Motto: Częstokroć najtrudniej jest dostrzec motywacje oczywiste
Gazeta Warszawska w artykule pt. „Prezydent wybrał lewaków” – vide: https://warszawskagazeta.pl/felietony/miroslaw-kokoszkiewicz/item/5037-prezydent-wybral-lewakow#.WZTBkteg__E.facebook pisze między innymi, cytuję:
„Prezydent Andrzej Duda z okazji drugiej rocznicy swojego zaprzysiężenia udzielił wywiadu. Co ciekawe nie zaszczycił nim żadnego z mediów, które najmocniej wspierały go w kampanii wyborczej. Udał się do dziennikarzy portalu 300polityka.pl i tam powiedział: Z pewnością pewne nieprzemyślane zachowania, dzielące w szczególności środowisko Prawa i Sprawiedliwości, szkodzą całemu projektowi dobrej zmiany. Myślę, że wszelkie tego typu przejawy zachowań, również te, nazwijmy je ambicjonalne, powinny być tłumione z zalążku. […] Jeśli nie, będziemy mieć na polu dobrej zmiany więcej chwastów niż pszenicy. Wówczas pojawią się dwa scenariusze: albo utrata władzy jak w 2007 roku lub podział jak w 2011…”. koniec cytatu.
Więc przypomnę Państwu pewną baśń, którą już Państwu kiedyś opowiedziałem, ale wtenczas jeszcze nie miała końca, zaś internauci dali mi do zrozumienia, że coś mi się chyba roi w głowie, cytuję:.
Przyjaźń pana Antoniego z panem Jarosławem zaczęła się w czasie, kiedy w sensie politycznym byli jeszcze nieurodzeni, ale w ostatnich latach pan Jarosław zaczął wielbić pana Antoniego, zaś pan Antoni, ewentualnie, wielbić się pozwalał, acz bez odwzajemnienia, - przyzwalając łaskawie, by pan Jarosław go politycznie rozbudowywał i zasilał. A, że obydwaj się potrzebowali, więc stwarzali pozory, że łączy ich głęboka przyjaźń. I choć natura pana Jarosława nie pozwalała mu podejść do pana Antoniego inaczej, jak z nieufnością, to po tragedii smoleńskiej pan Jarosław musiał ten stosunek zrewidować, przynajmniej na pokaz, bo się zorientował, że w międzyczasie pan Antoni wyrósł niespodzianie na idola gotowego za nim wskoczyć w ogień twardogłowego elektoratu partii pana Jarosława. Więc ich wzajemny stosunek do siebie stał się poprawny, acz niezbyt gorący w myśl zasady, że polityk w żadnym razie nie powinien być funkcją czyjejś emocjonalnej temperatury.
A więc? Przyjaciele? Koledzy? Współ-przywódcy? Na moje oko, choć ich gatunki są spokrewnione swego rodzaju eskapizmem i zamiłowaniem do gry w ciuciubabkę to jednak nie ma między nimi chemii i telepatycznego połączenia. I wiem, co mówię, bo mam swoje lata i widzę, jak patrzą na siebie.
Według mnie, pan Antoni to ktoś znający siebie i wiedzący, czego chce jegomość o wybitnej inteligencji znamiennej dla charakterów nieokiełznanych. Zaś pan Jarosław to człowiek urodzony do roli przywódczej, wszakże wciąż siebie poszukujący. Wszystko wskazuje na to, że dla osiągnięcia wyznaczonego celu, stworzony do panowania pan Antoni chce choćby zagłady, zaś pan Jarosław urodzony do kierowania stara się, mimo wszystko, w sposób poczytalny dążyć do urzeczywistnienia swojej filozofii państwa.
