Z jabłkiem w garści.

Wygląda na to, że mołojcy wyszli na Majdanie tak jak my na wyborach 1989 r. i tzw. transformacji. To co nasi-nienasi komentatorzy nazwali zwycięstwem „opcji prozachodniej” w wyborach na Ukrainie, jest sukcesem ichnich oligarchów. Hm, widać, że i po stronie obrońców interesu narodowego są miłośnicy politpoprawności, bo nazwać złodziei, którzy ograbili ukraiński naród, „opcją zachodnią”, to tak jak sodomitę gejem, czyli „człowiekiem radosnym”. Niby coś w tym jest, bo doprawdy trzeba mieć mnóstwo serotoniny w żyłach, żeby czując awersję do kobiet, mimo to nie popaść w otchłań melancholii. Podobnie z tą „opcją zachodnią”. Też coś jest na rzeczy –  będą kraść, ale pod kryszą Zachodu. A może nawet USA? Wuj Sam ma przecież duże doświadczenie w popieraniu wprawdzie s….synów, ale „naszych s….synów”.  Tylko, gdzie my w tym wszystkim? Gdzie nasze korzyści?
Przypuśćmy, że wszystko pójdzie tak jak Pan red. Sakiewicz przykazał a Pan Dawid Wildstein wyśnił tzn. Ukraina z naszą pomocą wyrwie się  spod wpływów rosyjskich, po czym związek bratni ogarnie nasze dwa waleczne państwa. Tylko co dalej? Czy ucieszy to np. Niemcy? Czy Niemiec będzie stał i patrzył bezczynnie - dłubiąc, co najwyżej, wykałaczką w zębach – jak mu konkurencja pod nosem rośnie? Jak wieloletnią, żmudną, pracochłonną i kosztowną robotę oplatania Europy Środkowo-Wschodniej siecią zależności od centrali w Berlinie – diabli biorą!
Blok dwu miłujących się państw słowiańskich u boku Rajchu? Mających w dodatku nieskrywany zamiar zbudować na tym gruncie konstelację państw od morza do morza? Strukturę stworzoną również po to, aby dać odpór zbyt dużym wpływom Niemiec w UE. Na rozwój, której Niemcy tyle wyłożyli, najpierw marek, a później euro? Czy to nie za dużo jak na niemieckie poczucie humoru?
I gdybyśmy jeszcze mieli atomówkę („Truman, Trumna spuść ta bania…”), której mołojcy pozbyli się bezpotrzebnie, ufając, niczym my w 1939 a później w 1945, sojusznikom,  gwarantującym integralność Ukrainy i w ogóle wszystkiego najlepszego. Wtedy można by pomachać niedwuznacznie bombą przed nosem Prusaków, żeby się w końcu uspokoili, a nade wszystko poczuli respekt do słowiańskiej Mocy. A tak? To niby czym mielibyśmy  przekonać panią Merkel do naszych śmiałych koncepcji? Do tego, że silny blok państw u jej wschodnich granic to coś co Niemiec powinien lubić najbardziej, bo będzie mógł znów, jak za dawnych dobrych czasów(również dla nas, bo i my mieliśmy w swych dziejach dobre dni) siedzieć bezpiecznie za przedmurzem cywilizacji łacińskiej, zabezpieczającym Europę, w tym obywateli Rajchu, przed cywilizacją stepów?
Czy przypadkiem to nie dyplomacja niemiecka  jest odpowiedzialna poprzez przedwczesne uznanie Chorwacji, za rozpętanie krwawej wojny w Bośni i Hercegowinie, która w konsekwencji przyniosła rozpad bloku państw południowosłowiańskich? Czy gorliwości Niemców w tym zakresie nie da się wyjaśnić tym, że taki blok był zupełnie nie a’propos niemieckich interesów?
I dlaczego właśnie Chorwacja stała się wybranką ? Czy nie pomogła w tym pamięć materiału, swoista polityka historyczna na jakiej bazował Franjo Tudman, a która nie była niemiła Niemcom? Czy nie chwalił on ustaszów, południowosłowiański odpowiednik banderowców? Jak wiemy oba te ugrupowania polityczno-militarne łączyła współpraca z hitlerowcami.  Czy posunięć tych nie da się wyjaśnić geopolityką? Bo teraz wprawdzie nie ma już hitlerowców w Niemczech (?), ale geopolityka tego państwa, wydaje się niezmienna co najmniej od czasów Bismarcka. A w jej ramach, raczej nie przewidywano silnego bloku wolnych państw przy wschodniej granicy Niemiec. Wystarczyło jedno – imperium.
         Tak więc, gdy to co jest teraz na Ukrainie utrzyma się, to USA raczej postawi w (ewentualnych) rozgrywkach z Rosją na oligarchów z Ukrainy. A jeśli będzie tak jak chce tego Redakcja GP i GPC, to przecież Niemcy nie dopuszczą do tego, żeby w tej części Europy utworzył się sojusz dwu tak ważnych państw jak nasze i ukraińskie.
I wtedy na kogo postawią Niemcy, aby tak jak na Bałkanach zamieszać w naszej części Europy? A później przyjść z misją; a to humanitarną, a to stabilizacyjną, z której jeśli wyjdziemy obronną ręką, to raczej bez ziem zachodnich i kilkunastu powiatów w części południowo-wschodniej. Tak więc na kogo?
