jak widać nie musi to być pomysł bolszewicki i inne szatany mogą być tu czynne.

Album ze zdjęciami. Uwiecznione na zdjęciach chwile, zaklęte po wieczność w fotograficznym papierze. Wśród nich te z Tobą. Na jednym śmiejesz się, trzymając bukiet bzów, a majowe słońce rozjaśnia pasma długich włosów. Na innym pocałunek i uroniona przypadkiem, płynąca po policzku łza. Znów Ty, na górskim szlaku, stąpająca ostrożnie po kamieniach, a w tle białe, sięgające nieba szczyty. Kolejne obrazy przywołują coraz to nowe wspomnienia, rozdrapując świeże jeszcze rany. Bez końca. Próbując zdławić w sobie nieubłaganie narastające uczucie, które niczym kamień uciskało mi pierś, zacisnąłem palce gniotąc w dłoni zdjęcie i wyszedłem.
Idąc ulicą, wreszcie w pełni uświadomiłem sobie moją stratę. Wszystko wokół w jednej chwili wykrzywiło się i zszarzało. Patrzyłem przed siebie, nie dostrzegając zrazu niczego, lecz w sercu tliła się widocznie jeszcze iskierka głupiej nadziei i ona właśnie wciąż kazała mi Cię szukać. W szybie pobliskiego domu, w przejeżdżającym autobusie, w tłumie ludzi przed kinem, na ławce w parku wciąż dostrzegałem Twą postać, lecz to nie byłaś Ty.
Szedłem potem długo aleją, kopiąc małe kamyki, wpatrzony w czubki butów. Nie miałem już gdzie wracać. Liście naokoło szeptały jakąś monotonną starą opowieść, bajkę pełną powtórzeń - może o nas - zupełnie bez planu i bez pozytywnego zakończenia. I ja również nie miałem już przyszłości, ni imienia, ani żadnego lepszego pomysłu niż wsiąść w samochód i jechać przed siebie. Poczułem się jak niepotrzebny nikomu liść gnany po ulicy. Może była to tylko ucieczka.
Szorstka szarość asfaltu, falujące powietrze, monotonny głos silnika. Bezczynność w tym momencie była torturą, którą łagodziła tylko muzyka. Była to ta sama piosenka, której kiedyś słuchaliśmy razem. Pamiętam ten moment. Gdy wypatrzyłem Cię w tłumie ludzi, reszta świata nagle przestała mieć znaczenie. Była we mnie jakaś nadludzka siła. Kiedy Cię straciłem, świat stał się nagle pusty. To chyba jest ból. Odtąd w moich obrazach nie ma ludzi. Nie ma już ich w moich snach. Odeszli - pewnie tak chcieli. Jest za to ten przydrożny pochylony klon, przytłoczony brzemieniem lat i zdarzeń, które nie szczędziły mu cierpienia. Jakże on do mnie podobny. Gdybyż mógł przemówić, opowiedzieć, wylać z siebie swój żal. Za mnie, za nas, za wszystkich. Mnie chyba jeszcze na to nie stać. Jeszcze nie.

Miasto, wraz ze wspomnieniami, zostało daleko z tyłu. Dalej droga biegła wśród wzgórz porośniętych lasem. W dolinach płynęły wartkie strumienie. Gdzieniegdzie, natrętnie rozdzielając wzgórza, zieleniły się łany zbóż, łakomą połyskliwością wystawiające się na promienie. Falowały lekko w rytm wiatru. Źdźbła i sosny niczym wiola i bas - muzyka natury. Przede mną, za mną i nade mną rozpościerało się jasne bezchmurne niebo. Oślepiło mnie słońce i przez chwilę wydawało mi się, że stoisz przy drodze z wyciągniętą ręką. Oddałbym wszystko, by teraz stało się to prawdą. W tej chwili. Zatrzymałbym się, i znów trzymając się za ręce przeglądalibyśmy się w naszych oczach i niebie, zanim nie nastałaby noc.
Lecz to było tylko marzenie, a kolejna noc znów nie przyniosła ukojenia. Długo wpatrywałem się w pomięte zdjęcie próbując zasnąć. Wreszcie nie mogłem znieść nawet światła. Wyszedłem z oświetlonego motelu. Na zewnątrz, przy lampie bez końca wirowały chmary ciem, z niemym wyrzutem wpatrzone w zimne szkło. Żal. Starałem się stamtąd oddalić. W nieznane. Wzrok powoli przyzwyczajał się do ciemności, która zdawała się przyzywać. Wszystkimi zmysłami czułem noc, ciemną pustkę, mrok otulający wszystko wokół niczym szal. Czułem ciszę, jak czuje się ciepłą miękkość jedwabnej szaty. Gdy wreszcie gdzieś w pobliżu zaczęły wyłaniać się niejasne kontury drzew, a po chwili gałęzie z nadzieją sięgające ku czarnemu niebu i mgliste zarysy liści, ruszyłem wgłąb lasu, który trwał niewzruszenie.
Miałem wrażenie niepowtarzalności tej chwili. Jednej z tych chwil, gdy ze smutkiem liczy się upływający czas i pragnie, by ta właśnie jedna chwila trwała wiecznie. Pragnąłem przede wszystkim być, resztę odkładając na nieokreślone kiedyś. Pragnąłem ukojenia. To był dom.
Wracałem znów do domu bez Ciebie. Zamknąłem oczy i w wyobraźni zobaczyłem szary, mglisty ranek. Jak puch poruszany podmuchami wiatru opadałem powoli na łono zmęczonej Matki Ziemi, która pragnęła mnie wreszcie przytulić. Nie było przed tym ucieczki. Zapadałem się przepełniony milczącą zgodą. Gdybyś nadstawiła wtedy dłonie, opadłbym w nie i zniknął. Na zawsze...

To koniec. Aż z tego wszystkiego nabrałem ochoty, by popełnić znowu to jawne świętokradztwo ;)))
Na przykład dopisać ciąg dalszy Liścia do tego utworu: https://www.youtube.com/… albo do tego https://www.youtube.com/…
To tyle na dziś w ramach pozytywnego zakończenia. Pozdrawiam 8]