Otwórzcie szeroko zamknięte oczy !

Granie w pamięci w szachy akurat nie jest najciekawszą czynnością, tak samo jak wybieganie kilka ruchów w przód przy rozwiązywaniu Sudoku lub Sokobana. Liczy się głównie aspekt treningu pamięci i wyobraźni. Okazuje się jednak, że takie zdolności cholernie przydają się przy programowaniu. Parę razy miałem w życiu taką sytuację, że musiałem szybko wpaść na jakiś pomysł - algorytm, strukturę danych, transformację jednej struktury w inną - a ponieważ sporą część życia spędzałem w pociągach lub w autobusach, to zamykałem oczy i analizowałem. Gdybym ich nie zamykał w takim stanie, to mogłem śmiertelnie przerażać ludzi ;)
Jeden z takich pomysłów do tego stopnia mnie zainspirował, że myślałem o nim nawet w czasie snu. Rano zbudziłem się i od razu zapisałem na kartce wyniki. Pracowałem właśnie nad rozpakowywaniem plików, które były potraktowane rozmaitym Lempel-Zivem-Welchem. Chodziło o to, że gdy taki plik przychodził z Internetu po kiepskim łączu, albo został wyrwany przed ukończeniem z jakiegoś Emula (stara sieć peer to peer do dzielenia się plikami), to miał ucięty tyłek. Aby go rozpakować bezpiecznie, trzeba było czytać go bit po bicie i jednocześnie sprawdzać czy już jest ostatni bajt pliku. Kupa cennych cykli procesora zamieniała się w ciepło, a na dyskach mogło być setki tysięcy takich plików (kilka godzin dłubania). Pomysł polegał na tym, żeby wcale nie sprawdzać każdego bitu i końca pliku, lecz dokleić na końcu taki ciąg bajtów, które odczytywane jako komendy LZW, w każdym przypadku zakończyłyby obliczenie. Jeśli plik byłby nieuszkodzony, to doklejenie tego stopera w buforze nic nie zmieniało i nie wykonywał się on. Jeśli jednak nie miałby tyłka, to z tego oryginalnego fragmentu schodził w jakimś stanie: 1) albo żądał następnego bitu komendy, 2) następnego bitu danych, 3) nic już nie żądał, ale trzeba mu było podrzucić sprytnie jakiś ciąg w miarę mało robiących komend, zakończony komendą "skończ obliczenia" (już nie pamiętam dokładnej postaci, ale bodaj ciąg 0xFF musiał tam wystąpić parę razy). Podczas testowania okazało się, że nawet bez optymalizacji kodu (AGI i te rzeczy) mieszczę się w 1/5 czasu procedury sprawdzającej każdy bit.
Jest jeszcze inny aspekt tego odkrycia. Bardziej mroczny ;). Otóż skasowanie rozkazu kończącego obliczenia i wklejenie dalej zakodowanego tą samą metodą LZW kawałka kodu mogło powodować przemycenie czegoś wrednego, co jednocześnie miałoby naturalną polimorficzność wynikającą z samego kontekstu. Po prostu zależałoby od kolejności bajtów w pliku nosicielu. Właśnie takie odkrycia powodują, że czasem jest się o ten krok lub dwa przez złymi ludźmi knującymi po nocach różne CodePervertory :]

Radio możesz właczyć na naszej stronie http://niepoprawneradio… lub tutaj na blogu. Pod adresem http://905.niepoprawnera… poszczególne pozycje do pobrania lub wysłuchania.
Pozdr.