W Polsce na Tuska i jego stronnictwo, a na Ukrainie? Odpowiedź sama się nasuwa. I wtedy może się okazać, że banderowcy to wcale nie taka marginalna, kilkuprocentowa siła – coś jak u nas palikociarnia. Nawiasem, porównanie znaczenia banderowców na Ukrainie do wpływów zwolenników Palikota w Polsce, jest jawnym nieporozumieniem. W Polsce po prostu nie ma tradycji, takiego nurtu politycznego(?) a może słuszniej obyczajowego, jaki reprezentuje Gumowy Fallus i jego zwolennicy. Chyba, że zaliczymy do niej tradycję rodem z IV Wydziału SB (ten jak wiadomo zajmował się walką z Kościołem katolickim). Ale to nie jest długa i popularna tradycja. Inaczej w przypadku zwolenników Stefana Bandery.
Więc za poparcie pozycji Niemiec w tej części Europy, rozpędzenie na cztery wiatry polsko-ukraińskiego związku, oraz pilnowanie niemieckiego interesu, odpali się banderowcom trochę ziem polskich – a bo to nasze? Nasze, czyli (nasze) ziemie zachodnie, to my sobie otoczymy czułą opieką.  
 A my zostaniemy z … jabłkiem w garści.  
Mamy nie jednego, ale dwu mocarnych sąsiadów, którym silna Polska potrzebna jest jak naszym autorytetom, przypominanie skąd im wyrastają nogi.  I chimeryczne mocarstwo, jako sojusznika, które może postawi na nas w  (ewentualnych) rozgrywkach z Rosją, a może nie postawi. Może powiedzieć Niemcom szarogęszącym się w Europie Środkowo-Wschodniej – veto, ale wcale nie musi i: „ a róbta co chceta!” - powie – „byle tu był spokój i jaki taki porządek”. A bo to wiadomo co Jankes w tym swoim Białym Domu albo Pentagonie wyduma? Jedno jest pewne, wyduma tak, żeby mu było dobrze, A nie nam – Banaczkom (tu odwołuję się do znanego  w latach siedemdziesiątych serialu amerykańskiego o polskim detektywie Banaczku-Polaczku).   
Do czego zmierzam. Do tego, iż przydaliby się nam przyjaciele nie tylko na Ukrainie, ale też w innych krajach, które czują zagrożenie, choćby ze strony jednego z państw, z którymi my użeramy się od pokoleń. Trzeba po prostu przekonać Węgrów, Włochów, Austriaków, Bałtów, a może i Białorusinów z Łukaszenką (czemu nie? Może być naszym sukinkotem) i parę innych narodów leżących w strefie zainteresowania bądź potencjalnego zainteresowania Niemiec i Rosji, że bardziej opłaca się im działanie w ramach takiej struktury, nazwijmy ją Hexagonale (tym łatwiej nam to przychodzi, że taka struktura istnieje, choć jest martwa), niż „czuła opieka”, któregoś z wymienionych mocarstw. Czy to jest nierealne? Jest to bardzo trudne, ocierające się o imposybilizm. Ale jeszcze bardziej nierealna i naiwna jest wiara, że my tu sobie z panną Ukrainą koci, koci, kici, kici a Niemca szlag nie trafi. A trafiony szlagiem Niemiec, to postać mało sympatyczna: i dla nas, i dla mołojców i dla Europy, zwłaszcza tzw. słowiańskiej.
Mamy przecież w  PiS mężów uczonych, dyplomatów  wytrawnych, językami nie tylko swoimi, ale również cudzymi władających. Przyjaciół na świecie szerokim mających i po nim jeżdżących. I głębokie myśli na różnych rautach, spotkaniach i wykładach rzucających. Więc niech teraz robią to samo, tylko nie dla lansu, ale Rzeczypospolitej.
No więc do roboty, jeździć, namawiać, pertraktować, tworzyć wizje. Wywiadów udzielać. Tylko nie do naszych gazet czy tygodników. Ale zagranicznych, a nawet amerykańskich. Bo was nawet Sikorski ogra i wyślizga!
 
A my, drodzy Czytelnicy, póki co, możemy sobie posłuchać (a nawet zanucić!) znaną pieśń stepową Marusia raz, dwa, tri kalina, w wykonaniu zespołu muzycznego Nieviesty.
 Ładne dziewczyny, grające na harmoszkach. Pełne młodzieńczego wigoru, panieńskiego wdzięku. Żadne tam wypacykowane lafiryndy błaznujące w miejscach niestosownych dla jakichkolwiek wygłupów.  
Eh, Nieviesty, eh krasawice!
Tylko, że to chyba Rosjanki, więc nie wiem…
https://www.youtube.com/…
Dlatego mam drugą propozycję. Ta sama pieśń, ale w jakże innym wykonaniu. Kozaka, mołojca. Jedna ręka czupurnie pod bokiem, druga na szabli, głowa dumnie do góry podniesiona, wzrok sokoli, wyzywający, na czubku ogolonej głowy osełedec. I od razu widać, że takiemu nie jest łatwo w kaszę nadmuchać. A co dopiero  w kutię!  Lepiej z takim stracić (nawet Przemyśl), niż z innym zyskać (wschodni rynek na towary spożywcze np. jabłka).
Eh, maładiec!
https://www.youtube.com/…