Czy po samobójczym strzale w kolano PiS przerżnie wybory?

Po wprowadzeniu pod obrady sejmu ustawy o podwyżkach dla parlamentarzystów, rządu i prezydenta żony, licznie pojawiły się głosy oburzenia nawet po prawej stronie sceny politycznej.
 Niektórzy wręcz zaczęli wieszczyć, że będzie to początkiem upadku partii rządzącej i spowoduje w kolejnych wyborach porażającą porażkę.
 
Postanowiłem więc przy pomocy prostego narzędzia analitycznego przeprowadzić prognozę i zbadać losy partii rządzącej skrywane w mroku niepewnej przyszłości.
 
Przede wszystkim lament, że PiS przegra wybory jest bezpodstawny. Wygra mimo wszystko, gdyż Prezydentową wszyscy lubią, podwyżki dla rządzących są nie takie znów duże, a bakszysz dla byłych prezydentowych, choć to idiotyzm czystej wody, jakoś przełkną.
 
Także „afera podwyżkowa” nie wpłynie w sposób decydujący na wynik przyszłych wyborów, chociaż bez niej nie odważyłbym się już dzisiaj przedstawiać swoich prognoz, gdyż dotychczas wszystko teoretycznie było możliwe, nawet hura-optymistyczny wynik w okolicach 50% z ogonkiem.
 
Teraz to przeszłość. Nie przez tę jedną sprawę - ale jest to jaskółka mówiąca, jak będzie w przyszłości - a będzie, jak zwykle, raz lepiej, raz gorzej, w każdym bądź razie, PiS nie ustrzeganie się błędów - jak widać to niemożliwe.
 
Poparcie więc PiS będzie zbliżone do obecnego, gdzieś pomiędzy trzydzieści kilka, a czterdzieści kilka procent. I co prawda z takim wynikiem PiS nie przerżnie wyborów, wygra je, jednak nawet jako lider nie zdobędzie samodzielnej władzy. Sytuacja się więc pogorszy, czyli politycznie PiS przegra.
 
Analiza. Poniżej prezentuję proste zestawienie ze wszystkich wyborów do sejmu od 1993 r. czyli od roku w którym wprowadzono progi wyborcze oraz system d’Hondta. Przed przystąpieniem do obliczeń byłem przekonany, że najistotniejsze są dwie zmienne: ilość „zmarnowanych” głosów, czyli oddanych na partie i ugrupowania, które z powodu progów zaporowych nie będą brały udziału w podziale mandatów oraz liczba partii, które dostają się do sejmu.
 
Uprzedzając nieco wydarzenia, stwierdziłem, że liczba partii, czyli druga zmienna, ma pewien wpływ na fluktuację głosów oraz ich przełożenie w zakresie ponadnormatywnym, jednak wpływ ten jest tak nikły, że można go pominąć.
 
Najistotniejszym, głównym czynnikiem jest ilość głosów „zmarnowanych”, to one decydują w tej sejmowej ruletce, kto naprawdę wygra, a kto przegra. Proszę spojrzeć:
 
2015      2011      2007      2005      2001      1997       1993 
235        207        209       155        216        201         171    - uzyskana liczba mandatów zwycięskiej partii
37,58     39,18     41,54     26,99     41,04     33,83     20,41 - uzyskany w % wynik przez zwycięską partię
                                                       
51,09    45,00     45,43      33,70    46,96     43,70       37,17  - faktyczny % mandatów do 460
                                                       
35,94    14,85    9,38      24,84   14,42    29,16       82,14 - przyrost liczby mandatów ponad uzyskany procent głosów
                                                       
16,62    4,11       4,04        10,93     9,3       10,19       34,41  - % głosów "zmarnowanych"
                                                                                                                
5          5            4              6           6           5             7        - ilość partii w sejmie
                                                       
Wnioski są nadzwyczaj proste. W miarę, jak rośnie ilość głosów „zmarnowanych” rośnie „siła nabywcza” głosów uzyskanych przez zwycięską partię. Najlepiej obrazują to wyniki z 1993, kiedy lewica dostała trochę ponad 20% głosów, które przełożyły się na 37% mandatów, czyli ponad 82% więcej, niż wynikałoby to ilości oddanych głosów. Ale wtedy głosów „zmarnowanych” była aż 34,41% !
 
Dla kontrastu, doskonały wynik PO z roku 2007, kiedy uzyskali 41,54% głosów, co przełożyło się na 45,43% uzyskanych mandatów, a więc jedynie o 9% więcej od wyniku nominalnego. No ale wtedy, głosów „zmarnowanych” było jedynie 4,04%
 
Analizując tą metodą ostatnie wyniki, z roku 2015, widzimy, że PiS-owi niezwykle się poszczęściło, gdyż w tym rozdaniu, lewica pogubiła głosy idąc do wyborów oddzielnie, co dało w sumie aż 16,62% „zmarnowanych” głosów, co z kolei przymnożyło mandatów dla PiS z nominalnych 37,58%, na 51,09% i 235 mandatów dających samodzielne rządy. PiS-owi przybyło więc prawie 36%.
 
Widzimy więc, że zwycięstwo lub porażka partii o poparciu dającym zwycięstwo, ale poniżej 47%, które w każdym układzie daje ponad 50% mandatów, zależy od niekontrolowanych czynników zewnętrznych - od liczby „zmarnowanych” głosów, a więc od nieudanych koalicji, rozproszenia komitetów wyborczych, i tym podobnych zjawisk, na która żadna partia, a więc i PiS nie ma żadnego bezpośredniego wpływu.
 
Zakładając więc normalne przeciętne poparcie i przeciętną liczbę głosów „zmarnowanych”, analogicznie np. do wyborów z roku 2001, PiS nie ma szans na samodzielne rządy, więc skazany będzie na koalicję, ale z kim?
 
Także hiobowe wieści o porażce wyborczej PiS są tymczasem nieuzasadnione. Jednak jak Państwu zaprezentowałem, zwycięstwo wyborcze, nie musi i raczej nie przełoży się na pełen sukces polityczny.