Wyznania górnika-ochotnika czyli cała półprawda o górnictwie

Na początku lat osiemdziesiątych, jako młody żonkoś, umyśliłem sobie sposób na zdobycie mieszkania. W Łodzi, w tamtych latach, kolejki sięgały 25-30 lat (kolejki w spółdzielniach mieszkaniowych dla osób, które wniosły wymagany wkład). Na Śląsku mieszkanie „dostawało się” po dwóch, trzech latach.

Wszystko byłoby idealnie, gdyby (chyba) nie mój pech. Jak tylko zacząłem pracę w KWK Katowice (poziom 625 [625 m pod ziemią]), zlikwidowano „kartę górnika”, czyli asortyment towarów/produktów, zastrzeżonych dla „wybranych”, czyli mogłem kupować tylko to, co „zwykli” ludzie – czyli ocet i papier toaletowy.

Ale przynajmniej miałem na łapówki, żeby kupić pralkę, lodówkę, czy meble – dobre i to. Zwłaszcza, że nie chwaląc się, ale jako młodszy górnik (po kursie) zarabiałem 3x tyle, co robol mógł zarobić gdzie indziej. Pieniędzy mi nie brakowało.

A szychty? owszem praca ciężka, ale nie przesadzajmy. Sam dojazd na oddział i powrót do szybu windowego zabierał ok. dwóch godzin, w czasie których jechało się wagonikami, albo szło się na piechotę chodnikami. Samej roboty było więc ok. 6 godz.
      Robota była owszem ciężka, ale tylko na ścianie (tam gdzie kombajn fedruje węgiel), albo na przodku (tam gdzie węgiel fedruje się ręcznie „flankując” wyrobisko przed wprowadzeniem kombajnu). Nowicjuszowi, takiemu jak mnie, nikt nawet nie proponował pracy na przodku. Miałem do wyboru roboty „pomocnicze” dla konkretnego dobywania węgla: pomocnik elektryka, spawacza, cieśli itd. w końcu trafiłem do transportu, czyli dostarczałem z góry na dół potrzebne rzeczy (tarcica, podpory itp.)
      Bardzo sobie chwalę tę robotę, bo miałem możliwość „zwiedzić” całą kopalnię w ciągu mojej rocznej kariery „młodszego górnika”. Ano właśnie, jak tylko zlikwidowali „kartę górnika”, w styczniu następnego roku zlikwidowali przywileje mieszkaniowe, które do tej pory zapewniały przydział mieszkania po 3, 4 latach pracy pod ziemią. Jak pech, to pech.
      Ogólnie rzecz biorąc, praca na kopalni nie jest jakaś bardzo super ciężka. W porównaniu do budowlanki – trochę cięższa, ale że zawsze zarabiało się dużo lepiej, to i chętnych do tej roboty nie brakowało.

W momencie, gdy nastąpiło pogorszenie warunków finansowych – odszedłem. Inna sprawa, że jako przyjezdnemu było mi łatwiej i mniej sentymentalnie.
Następną branżą, która padła na cycki, gdy tylko zacząłem tam pracować, był transport kolejowy – ale o tym już kiedy indziej.