Pan Jarosław urodził się na cierpiętnika, a jego oddalenie od wszelkich skupisk czyni go oderwanym od postrzegania rzeczywistej rzeczywistości, zaś pan Antoni to ktoś urodzony na pana, kto kiedyś zażąda, by władza była dla niego - a nie on dla władzy. Pan Jarosław podświadomie ucieka w swoiste „umartwienie”, szczególnie po tragedii smoleńskiej, co jest całkowicie zrozumiałe. Zaś pan Antoni chce być ponad i powyżej, za wszelką cenę. I Pan Antoni wie, że nadszedł moment, kiedy może tego dokonać grając finezyjnie na instrumencie dialektyki bólu i rozkoszy, bo wie, że po sześcioletnim biczowaniu znacząca część narodu poczuła, że to biczowanie przestało być narzędziem tortury i stało się narzędziem swoiście masochistycznej ekstazy. Myślę, że właśnie to czyni pana Antoniego kimś na tyle charyzmatycznym by się stać postacią historyczną.
Pan Jarosław zdaje się być człowiekiem opanowanym, zaś pan Antoni, szczególnie ostatnio, jawi się kimś zgoła szalonym. A być może w tym szaleństwie jest metoda? Bo ostatnie poczynania pana Antoniego wskazują, że albo niedomaga, albo właśnie rozpoczyna swój autogenny bieg ku władzy, szczególnie, że pan Jarosław zapowiedział rychły koniec miesięcznic.
Więc na miejscu pana Jarosława, zdawałoby się bezdyskusyjnie niezagrożonego naczelnika wzmógłbym czujność, bo jak uczy historia, w ostatecznej rozgrywce, która chyba się już zbliża, paradoksalnie, - ludzie zawsze szli za szaleńcami…”, koniec cytatu.
Wtenczas byłem przekonany, że pan Antoni aspiruje do fotela premiera, ale w między czasie wylazł jak na dłoni konflikt pana Antoniego z Andrzejem Dudą. I tak sobie myślę, czy aby młody Andrzej Duda się przypadkiem nie skapował, iż pan Antoni ma ambicje prezydenckie?
Rany Boskie! Co ja gadam?! Co ja gadam?!
Krzysztof Pasierbiewicz (em. nauczyciel akademicki, niezawisły bloger oddany prawdzie i sprawom ważnym dla polskiego państwa)
Rany Boskie! Co ja gadam?! Co ja gadam?!
Interesujące motto...
Dlaczego ludziom PIS odbiera się zdolność rozumowania? A już kompletnie na poziomie abstrakcyjnym? Dlaczego zawsze musimy udowadniać, że jesteśmy od nich mądrzejsi?
Polecam:
http://naszeblogi.pl/47843-strategiczna-gra-o-konstytucje
Serdeczności
Kto odbiera ludziom PIS zdolośc rozumowania nie wspomne nawet o mysleniu abstrakcyjnym...?
Kim są ci mądrzejsi bo znając skromnośc w słowie i obejściu obu panów nawet nie podejrzewam ,że chodzi o was.
Serdeczności!
Serdeczności!
Przy okazji widać, że autor chętnie sam siebie cytuje, jakby dla potwierdzenia tezy "A nie mówiłem?" I coś racji w tym jest.
2 dni 22 godziny 46 minut
Walka o reelekcje trwa od momentu objecia urzedu Prezydenta, To naturalne ze sukcesem jest reeleckcja. Mozna te gre np. elegancko przegrac albo lajdacko wygrac. PAD jest gdzies posrodku gry i zycze Prezydentowi powodzenia. Aczkolwiek mniemam ze szatani skierowali na ten front specjalne sily i srodki tak jak kolo pewnych blyskotliwych politykow czasem zaczeli sie pojawiac dziwni przyjaciele po czym ci politycy zaczynali byc blyskotliwymi inaczej.
**Patrzac na dzialalnosc prezydenta przezywam deja vu: najpierw Bolek a potem Duda**.
Przy tym dla Bolka jest jakies wytlumazenie w formie ciezkiego dziecinstwa i mlodosci w czasach teroru komunistycznego, ktory mogl go zdemoralizowac.
Dla Dudy-Kornhasera nie ma zadnego "usprawiedliwienia".
Dlatego jest nieporywnywalnie gorszy niz Bolek: robi wszystko (sabotaz reform sadownictwa i armii; media beda nastepne) z wlasnej, nieprzymuszonej woli.