Trzeba, by wszystko zlazło, jak z psa liniejącego

Nie od dziś mawia się o ITI RP Polska Kiszczaka i Michnika. Dziś jednak musieliśmy się przekonać, jak bardzo niesprawiedliwy jest ten skrót myślowy. Okolicznościowa demonstracja, by nie rzec – defilada z okazji śmierci ostatniego komunistycznego rezydenta Polski... Polski? stała się wymowną ilustracją rzeczywistej sytuacji w naszym(?) kraju. W zwrocie POlska Kiszczaka i Michnika brak jest Jaruzelskiego. To poważne zaniedbanie, że nie znaleźliśmy stosowniejszej nazwy, która zaznaczyłaby, choćby trzema literkami zasługi Urbana (np.: NIE albo TVN? Ja akurat zwykłem pisać z daszkiem: ITI RP...)? Drobniejszy pomiot pominę, ale tego większego sporo jeszcze zostało: gdzie docenienie zasług generała Buły? Kto wie, może nawet był na Powązkach, w końcu towarzysze skutecznie zadbali o usunięcie zewsząd jego wizerunku.

Nie bądźmy jednak drobiazgowi. Nie nam zabiegać o uhonorowanie człowieków-honoru, sami czynią to aż nadto skutecznie. Odbyty dziś na Powązkach Walny Zjazd Wszystkich Kapo, na który przybyło, jak się okazuje, także niemało pomagdalenkowego zaprzańskiego narybku, wyciągnął z wygodnych, ciepłych i wilgotnych zakamarków stwory, o których jakby zapomnieliśmy. Być może, bo chcieliśmy zapomnieć. Być może wydawało nam się, że sami uschną i pospadają z głazów, liści i gałęzi, skoro pokonaliśmy ich skorodowany system i odzyskaliśmy Polskę. Lecz zapomnieliśmy niesłusznie.

Bo to tylko nam się wydawało. Wydawało nam się zarówno to, że dezynsekcja nastąpi sama z siebie, jak i to, że wówczas to my wygraliśmy. A jeśli nawet wygraliśmy, to zatrzymaliśmy się dokładnie w chwili zwycięstwa, oddając kierowanie państwem w najniegodniejsze z rąk. I słuchamy tak do dziś ich wykoślawionej wersji opowieści o tym, co się wtedy stało, przejmując bezwiednie bzdury, od których przecież ręce opadają: o pierwszym demokratycznym premierze, który wszak w istocie był ostatnim komunistycznym, o pierwszym prezydencie wolnej Polski, który przecież był ostatnim na jej terenie komunistycznym namiestnikiem i pierwszym rządcą nowego kondominium.

Czymże jest bowiem ten parapaństwowy twór, obłudnie mieniący się republiką, który blokuje prace nad uhonorowaniem, ba! samym choćby odnalezieniem ofiar zamordowanych przez sowieckich kapo w Priwiślanskim Kraju, fetuje zaś państwowym... a w każdym razie ogólnogubernianym świętem pochówek sowieckiego gienierała, który przeprowadził tę bandę suchą nogą do nowych czasów? Który stawia pomniki poległym w pierwszym najeździe na Polskę czerwonoarmistom i strzeże sterczących w wielu miejscach sowieckich fallusów triumfalnych i posągów gwałcicieli i mordercow? Który dopuszcza się dekapitacji patriotycznego przywództwa armii i państwa i nawet niespecjalnie udaje, że nie wie, jak do tego doszło i kto ponosi winę?

Nie jest to żadne państwo. Nie tylko nie jest to państwo polskie, lecz nie jest to w ogóle suwerenne państwo, a więc – nie jest to państwo. Upodmiotowienie kasty kapo i podwyższenie racji żywnościowych dla osadzonych to już właściwie wszystkie istotne zmiany w ustroju między PRL a PRL bis. A propos ustroju: Jakie są źródła prawa tego parapaństwowego tworu? Fasadą, lecz tylko fasadą, jest akt zwany konstytucją i ustawy o charakterze ustrojowym, bo jak przychodzi co do czego, to okazuje się na przykład, że na terytorium kondominium obowiązuje zakaz otwierania trumien nałożony na mocy prawa Federacji Rosyjskiej, a żaden funkcjonariusz kondominium nie waży się nawet mruknąć. Podobnie jest z relacjami między dwoma panami prokuratorami, cywilnym i wojskowym, z których wg. oficjalnego tj. fasadowego prawa jeden jest zwierzchnikiem drugiego, ale jak przychodzi co do czego, to ten podwładny odkłada w trakcie rozmowy słuchawkę i więcej jej nie podnosi. A potem nie dzieje się nic. Przykłady można by mnożyć.

Zdaje się, że początkowo rozważano dyskretniejsze obchody, bez takiej ostentacji w drwinie z polskiego patriotyzmu. Rezydent Komorowski nie zdecydował się zarządzić żałoby narodowej, oświadczył, że nie uda się osobiście na cmentarz. Lecz szybko mu minęła ta wstrzemięźliwość: nad trumną gienierała słowa rezydenta brzmiały już pompatycznie, stosownie do mniemanej wielkości zmarłego. Komorowski mówił o męstwie, wielkości i trudnych decyzjach, żegnał prezydenta, rodaka i żołnierza. Skąd więc ta wcześniejsza skromność u jakże godnego następcy zmarłego? Dlaczego nie ogłosił żałoby narodowej, nie kazał opuścić flag i opatrzyć ich żałobnym kirem???

Przygotowania do przyszłej ceremonii zaczęły się sporo przed śmiercią TW Wolskiego. Od jakiegoś czasu widać było wyraźnie pucowanie odnawianego wizerunku gienierała w czerwonych mediach. Już wówczas zatem, mówiąc Haskiem, sytuacja stawała się coraz bardziej przejrzysta, dość było spojrzeć, kto kadzi gienierałowi. Na przykład taki Ziemkiewicz. Jego wywiad z córką namiestnika oceniam jako znamienny. Dziś zaś warto zachować zdjęcia z przemarszu żałobnego orszaku. Kogo tam nie było! Cała czerwona śmietanka świętowała sama siebie.

Postawienie sprawy w sposób, jakim jest państwowe święto All-Kapo-Fiesta należy oceniać w kontekście bonmotu zmarłego gienierała, symetrycznie odwróconego: skoro Jaruzelski miałby być – jak nam wmawia oprawą pogrzebu aparat państwowy ITI RP – „bohaterem”, to znaczyłoby to, że pułkownik Kukliński i wszyscy walczący z komuchami i ich sowiecką zwierzchnością w Polsce byli zdrajcami. To dość, by wykazać, gdzie stoją dziś ci, którym po drodze z Jaruzelskim, Michnikiem, Urbanem, Komorowskim, Kiszczakiem et consortes.

To, że ten pogrzeb stał się ich demonstracją, a demonstracja wzmocniła jeszcze ich poczucie triumfu, jest rzeczą zwykłą dla tego środowiska: ludzi Szatana charakteryzują pycha i nienawiść. Dziś, spychając nienawiść nieco w tło, górę wzięła pycha.

Czy tym razem rzeczywiście pycha poprzedza upadek?